سندرم لفگرن

سندرم لفگرن ( به انگلیسی:  Löfgren syndrome ) نوعی  سارکوئیدوز  حاد است[ ۱] که در زنان  اسکاندیناویایی، ایرلندی، آفریقایی و پورتوریکویی شایع است. این سندرم در سال ۱۹۵۳ میلادی[ ۲] توسط پزشک سوئدی، سِوِن هالوارد لفگرن، کشف شد. [ ۳]   بعضی باور دارند این سندرم موشکافانه تعریف نشده است. [ ۴]
نشانه این بیماری بزرگ شدن  گره های لنفاوی  در نزدیکی حاشیه درونی  شش  است که به آن  لنفادنوپاتی  نافی  می گویند. گره های قرمز و دردناک که به آن ها  اریتم گرهی  می گویند نیز روی ساق پا دیده می شوند؛ عمدتاً در زنان. همچنین ممکن است با  التهاب مفصل  ( بیشتر در مردان )   و تب همراه باشد. التهاب مفصل معمولاً در اندام های پایین تر رخ می دهد و وخیم می شود.   [ ۵]
سندرم لفگرن از مجموعه سه گانه  اریتم گرهی،   لنفادنوپاتی نافی و  آرترالژی  تشکیل شده است.
پژوهش های جدید نشان داده اند که این سندرم با ژن  HLA - DQB1*03 در ارتباط است. [ ۶]
مثلث سه گانه  اریتم گرهی، لنفادنوپاتی نافی و آرترالژی ( حدود ۹۵٪ موارد ) نشانه ویژه این سندرم است. هنگامی که این مثلث سه گانه حضور داشته باشد، آزمایش بیشتر و تصویربرداری غیرضروری است.
معمولاً برای این سندرم از  داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی  استفاده می شود. از  کلشیسین  یا دوز پایین  پردنیزون نیز ممکن است استفاده شود.
بیش از ۹۰٪ مبتلایان حدوداً در طول ۲ سال، از این بیماری رهایی می یابند. در مقابل، بیمارانی که مبتلا به عارضه پوستی لوپوس پرنیو یا بیماری قلبی یا نورولوژیک هستند، به ندرت بهبود می یابند.