سمفونی شماره ۹

سمفونی شماره ۹ (اشنیتکه). سمفونی شماره ۹ ( اشنیتکه ) ، یک سمفونی اثر آلفرد اشنیتکه، آهنگ ساز روسی - آلمانی است. او این سمفونی را دو سال پیش از مرگ خویش در سال ۱۹۹۸ میلادی پدیدآورد. چون متنِ سمفونی شماره ۹ اشنیتکه، که پس از مرگ وی به جا مانده بود، از یک سو دست نویس بود و از دیگر سو از خوانایی خوبی برخوردار نبود، همسر اشنیتکه ( آیرینا اشنیتکه ) آهنگ سازی جوان به نام الکساندر راسکاتوف را به کار گرفت تا آن را بازنویسی کند. راسکاتوف جوان، افزون بر بازنویسی و بازسازی این سمفونی، یک بخش نیز بدان افزود و آن بخش را Nunc dimittis – In memoriam Alfred Schnittke «نانک دیمیتیس - گرامی داشت یاد آلفرد اشنیتکه» نام نهاد.
سمفونی شماره ۹ اشنیتکه در سه موومان تصنیف شده است. هر موومان دارای آهنگی تندتر از موومان پیشین است:
•
• مودراتو
• پرِستو
موومان نخست از دیدگاه زمانی، در ژرف ساخت خود دارای آهنگ پیش رونده نبود؛ پیشنهادی از سوی آیرینا اشنیتکه به میان آمد که هر موومان از موومان پیشینِ خود آهنگِ تندتری داشته باشد؛ این پیشنهاد، پذیرشِ الکساندر راسکاتوف را به همراه داشت.

سمفونی شماره ۹ (بتهوون). سمفونی شماره ۹ در رِ مینور، اپوس ۱۲۵، آخرین سمفونی تکمیل شدهٔ لودویگ فان بتهوون است، اما تِم ها و نغمه های موسیقایی آن سال ها قبل از تصنیف، در ذهن او شکل گرفته بود. این اثر نخستین بار در ۷ مه ۱۸۲۴ در وین اجرا شد. اولین اجرای سمفونی با ذوق و شوقی عظیم همراه با تشویق های بی سابقه ای روبرو شد. بسیاری از شنوندگان اشک می ریختند، بتهوون خودش در پایان کنسرت، از شدتِ هیجان بیهوش شد. سمفونی نهم در سخت ترین روزهای زندگی بتهوون ساخته شد و هنگام تصنیف آن، قادر به شنیدن نبود و در ناشنوایی کامل به سر می برد. سمفونی نهم، اولین سمفونی است که در آن از صدای انسان استفاده شده است. قطعه شعر فینالِ این سمفونی از چکامهٔ شادی سرودهٔ فریدریش شیلر اقتباس شده است. اشعار استفاده شده در موومان آخر ( که موومان «کورال» یا سمفونی کُرال نیز نامیده می شود ) ، توسط چهار تک خوان و گروه کر اجرا می گردد. تقریباً اکثر منتقدان موسیقی درجهان از سمفونی نهم گاهی به عنوان بهترین اثر بتهوون و یکی از بهترین های دوران قواعد مشترک یاد می کنند. حتی برخی به طور مطلق، این سمفونی را «شاهکار» و «عظیم ترین و بهترین» قطعهٔ موسیقی در دنیای غرب می دانند، گرچه مخالفان اندکی نیز دارد. بتهوون خودش ساخت این اثر را «خدمت به پیشگاه الههٔ هنر» توصیف کرده است.
سمفونی نهم که دارای بزرگ ترین پارتیتور در بین سمفونی های بتهوون است، در چهار موومان ساخته شده است. موومان اول با تمپوی آلگرو در ر مینور و فرم سونات است که به گفتهٔ واگنر «مبارزه روح انسان را با غم و اندوه بیان می کند». موومان دوم در «ر مینور» با تمپوی آلگرو شروع می شود و در فرم اسکرتسو/تریو است؛ این موومان دارای «روح شاد و مستانه» است و به رقص های روسی شباهت دارد. موومان سوم در سی بمل ماژور با سرعت آداجیو و یک ششم کوچک دورتر از گام اصلی سمفونی است، حرکتی آهسته و شاعرانه دارد و در فرم واریاسیون مضاعف است؛ در ابن موومان لحظاتی از غم و اندوه شنیده می شود اما هر چقدر به پایانِ قطعه نزدیکتر می شود نواهای غمگین دورتر می شوند. موومان چهارم یا فینالِ کُرال، بر اساس «سرود شادی» در فرم تم و واریاسیون، در ر مینور و با سرعت پِرِستو است؛ این موومان که یک موسیقی آوازی است، در ابتدا از موسیقی سازی شروع شده و تم های اصلی موومان های قبلی در فواصلِ این قطعه به گوش می رسد، این قسمت طولانی ترین موومان سمفونی است و حتی طولانی تر از برخی سمفونی های کاملِ دوره کلاسیک است، فرم این موومان موردِ اختلاف در میانِ موسیقیدانان است و برخی موومان چهارم را به عنوان «یک سمفونی، درونِ سمفونی» می دانند که بدون سکوت در بین موومان ها اجرا می شود.

سمفونی شماره ۹ (دورژاک). سمفونی شماره ۹ ( به چکی: Symfonie č. 9 e moll „Z nového světa“ ) در می مینور، اُپوس ۹۵، که بیشتر با عنوان سمفونیِ از دنیای نو شناخته می شود، یکی از ساخته های آنتونین دورژاک آهنگ ساز بوهمی است. دورژاک این اثر را در سال ۱۸۹۳ و زمانی که مدیریت «کنسرواتوار ملی موسیقی آمریکا» در نیویورک را عهده دار بود، نوشت.
سمفونی از دنیای نو که چهار موومان دارد، از شناخته شده ترین ساخته های دورژاک و از محبوب ترین آثار سمفونیک موسیقی غربی است. سمفونی با تأثیر از رقص ها و ترانه های سیاهان و سرخ پوستان تصنیف شده است، در این اثر هر چند نشانه هایی از بهره مندی آهنگساز از تِم های بومی آمریکایی را مشاهده می کنیم، اما سبک و بیان اثر در کلّیتِ خود، روح اسلاوی دارد و شاید به دلیل همین ویژگی و ترکیب موزون و استادانه بوده است که نخستین اجرای آن با تحسین منتقدان و مردم روبه رو شد.
موومان اول سمفونی دنیای نو، دارای مقدمه و زمینهٔ موسیقایی ( تِم ) کوتاهی است، با لحنی رمانتیک که در سرتاسر سمفونی با رنگ آمیزی و ارکستراسیون گوناگون تکرار می شود. موومان دوم با نوایی ملایم و شاعرانه انعکاس یکی از آوازهای روحانی بومیان آمریکایی است که به تدریج به ملودی دیگری می پیوندد، و ترانهٔ مشهور و عامیانهٔ سیاهان آمریکایی به نام «دلیجان زیبا، آهسته برو» را به یاد می آورَد. موومان سوم، یک اسکرتسوی سرشار از شادی و سرور است، آهنگی بر گرفته از سرزمین مادریِ آهنگ ساز که بیانگر رقص و پایکوبی روستایی است. موومان چهارم نیز یک فینال پرقدرت است که سمفونی را در اوج شادمانی و خروش به پایان می رسانَد. [ ۱]
این سمفونی برای ارکستری نوشته شده که حداقل دارای سازهای زیر است:
• دو فلوت ( یکی با فلوت پیکولو دوبله شود )
• دو اُبوا ( یکی با کُر آنگله دوبله شود )
• دو کلارینت لا
• دو فاگوت ( باسون )
• چهار کُر ( هورن ) : می، دو، فا
• دو ترومپت می، دو، می بمل
• دو ترومبون تنور
• ترومبون باس
• توبا ( تنها در موومان دوم )
• تیمپانی
• مثلث ( تنها در موومان سوم )
• سنج ( تنها در موومان چهارم )
• سازهای زهی[ ۲]
نیل آرمسترانگ، فضانورد آمریکایی، در طی سفرش به ماه در مأموریت آپولو ۱۱ در سال ۱۹۶۹ میلادی، یک نسخه از این سمفونی را با خود برد. [ ۳]

سمفونی شماره ۹ (شوبرت). سمفونی شماره ۹ ( به انگلیسی: Symphony No. 9 ) در گام دو ماژور، دی ( کاتالوگ موضوعی شوبرت ) ۹۴۴، شناخته شده با نام سمفونی بزرگ ( به آلمانی: Die Große Sinfonie، به انگلیسی: The Great Symphony ) ، اثر فرانتس شوبرت، آهنگساز بزرگ اتریشی سبک کلاسیک/ رمانتیک در سال ۱۸۴۰ به عنوان سمفونی شماره ۷ در دو ماژور منتشر شد. هرچند در نسخه جدید شوبرت از آن با نام سمفونی شماره ۸ ( معروف به سمفونی ناتمام ) یاد شده، این اثر هنری، سمفونی نهایی و تکمیل شده توسط خودِ شوبرت است. این سمفونی عموماً با نام سمفونی بزرگ در دو ماژور نامیده می شود که متمایزکنندهٔ اثر از کار مشابه دیگرِ مصنف، یعنی سمفونی شماره ۶ با عنوان سمفونی کوچک در همان فرم مشابهِ دو ماژور است.
زیرنویس معرفی اثر بیانگر ارجاعات به یک سمفونی بزرگ است که در زمان خودش یک به اصطلاح غیرمنتظرهٔ طولانی به حساب می آمد. اجرای کامل و متعارفِ سمفونی شماره ۹ در حدود ۵۵ دقیقه زمان می بَرَد؛ البته این اثر می تواند در کمتر از ۴۵ دقیقه هم اجرا شود و تکنیک این شیوه در نحوهٔ استفاده از سرعت ضرب آهنگ سریع تر ( تُندا/ تِمپو ) و تکرار نکردنِ بخش ها به عنوان درون مایهٔ بسط ( گسترش دادن ) اثر است.

سمفونی شماره ۹ (مالر). برونو والتر، ارکستر فیلارمونیک وین، ۱۹۳۸ }} سمفونی شماره ۹ مالر ( آلمانی: Mahler - Sinfonie Nr. 9 ) آخرین سمفونی کامل شده گوستاو مالر، آهنگساز اتریشی است که در فاصلهٔ سالهای ۱۹۰۸ و ۱۹۰۹ خلق شد. از آنجا که وی به چرخه آواز سمفونیک خود، آواز زمین، شمارهٔ ترتیبی نداده بود، سمفونی نهم مالر در حقیقت دهمین اثر سمفونیک اوست. یک اجرای معمولی از آن حدود ۷۵ تا ۹۰ دقیقه به طول می انجامد. در یک نظرسنجی از رهبران ارکستر که توسط مجله موسیقی بی بی سی در سال ۲۰۱۶ صورت گرفت، سمفونی نهم به عنوان چهارمین سمفونی برتر تاریخ برگزیده شد. [ ۱]
سمفونی نهم نخستین بار در ۲۶ ژوئن ۱۹۱۲ با ارکستر فیلارمونیک وین به رهبری برونو والتر اجرا شد و در همان سال به وسیلهٔ انتشارات یونیورسال ادیشن منتشر شد. [ ۲]
این اثر دست کم به وسیلهٔ پنجاه ارکستر طراز اول دنیا ضبط و منتشر شده است. مجلهٔ گرامافون، به بهانهٔ یکصدسالگی اثر، فهرستِ یازده اجرا از اجراهای برترِ آن را منتشر کرد که چهار اجرای آن ها مربوط به ارکستر فیلارمونیک برلین با رهبران گوناگون است. [ ۳] سمفونی شماره ۹ مالر جزو آثاری است که در «فهرست ملی ضبط اصوات آمریکا» ثبت شده است.
اگرچه مایه این اثر اغلب رِ ماژور توصیف می شود، اما تونالیته کلی سمفونی به صورت پیشرونده است. در حالی که موومان نخست در مایه در رِ ماژور است، مایه موومان آخر رِ بمل ماژور است. [ ۴]
سمفونی برای یک ارکستر بزرگ سازبندی شده که شامل موارد زیر است: