سنای روم یکی از نهادهای سیاسی روم باستان بود. این نهاد یکی از پایدارترین نهادها در تاریخ روم باستان بود؛ به طوری که در نخستین روزهای شهر روم پایه گذاری شد. ( پایه گذاری سنتی در ۷۵۳ پیش از میلاد ) . سنای روم همهٔ رویدادهای تاریخی سرنگونی پادشاهان روم در ۵۰۹ پس از میلاد، سقوط جمهوری روم در سده اول پیش از میلاد، تقسیم امپراطوری روم به دو حکومت روم شرقی و غربی در در ۳۹۵ پس از میلاد، سقوط امپراطوری روم غربی در ۴۹۶ پس از میلاد و حکمرانی بربرها بر روم در سده های پنجم، ششم و هفتم را بدون از بین رفتن و فروپاشی پشت سر گذاشت. در هر یک از این دوره های تاریخی، سنای روم میزان متفاوتی از قدرت و تأثیرگذاری را دارا بود.
در جنگ داخلی سزار، نیروهای پشتیبان گروهی به نام اپتیمات ها که گروه سیاسی محافظه کار و سنت گرای سنای روم بودند و از سوی پومپه ( ۱۰۶ تا ۴۸ پیش از میلاد ) و لژیون های وی پشتیبانی می شدند، در برابر پوپولارها به رهبری ژولیوس سزار می جنگیدند.
امپراتور اول، آگوستوس، اندازه مجلس سنا را از ۹۰۰ عضو به ۶۰۰ نفر کاهش داد، حتی اگر در یک زمان فقط حدود ۱۰۰ تا ۲۰۰ سناتور فعال وجود داشته باشد. بعد از این نقطه، هیچگاه اندازه سنای روم به شدت تغییر نکرد. در دوره امپراتوری، همان طور که در اواخر جمهوری هم وجود داشت، می توان با انتخاب یک کنسول ( یک دادرس با وظایف مالی ) به یک سناتور تبدیل شد، اما تنها در صورتی که یکی از آنها در حال حاضر از مقام سناتوری برخوردار باشد. علاوه بر موکلان، مقامات منتخب دارای طیف وسیعی از مناصب ارشد، طبق روال دفترهایی که در آن ها برگزار می شد، به طور مرتب به مقام سناتوری اعطا می شدند.
اگر فردی از درجه سناتوری نبود، برای او سناتور دو راه وجود داشت. طبق روش اول، امپراتور دستی به آن فرد اختیار داد تا بتواند برای انتخابات در دوره چهارم انتخابات شرکت کند، در حالی که طبق روش دوم، امپراتور با صدور حکمی آن فرد را به مجلس سنا منصوب می کرد. در زمان امپراتوری، قدرتی که امپراتور بر سنا داشت، کاملاً مطلق و بی چون و چرا بود.
این دو کنسول بخشی از سنا بودند اما قدرت بیشتری نسبت به سناتورها داشتند. در طول جلسات سنا، امپراتور بین دو کنسول می نشست، و معمولاً به عنوان رئیس ریاست وظیفه می کرد. سناتورهای امپراتوری اولیه می توانستند سؤالات غیرمستقیم بپرسند یا درخواست کنند که یک اقدام خاص توسط سنا انجام شود. سناتورهای عالی رتبه قبل از مقامات پایین تر صحبت می کردند، اگرچه امپراتور می توانست هر زمان که دلش بخواهد و هرطور که می خواهد صحبت کند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر جنگ داخلی سزار، نیروهای پشتیبان گروهی به نام اپتیمات ها که گروه سیاسی محافظه کار و سنت گرای سنای روم بودند و از سوی پومپه ( ۱۰۶ تا ۴۸ پیش از میلاد ) و لژیون های وی پشتیبانی می شدند، در برابر پوپولارها به رهبری ژولیوس سزار می جنگیدند.
امپراتور اول، آگوستوس، اندازه مجلس سنا را از ۹۰۰ عضو به ۶۰۰ نفر کاهش داد، حتی اگر در یک زمان فقط حدود ۱۰۰ تا ۲۰۰ سناتور فعال وجود داشته باشد. بعد از این نقطه، هیچگاه اندازه سنای روم به شدت تغییر نکرد. در دوره امپراتوری، همان طور که در اواخر جمهوری هم وجود داشت، می توان با انتخاب یک کنسول ( یک دادرس با وظایف مالی ) به یک سناتور تبدیل شد، اما تنها در صورتی که یکی از آنها در حال حاضر از مقام سناتوری برخوردار باشد. علاوه بر موکلان، مقامات منتخب دارای طیف وسیعی از مناصب ارشد، طبق روال دفترهایی که در آن ها برگزار می شد، به طور مرتب به مقام سناتوری اعطا می شدند.
اگر فردی از درجه سناتوری نبود، برای او سناتور دو راه وجود داشت. طبق روش اول، امپراتور دستی به آن فرد اختیار داد تا بتواند برای انتخابات در دوره چهارم انتخابات شرکت کند، در حالی که طبق روش دوم، امپراتور با صدور حکمی آن فرد را به مجلس سنا منصوب می کرد. در زمان امپراتوری، قدرتی که امپراتور بر سنا داشت، کاملاً مطلق و بی چون و چرا بود.
این دو کنسول بخشی از سنا بودند اما قدرت بیشتری نسبت به سناتورها داشتند. در طول جلسات سنا، امپراتور بین دو کنسول می نشست، و معمولاً به عنوان رئیس ریاست وظیفه می کرد. سناتورهای امپراتوری اولیه می توانستند سؤالات غیرمستقیم بپرسند یا درخواست کنند که یک اقدام خاص توسط سنا انجام شود. سناتورهای عالی رتبه قبل از مقامات پایین تر صحبت می کردند، اگرچه امپراتور می توانست هر زمان که دلش بخواهد و هرطور که می خواهد صحبت کند.
wiki: سنای روم