سنجش از دور

سنجش از دور ( دورسنجی، دورکاوی[ ۱] ) دانش و فن جمع آوری اطلاعات از اشیای روی سطح زمین، بدون حضور فیزیکی در محل است.
سنجش از دور شامل اندازه گیری و ثبت انرژی بازتابی از سطح زمین و جو پیرامون آن از یک نقطه مناسب بالاتر از سطح زمین است. پرتوهای بازتابی که از نوع امواج الکترومغناطیس هستند، می توانند دارای منابع گوناگونی همانند پرتوهای خورشیدی، پرتوهای حرارتی اجسام یا حتی پرتوهای مصنوعی باشند. سنجش از دور، دانش بسیار گسترده ای است که از جهات مختلف توسط صاحبنظران زیادی از جمله Campbell , Lillesand و Kiffer و Sabins به معرفی آن پرداخته شده است. Campbell با سعی در بیان کلّی از سنجش از دور، این مقوله را چنین تعریف می کند: سنجش از دور عبارت است از به دست آوردن اطلاعات از سطح زمین و سطح دریاها با استفاده از تصاویر اخذ شده از فراز آنها، با استفاده از بخش هایی از طیف الکترومغناطیس که از سطح زمین تابیده یا بازتابیده شده اند. همان طور که در بالا نیز شرح داده شد، سنجش از دور از انرژی الکترومغناطیسی بهره می گیرد. قوی ترین منبع تولیدکننده این انرژی، خورشید است که انرژی الکترومغناطیس را در تمام طول موج ها تابش می کند.
در کنار خورشید که به عنوان منبع طبیعی تولید انرژی الکترومغناطیس در سنجش از دور غیرفعال کاربرد دارد، انرژی الکترومغناطیس می تواند به صورت مصنوعی نیز تولید شود که آن را اصطلاحاً سنجش از دور فعال می نامند. وقتی انرژی الکترومغناطیس به زمین می رسد، قسمتی از آن بازتابیده و قسمت دیگری جذب می شود. انرژی جذب شده معمولاً پس از مدتی به صورت انرژی حرارتی تابش می گردد، این تابش عمدتاً در طیف فروسرخ رخ می دهد.
سهم بازتاب شده و سهم جذب شده انرژی الکترومغناطیس برای مواد گوناگون متفاوت است. با اندازه گیری مقدار انرژی الکترومغناطیس بازتابی یا تابش شده و مقایسهٔ آن با منحنی های بازتاب طیفی موادی معین، می توان اطلاعاتی را از سطح خشکی ها و سطح دریاها به دست آورد.
پرتوهای بازتابیده شده از اجسام روی سطح زمین، توسط سنجنده ها به صورت قابل نمایش و قابل پردازش، ثبت و ذخیره می شوند.
سنجش از دور اولین بار در ایالات متحده آمریکا و با پرتاب ماهواره لندست در سال ۱۹۷۲ شروع شد.