سنت دینی بشارت

[ویکی فقه] یکی از سنتهای جاری خداوند فرستادن پیامبرانی است که وظیفه آن ها تنها بشارت و انذار است: «و ما نُرسِلُ المُرسَلینَ اِلاّ مُبَشِّرینَ و مُنذِرینَ».
همراهی همیشگی مژده و بیم که در قالب مفهوم قرآنی بشارت و انذار بیان شده از شیوه های تربیتی قرآن به شمار می رود، زیرا هیچ یک از این دو اصل به تنهایی برای تعادل و تکامل انسان کافی نیست.
مقصود اصلی
از مجموع ۱۷ موردی که تبشیر و انذار پیامبران در کنار هم ذکر شده، در ۱۳ مورد بشارت بر انذار مقدم گردیده است. برخی، از این تقدم چنین برداشت کرده اند که مقصود اصلی خدا، مژده دادن است،
← گوهر رسالت
آیه ۱۱۲ سوره توبه ، نیز به صفات متعددی از مؤمنان اشاره کرده و به آنان مژده داده است.
← عظمتِ بشارت
...