سنبل هندی

سُنبُل هندی گیاهی است بلند و عمودی که بلندی آن تا ۲ متر می رسد. ساقه آن استوانه ای دارای شیارهای عمیق و پرزدار است. برگ های آن متقابل و به برگچه های زیادی تقسیم می شود. هر برگ ۱۱–۷ و گاهی بیشتر برگچه دارد. برگچه ها بیضی نوک تیز با قاعده پهن و دندانه دار است. گل ها صورتی به طور گروهی در انتهای ساقه گل دهنده در اواخر بهار ظاهر می شود.
از تمام اعضای گیاه اعم از اعضای هوایی و ریشه آن بوی مطبوعی متصاعد می شود که خیلی جالب و جاذب گربه است و گربه ها در اطراف گیاه روی زمین می غلطند و احساس لذت می کنند. ریشه های گیاه به صورت افشان به ساقه های زیرزمینی آن متصل است و به هم پیچیده می باشد و همین ساقه زیرزمینی و ریشه گیاه است که در طب سنتی به عنوان دارو مصرف می شود. سنبل الطیب وحشی و صحرایی را معمولاً سنبل الطیب صغیر گویند، زیرا پس از کاشتن و پرورش دارای ارتفاع بیشتر و ساقه های بلندتری می شوند ولی خواص طبی ریشه سنبل الطیب وحشی بیش از ریشه سنبل الطیب پرورشی است، به همین دلیل و به علت اینکه سنبل الطیب به حالت وحشی به قدر کافی و زیاد می روید، اصولاً پرورش و کاشتن سنبل الطیب معمول نیست. برداشت ریشه سنبل الطیب غالباً در بهار قبل از رویش ساقه ها انجام می شود. معمولاً ریشه از گیاهانی که سن آنها بیشتر از ۳ سال باشد، برداشت می شود. معمولاً ساقه های زیرزمینی سنبل الطیب که پوشیده از ریشک است، به قطعاتی به طول ۵–۲ سانتی متر که قطر ساقه زیرزمینی در حدود یک سانتی متر است، در بازار عرضه می شود. رنگ ریشه سنبل الطیب پس از خشک شدن قهوه ای تیره است، طعم آن تلخ و خوشبو و معطر می باشد. نکته جالب این است که ساقه زیرزمینی و ریشه سنبل الطیب که تازه کنده می شود، دارای بو و عطر کمی می باشد ولی پس از خشک شدن عطر آن خیلی بیشتر می شود. از ریشه و ساقه پرزدار سنبل عطری خارج می شود. رومیان، یونانیان، عبرانیان و هندیان از عطر آن در مراسم تدفین مرده استفاده می کردند.