سندرم زجر حاد تنفسی

سندرم دیسترس حاد تنفسی ( به انگلیسی: ARDS ) هنگامی بروز می کند که مایع در کیسک های هوایی کوچک و انعطاف پذیر ریه ها ( آلوئولی ) جمع می شود. مایع مزبور مانع از پر شدن ریه ها با میزان کافی هوا می گردد که این بدان معنی است که میزان اکسیژن دریافتی در جریان خون کاهش پیدا می کند. این وضعیت مانع از دسترسی دستگاه های بدن به اکسیژن مورد نیاز برای ارائهٔ عملکرد کامل خود می گردد.
ARDS به طور معمول در کسانی بروز می کند که پیشتر دچار بیماری های جدی شده اند و نیز در مورد کسانی بیشترین شیوع را دارد که دچار آسیب دیدگی جدی هستند. تنگی نفس شدید که علامت اصلی ARDS محسوب می شود به طور معمول در فاصلهٔ چند ساعت تا چند روز پس از ایجاد آسیب دیدگی یا عفونت آغاز می شود.
بسیاری از مردم دچار علایم ARDS زنده نمی مانند. خطر مرگ با بالا بودن سن و شدت بیماری افزایش پیدا می کند. از میان مردمی که پس از ابتلاء به ARDS زنده می مانند برخی به طور کامل بهبود می یابند حال آنکه دیگران دچار آسیب دیدگی دایمی ریه ها می شوند.
پالس اکسیمتری سطح اکسیژن پایین کمتر از 90 درصد را نشان می دهد.
گازهای خون شریانی ( ABGs ) اسیدوز تنفسی را نشان می دهد – افزایش PaCO2 ( بیشتر از 45 mmHg ) ، کاهش PaO2 حتی با وجود تجویز اکسیژن مکمل
رادیوگرافی قفسه سینه – در هر دو ریه رسوخ مایع در میدان ریوی دیده می شود که دارای زمینه سفید رنگ یا ظاهر شیشه ای است
فشار گوه ای مویرگ ریوی ( PCWP ) کم تا طبیعی است.