سندروم بی حساسیتی آندروژن ( به انگلیسی: Androgen insensitivity syndrome ) ، تفاوتی در رشد جنسی است که شامل مقاومت هورمونی به دلیل اختلال در گیرندهٔ آندروژن می شود.
از هر ۲۰٫۰۰۰ تا ۶۴٫۰۰۰ نوزاد با کروموزوم XY ( به لحاظ کاریوتایپی مذکر ) ۱ نفر تحت تأثیر این سندروم قرار دارد. این سندروم سبب ناتوانی جزئی یا کامل سلول ها برای پاسخگویی به آندروژن ها می شود. نبود پاسخگویی از گیرندهٔ آندروژن می تواند سبب اختلال یا توقف رشد دستگاه تناسلی مردانه و همچنین اختلال یا توقف رشد صفات ثانویهٔ جنسی در دوران بلوغ شود. این سندروم تأثیر مهمی در رشد جنسی یا دستگاه جنسی زنانه ندارد. بنابراین بی حساسیتی آندروژن تنها در افرادی با ژنتیک مردانه ( یا افرادی با کروموزوم ایگرگ ) اهمیت کلینیکال دارد. رخ نمود ( ویژگی های ظاهری ) بالینی در این افراد گوناگون است و از ظاهر نوعی مردانه با اختلال ملایم اسپرماتوژنز و کاهش رشد داخلی موها تا ظاهر کاملاً زنانه با وجود کروموزوم Y را شامل می شود.
... [مشاهده متن کامل]
سندروم بی حساسیتی آندروژن به سه دسته تقسیم می شود که بر اساس میزان رشد دستگاه جنسی مردانه از یکدیگر متمایز شده اند: سندروم بی حساسیتی کامل آندروژن با دستگاه تناسلی خارجی نوعاً زنانه شناخته می شود؛ سندروم عدم حساسیت ملایم به آندروژن مربوط به زمانی است که دستگاه تناسلی خارجی مشخصات نوعاً مردانه را دارد و سندروم عدم حساسیت جزئی به آندروژن که در آن دستگاه تناسلی خارجی تا حدی، اما نه به کلی مردانه شده است.
در حال حاضر مدیریت سندروم بی حساسیتی آندروژن به درمان حمایتی محدود است. تا به امروز هیچ روشی برای اصلاح اختلال در گیرندهٔ آندروژن به وجود نیامده است. شیوه های مدیریت شامل تعیین جنسیت، جراحی پلاستیک ( Genitoplasty ) ، جراحی اندام جنسی ( Gonadectomy ) برای کاهش ریسک تومور، درمان جایگزینی هورمون، مشاورهٔ ژنتیک و روان درمانی می شوند.
از هر ۲۰٫۰۰۰ تا ۶۴٫۰۰۰ نوزاد با کروموزوم XY ( به لحاظ کاریوتایپی مذکر ) ۱ نفر تحت تأثیر این سندروم قرار دارد. این سندروم سبب ناتوانی جزئی یا کامل سلول ها برای پاسخگویی به آندروژن ها می شود. نبود پاسخگویی از گیرندهٔ آندروژن می تواند سبب اختلال یا توقف رشد دستگاه تناسلی مردانه و همچنین اختلال یا توقف رشد صفات ثانویهٔ جنسی در دوران بلوغ شود. این سندروم تأثیر مهمی در رشد جنسی یا دستگاه جنسی زنانه ندارد. بنابراین بی حساسیتی آندروژن تنها در افرادی با ژنتیک مردانه ( یا افرادی با کروموزوم ایگرگ ) اهمیت کلینیکال دارد. رخ نمود ( ویژگی های ظاهری ) بالینی در این افراد گوناگون است و از ظاهر نوعی مردانه با اختلال ملایم اسپرماتوژنز و کاهش رشد داخلی موها تا ظاهر کاملاً زنانه با وجود کروموزوم Y را شامل می شود.
... [مشاهده متن کامل]
سندروم بی حساسیتی آندروژن به سه دسته تقسیم می شود که بر اساس میزان رشد دستگاه جنسی مردانه از یکدیگر متمایز شده اند: سندروم بی حساسیتی کامل آندروژن با دستگاه تناسلی خارجی نوعاً زنانه شناخته می شود؛ سندروم عدم حساسیت ملایم به آندروژن مربوط به زمانی است که دستگاه تناسلی خارجی مشخصات نوعاً مردانه را دارد و سندروم عدم حساسیت جزئی به آندروژن که در آن دستگاه تناسلی خارجی تا حدی، اما نه به کلی مردانه شده است.
در حال حاضر مدیریت سندروم بی حساسیتی آندروژن به درمان حمایتی محدود است. تا به امروز هیچ روشی برای اصلاح اختلال در گیرندهٔ آندروژن به وجود نیامده است. شیوه های مدیریت شامل تعیین جنسیت، جراحی پلاستیک ( Genitoplasty ) ، جراحی اندام جنسی ( Gonadectomy ) برای کاهش ریسک تومور، درمان جایگزینی هورمون، مشاورهٔ ژنتیک و روان درمانی می شوند.
