سنبیدن

لغت نامه دهخدا

سنبیدن. [ سُم ْ دَ ] ( مص ) سوراخ کردن و سفتن. ( انجمن آرا ) ( آنندراج ). سنبانیدن :
چنان آبی که گردد سخت بسیار
بسنبد زیر بند خویش ناچار.
( ویس و رامین ).
که آیات قرآن و شعر حجت
دل دیوان بسنبد همچو پیکان.
ناصرخسرو.
و اگر سبب آن تیزی خون باشد که رگ را بسنبد و بخورد... ( ذخیره خوارزمشاهی ).
کآن چاره چو سنبیدن کوه است بسوزن
وآن حیله چو پیمودن آب است بغربال.
امیرمعزی.
سم او سنبد حجر را یک زمان الماس وار
پس بزودی زو برون آید چو آتش از حجر.
سنایی.
زخم تو ز بس صواب زخمی
سنبد بسنان سنان دیگر.
سوزنی.
چون سنجق شاهیش بجنبد
پولادین صخره را بسنبد.
نظامی.
بگیرند هنگام تک باد را
بناخن بسنبند پولاد را.
نظامی.
|| فرورفتن. داخل شدن. فروشدن. دررفتن :
ز صد فرسنگی آید بر در غار
در او سنبدچو در سوراخ خود مار.
نظامی.
|| تکیه کردن و تکیه دادن. || پشتی داده شدن. || فریفتن. مکر و غدر کردن. ( ناظم الاطباء ). || در زیر پای آوردن. ( برهان ) ( ناظم الاطباء ).

فرهنگ فارسی

سفتن، سوراخ کردن، کاویدن، سوراخ کننده
( مصدر ) ۱ - سوراخ کردن سفتن . ۲ - کاویدن کاهش کردن .

فرهنگ معین

(سُ دَ ) (مص م . ) = سنبانیدن : ۱ - سوراخ کردن . ۲ - کاویدن .

فرهنگ عمید

سفتن، سوراخ کردن.

مترادف ها

perforate (فعل)
سوراخ کردن، سفتن، ایجاد سوراخ کردن، سنبیدن، منگنه کردن، رسوخ کردن

فارسی به عربی

ثقب

پیشنهاد کاربران

بپرس