سنجاری علی بن تاج الدین

[ویکی نور] «علی بن تاج الدین بن تقی الدین بن یحیی بن اسماعیل بن عبد الرحمن بن مصطفی السنجاری المکی»، عالم، مورخ، خطیب و شاعر حنفی در سال 1057ق، در شهر مکه مکرمه، در خانواده ای اهل علم و ادب متولد شد. اجداد وی سال ها قبل، از موطن اصلی خود، سنجار، به مکه هجرت کرده و در آنجا مسکن گزیده بودند. وی در کودکی به حفظ قرآن کریم پرداخت و به علومی که در محضر پدر دانشمند خویش آموخته بود بسنده نکرد و برای کسب علوم شرعی و ادبی و غیره از محضر عالمان بسیاری دانش آموخت. وی همچنین به تصوف گرایش داشت. از آنجا که تصوف و صوفی گری از رواج و شیوع قابل توجهی در عصر مؤلف؛ یعنی عصر حکومت عثمانی، برخوردار بود، سنجاری نیز علی رغم توجه خاصی که به سنت و مذهب حنفی داشت، از فضای موجود متأثر بود؛ به ویژه اینکه یکی از اساتید وی؛ یعنی بشبیشی، خود از صوفیان بود و استاد دیگر وی، باعلوی نیز توجه خاصی به شرح حال صوفیان نشان می داد و در دو کتاب خود، «السنا الباهر» و «عقد الجواهر» به گردآوری تراجم صوفیان قرن دهم و یازدهم هجری پرداخته بود. تمایلات صوفیانه سنجاری از خلال کراماتی که به برخی افراد نسبت می دهد به خوبی آشکار است.
1. محمد بن عیسی بن ابراهیم بن ابی سلمه؛
2. شهاب الدین احمد بن عبد اللطیف بن احمد بن علی المصری البشبیشی؛
4. منصور بن عبد الرزاق صالح الطوخی المصری؛
محقق کتاب با پژوهشی که در باره شمار شاگردان سنجاری به انجام رسانده، به جز ابراهیم بن محمد سعید المنوفی الشافعی المکی، به نام فرد دیگری برنخورده است، اما مطمئنا افراد زیادی از محضر وی بهره برده اند.
2. الدلائل الواضحة علی المثالب الفاضحة؛