سندروم تورِت یا نشانگان توره ( به انگلیسی: Tourette's syndrome ) ( به اختصار: TS ) یک اختلال عصبی رشدی شایع است که در دوران کودکی یا نوجوانی آغاز و با چند تیک حرکتی و حداقل یک تیک صوتی ( آوایی ) مشخص می شود. تیک های رایج شامل پلک زدن، سرفه، صاف کردن گلو، بو کردن، و حرکات صورت هستند. این تیک ها معمولاً حالت نیاز یا احساس ناخواسته در ماهیچه های تحت تأثیر، برای انجام تیک، ایجاد می کنند اما گاهی می توانند به طور موقت سرکوب شوند و در مکان، میزان و فرکانس تغییر کنند. سندرم تورت حالت شدیدتری از اختلالات تیک است. درحالی که سندرم توره به صورت واضح مشاهده می شود، اختلال تیک اغلب توسط ناظران معمول مورد توجه قرار نمی گیرند.
سندرم تورت زمانی به عنوان یک سندرم نادر و عجیب و غریب در نظر گرفته می شد و عموماً با کوپرولالیا ( گفتن کلمات ناپسند یا اظهارات اجتماعی نامناسب و تحقیرآمیز ) مرتبط بود؛ اما امروزه دیگر به عنوان یک سندرم نادر در نظر گرفته نمی شود و کوپرولالیا تنها بخش اندکی از اختلالات مرتبط با آن را تشکیل می دهد. تخمین های صورت گرفته، مبتلایان به سندرم توره را حدود ۱٪ از کودکان و نوجوانانِ دانش آموز اندازه گیری می کند. هیچ آزمایش خاصی برای تشخیص تورت وجود ندارد و همیشه به درستی شناسایی نمی شود یا ممکن است مبتلایان هرگز به دنبال مراقبت پزشکی نباشند، زیرا اکثر موارد خفیف هستند و شدت تیک ها در اکثر کودکان با گذر از دوران نوجوانی کاهش می یابد. سندرم تورت حاد در بزرگسالی، اگرچه در رسانه ها مورد توجه است، نادر بوده و تنها برای یک اقلیت کوچک، تیک های شدید و ناتوان کننده می توانند تا بزرگسالی نیز ادامه داشته باشد. تحقیقات نشان داده است TS بر هوش یا امید به زندگی تأثیر نمی گذارد.
هیچ درمانی برای این بیماری وجود ندارد و هیچ دارویی مؤثر واقع نمی شود. در بیشتر موارد، درمان دارویی برای تیک ضروری نیست و رفتاردرمانی، خط اول درمان به حساب می آید. آموزش بخش مهمی از هر طرح درمانی است و توضیح به تنهایی می تواند اطمینان کافی را برای عدم نیاز به درمان، در فرد مبتلا، ایجاد کند. بین افرادی که به کلینیک های مراقبت سلامت ارجاع داده می شوند، سایر بیماری ها، مانند اختلال کم توجهی - بیش فعالی ( ADHD ) و اختلال وسواس فکری - جبری ( OCD ) ، در بیشتر مبتلایان به سندرم تورت دیده می شود. این چندابتلایی اغلب باعث ایجاد آسیب پذیری نسبت به تیک ها شده از این رو تشخیص صحیح و درمان آنها از اهمیت بالایی برخوردار است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفسندرم تورت زمانی به عنوان یک سندرم نادر و عجیب و غریب در نظر گرفته می شد و عموماً با کوپرولالیا ( گفتن کلمات ناپسند یا اظهارات اجتماعی نامناسب و تحقیرآمیز ) مرتبط بود؛ اما امروزه دیگر به عنوان یک سندرم نادر در نظر گرفته نمی شود و کوپرولالیا تنها بخش اندکی از اختلالات مرتبط با آن را تشکیل می دهد. تخمین های صورت گرفته، مبتلایان به سندرم توره را حدود ۱٪ از کودکان و نوجوانانِ دانش آموز اندازه گیری می کند. هیچ آزمایش خاصی برای تشخیص تورت وجود ندارد و همیشه به درستی شناسایی نمی شود یا ممکن است مبتلایان هرگز به دنبال مراقبت پزشکی نباشند، زیرا اکثر موارد خفیف هستند و شدت تیک ها در اکثر کودکان با گذر از دوران نوجوانی کاهش می یابد. سندرم تورت حاد در بزرگسالی، اگرچه در رسانه ها مورد توجه است، نادر بوده و تنها برای یک اقلیت کوچک، تیک های شدید و ناتوان کننده می توانند تا بزرگسالی نیز ادامه داشته باشد. تحقیقات نشان داده است TS بر هوش یا امید به زندگی تأثیر نمی گذارد.
هیچ درمانی برای این بیماری وجود ندارد و هیچ دارویی مؤثر واقع نمی شود. در بیشتر موارد، درمان دارویی برای تیک ضروری نیست و رفتاردرمانی، خط اول درمان به حساب می آید. آموزش بخش مهمی از هر طرح درمانی است و توضیح به تنهایی می تواند اطمینان کافی را برای عدم نیاز به درمان، در فرد مبتلا، ایجاد کند. بین افرادی که به کلینیک های مراقبت سلامت ارجاع داده می شوند، سایر بیماری ها، مانند اختلال کم توجهی - بیش فعالی ( ADHD ) و اختلال وسواس فکری - جبری ( OCD ) ، در بیشتر مبتلایان به سندرم تورت دیده می شود. این چندابتلایی اغلب باعث ایجاد آسیب پذیری نسبت به تیک ها شده از این رو تشخیص صحیح و درمان آنها از اهمیت بالایی برخوردار است.
wiki: سندرم تورت