سندر

/sandar/

لغت نامه دهخدا

سندر. [ س َ دَ / دِ / دُ ] ( اِ ) صمغی باشد زرد و شبیه به کاه ربا. ( برهان ) ( آنندراج ) :
مشو ایمن اندر سرای فسوس
که گه سندر است و گهی سندروس.
فردوسی.
رجوع به سندروس شود.
|| درخت خدنگ. ( یادداشت مؤلف ). قاین آغاجی ( ترکی ). توس. رجوع به خدنگ ، سندروس و سندره شود.

سندر. [ س ُ دَ ] ( ص ) خوش صورت صاحب جمال. ( جهانگیری ).

سندر. [ س ِ دِ ] ( اِ ) حرامزاده. ( جهانگیری ). رجوع به سند و سندره شود.

سندر. [ س ِ دِ ] ( اِخ ) قریه ای است در ده فرسنگی جنوب ده بارز. ( فارسنامه ناصری ).

فرهنگ فارسی

( اسم ) ۱ - سندروس . ۲ - توس غان .
قریه ایست در ده فرسنگی جنوب ده بارز

فرهنگ عمید

= سندروس

گویش مازنی

/sendar/ توپ و تشر

پیشنهاد کاربران

بپرس