سمفونی کُرال ( انگلیسی: Choral symphony ) عنوانی است در آهنگسازی که قطعه موسیقی با ترکیبی از ارکستر، گروه کر و تکخوان ساخته می شود و در این ساختار، «سمفونی کُرال» کاملاً مطابق با طراحی و فرم سمفونی است. [ ۱] این اصطلاح نخستین بار توسط هکتور برلیوز برای توصیف یک متن پنج بندی از مقدمهٔ سمفونی «رومئو و ژولیت»، اثرِ خودش، از آن استفاده شد. [ ۲]
پیشینهٔ مستقیم این سبک از موسیقی، ابتدا در سمفونی شماره ۹، اثر لودویگ فان بتهوون روی داد که او در موومان چهارم، روی شعری از فریدریش شیلر به نام سرود شادی، قطعه ای آوازی در سمفونی گنجاند و این اولین نمونه بود که آواز، هم سطح با ساز و ارکستر قرار می گرفت. [ ۳]
اصطلاحِ «سمفونی کرال» هنگامی استفاده می شود که آهنگساز با آنکه از متنی با کلمات یا شعر استفاده می کند، اما هدف اصلی اش ساخت یک اثر سمفونیک است. در این سبک، آهنگساز با استفاده از متن، جابجایی و تکرار کلمات و تنظیم های گوناگون، سعی دارد اهداف سمفونیک و غیر روایی در موسیقی را دنبال کند. همچنین متن شعر، اغلب هدف اصلی قطعه را تعیین می کند و در این حالت است که ارکستر، نقش مهمی در انتقال ایده ها به گروه کر و تکخوان دارد. [ ۴] با این حال و با اینکه تأکید به سمفونیک بودنِ اثر می شود، اما باز هم سمفونی کرال، تحت تأثیر یک روایت خارج از موسیقی قرار می گیرد، حتی در قسمت هایی که آواز وجود ندارد.
در قرن نوزدهم چندین آهنگساز از جمله فلیکس مندلسون و فرانتس لیست، راه بتهوون را دنبال کردند و آثاری در این فرم ساختند. سپس در قرن بیستم آهنگسازانی مانند: گوستاو مالر، ایگور استراوینسکی، رالف وان ویلیامز، بنجامین بریتن، دمیتری شوستاکوویچ و دیگران، آثار برجسته ای در این سبک خلق کردند. در قرن بیست و یکم نیز آثاری از پیتر مکسول دیویس، تان دون، فیلیپ گلاس، هانس ورنر هنتسه و کریستف پندرسکی مشاهده می شود. [ ۵]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفپیشینهٔ مستقیم این سبک از موسیقی، ابتدا در سمفونی شماره ۹، اثر لودویگ فان بتهوون روی داد که او در موومان چهارم، روی شعری از فریدریش شیلر به نام سرود شادی، قطعه ای آوازی در سمفونی گنجاند و این اولین نمونه بود که آواز، هم سطح با ساز و ارکستر قرار می گرفت. [ ۳]
اصطلاحِ «سمفونی کرال» هنگامی استفاده می شود که آهنگساز با آنکه از متنی با کلمات یا شعر استفاده می کند، اما هدف اصلی اش ساخت یک اثر سمفونیک است. در این سبک، آهنگساز با استفاده از متن، جابجایی و تکرار کلمات و تنظیم های گوناگون، سعی دارد اهداف سمفونیک و غیر روایی در موسیقی را دنبال کند. همچنین متن شعر، اغلب هدف اصلی قطعه را تعیین می کند و در این حالت است که ارکستر، نقش مهمی در انتقال ایده ها به گروه کر و تکخوان دارد. [ ۴] با این حال و با اینکه تأکید به سمفونیک بودنِ اثر می شود، اما باز هم سمفونی کرال، تحت تأثیر یک روایت خارج از موسیقی قرار می گیرد، حتی در قسمت هایی که آواز وجود ندارد.
در قرن نوزدهم چندین آهنگساز از جمله فلیکس مندلسون و فرانتس لیست، راه بتهوون را دنبال کردند و آثاری در این فرم ساختند. سپس در قرن بیستم آهنگسازانی مانند: گوستاو مالر، ایگور استراوینسکی، رالف وان ویلیامز، بنجامین بریتن، دمیتری شوستاکوویچ و دیگران، آثار برجسته ای در این سبک خلق کردند. در قرن بیست و یکم نیز آثاری از پیتر مکسول دیویس، تان دون، فیلیپ گلاس، هانس ورنر هنتسه و کریستف پندرسکی مشاهده می شود. [ ۵]
wiki: سمفونی کرال