سندرم لفلر

سندرم لوفلر بیماری است که در آن ائوزینوفیل در نتیجه پاسخ ایمنی به وجود یک انگل در ریه تجمع می یابند. [ ۱]
این سندرم اولین بار در سال ۱۹۳۲ توسط " ویلهلم لفلر " مطرح شد. وی مشاهدات خود را در بیمارانی که مبتلا به پنومونی ائوزینوفیلی ناشی از آسکاریس لومبریکوئید و کرم های حلقه ایی و نکاتور امریکانوس بودند، بیان نمود. [ ۲]
اگر چه سندرم لفلر فقط برای پنومونی ائوزینوفیلی بکار می رود اما برخی از افراد از واژه سندرم لفلر به هر گونه حمله حاد ائوزینوفیلی ریوی بدون در نظر گرفتن علت آن را به کار می برند. آسیب های قلبی که به واسطه تأثیر مخرب گرانول های پروتئینی ائوزینوفیل رخ می دهد با نام «آندوکاردیت لفلر» شناخته می شود به علت ائوزینوفیلی ایدیوپاتیک ناشی از واکنش به پارازیت رخ می دهد.
انجام شمارش گلبول های خونی اغلب نشان دهنده یک ائوزینوفیلی خفیف معمولاً بین ۵–۲۰ درصد است.
آزمایش مدفوع: ممکن است پارازیت یا تخم های آن ۶ تا ۱۲ هفته پس از عفونت در مدفوع فرد دیده شوند. علامت ریوی پس اغلب پس از دیده شدن انگل در مدفوع ناپدید می گردند.
انجام رادیوگرافی: در ائوزینوفیلی ریوی ناشی از دارو، موارد غیرطبیعی رادیوگرافی پس از گذشت چندین هفته از قطع دارو کاملاً ناپدید می گردد. افیوژن پلور ممکن است در برخی از موارد به دلیل اثر سمی نیتروفورانتوئین دیده شود.
سی تی اسکن قفسه سینه: نواحی شفاف شیشه مانند گزارش می شود.
یکی از مهم ترین راه پیشگیری از بروز این سندرم ممانعت از هجوم و بروز آلودگی های انگلی در فرد و مناطق آندمیک می باشد. بهداشت خوب و شستن دست ها قبل از غذا خوردن نیز یکی از مفیدترین کارهای ممکن است.
یکی از ابتدایی ترین اقدامات یافتن علت اصلی بروز این سندرم می باشد. اگر مصرف دارو باعث بروز این سندرم شده باشد قطع دارو منطقی ترین کار ممکن است و اگر بروز این سندرم ناشی از عفونت انگلی در فرد باشد باید اقدامات دارویی برای ریشه کنی عفونت صورت گیرد. اگر علائم فرد جزئی باشد نیاز به درمان خاص ضروری نیست اما اگر چنانچه علائم شدیدتر باشد نیاز به مصرف استروئید است. این اقدام درمانی در رفع ائوزینوفیلی مؤثر خواهد بود. دوز و مدت زمان مصرف استروئید بسته به روند بهبود علائم در فرد دارد. [ ۳]