در کیهان شناسی فیزیکی، سن جهان میزان زمان سپری شده پس از مه بانگ است. امروزه اخترشناسان دو اندازه گیری مختلف از سن جهان انجام داده اند[ ۱] یک اندازه گیری بر مبنای مشاهدات مستقیم وضعیت اولیه جهان است که آخرین اندازه گیری آن در سال ۲۰۱۸ سن جهان را بر پایه مدل لامبدا - سی دی ام ۷۰۰۱۱۳۷۷۲۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰♠۱۳٫۷۷۲±۰٫۰۴۰ میلیارد سال برآورد کرده است. [ ۲] [ ۳] روش دیگر محاسبه ین بر اساس مشاهدات جهان محلی و کنونی است که به عدد کوچکتری می رسد. [ ۴] [ ۵] [ ۶]
میزان عدم قطعیت نوع اول اندازه گیری با تطبیق با نتایج چندین پروژهٔ تحقیقاتی علمی دیگر که به نتایج بسیار نزدیک به این عدد رسیده اند، به ۲۰ میلیون سال کاهش یافته است. از جمله این پروژه ها می توان به اندازه گیری های تابش زمینه کیهانی توسط ماهواره پلانک و کاوشگر ناهمسانگردی ریزموجی ویلکینسون و موارد دیگر اشاره نمود. با استفاده از اندازه گیری تابش زمینهٔ کیهانی می توان زمان سرد شدن این تابش از لحظهٔ مه بانگ تا کنون، [ ۳] و با اندازه گیری نرخ انبساط جهان و برون یابی به عقب در زمان می توان سن جهان را محاسبه کرد.
مدل تطبیقی لامبدا - سی دی ام تکامل جهان از وضعیت بسیار داغ، متراکم و یکنواخت اولیه تا وضعیت کنونی آن در بازه ای به طول ۱۳٫۷۷ میلیارد سال را توصیف می کند. [ ۷] این مدل از لحاظ نظری به خوبی فهمیده شده و مشاهدات نجومی دقیقی مانند دبلیومپ نیز آن را تأیید می کنند. اما نظریات مربوط به سرآغاز و پیدایش حالت اولیه در حد گمانه زنی باقی مانده اند. اگر با استفاده از مدل لامبدا - سی دی ام به سوی گذشته برون یابی کنیم در لحظهٔ اولیه جهان به یک نقطهٔ تکینگی می رسیم. این تکینگی را تکینگی نخستین یا تکینگی مه بانگ می نامند.
اگرچه از لحاظ نظری جهان ممکن است تاریخی طولانی تری داشته باشد، اتحادیه بین المللی اخترشناسی[ ۸] از واژهٔ «سن جهان» برای به اشاره به مدت زمان انبساط لامبدا - سی دی ام یا به عبارت دیگر زمان سپری شده پس از مه بانگ در جهان قابل مشاهده، استفاده می کند.
از آنجا که سن جهان باید حداقل به اندازه سن قدیمی ترین چیزهای درون آن باشد، برخی مشاهدات هستند که حد پایینی برای سن جهان تعیین می کنند؛[ ۹] [ ۱۰] از جمله این مشاهدات می توان به دمای سردترین کوتوله های سفید است که هر چه از عمرشان می گذرد، سردتر می شوند، و کم نورترین نقطه خاموشی ستارگان رشته اصلی در خوشه ها اشاره کرد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفمیزان عدم قطعیت نوع اول اندازه گیری با تطبیق با نتایج چندین پروژهٔ تحقیقاتی علمی دیگر که به نتایج بسیار نزدیک به این عدد رسیده اند، به ۲۰ میلیون سال کاهش یافته است. از جمله این پروژه ها می توان به اندازه گیری های تابش زمینه کیهانی توسط ماهواره پلانک و کاوشگر ناهمسانگردی ریزموجی ویلکینسون و موارد دیگر اشاره نمود. با استفاده از اندازه گیری تابش زمینهٔ کیهانی می توان زمان سرد شدن این تابش از لحظهٔ مه بانگ تا کنون، [ ۳] و با اندازه گیری نرخ انبساط جهان و برون یابی به عقب در زمان می توان سن جهان را محاسبه کرد.
مدل تطبیقی لامبدا - سی دی ام تکامل جهان از وضعیت بسیار داغ، متراکم و یکنواخت اولیه تا وضعیت کنونی آن در بازه ای به طول ۱۳٫۷۷ میلیارد سال را توصیف می کند. [ ۷] این مدل از لحاظ نظری به خوبی فهمیده شده و مشاهدات نجومی دقیقی مانند دبلیومپ نیز آن را تأیید می کنند. اما نظریات مربوط به سرآغاز و پیدایش حالت اولیه در حد گمانه زنی باقی مانده اند. اگر با استفاده از مدل لامبدا - سی دی ام به سوی گذشته برون یابی کنیم در لحظهٔ اولیه جهان به یک نقطهٔ تکینگی می رسیم. این تکینگی را تکینگی نخستین یا تکینگی مه بانگ می نامند.
اگرچه از لحاظ نظری جهان ممکن است تاریخی طولانی تری داشته باشد، اتحادیه بین المللی اخترشناسی[ ۸] از واژهٔ «سن جهان» برای به اشاره به مدت زمان انبساط لامبدا - سی دی ام یا به عبارت دیگر زمان سپری شده پس از مه بانگ در جهان قابل مشاهده، استفاده می کند.
از آنجا که سن جهان باید حداقل به اندازه سن قدیمی ترین چیزهای درون آن باشد، برخی مشاهدات هستند که حد پایینی برای سن جهان تعیین می کنند؛[ ۹] [ ۱۰] از جمله این مشاهدات می توان به دمای سردترین کوتوله های سفید است که هر چه از عمرشان می گذرد، سردتر می شوند، و کم نورترین نقطه خاموشی ستارگان رشته اصلی در خوشه ها اشاره کرد.
wiki: سن جهان