سمفونی شماره ۴

سمفونی شماره ۴ (بتهوون). سمفونی شماره ۴ در سی بمل ماژور، اپوس ۶۰، اثر لودویگ فان بتهوون، در سال ۱۸۰۶ ساخته شده است و در مارس ۱۸۰۷ در یک کنسرت خصوصی در خانهٔ شاهزاده «فرانتس یوزف فون لوبْکوویتس»[ الف] اجرا شد. اولین اجرای عمومی آوریل ۱۸۰۸ در بورگ تئاتر وین برگزار شد. سمفونی چهارم خاص است و شباهتی در بین سمفونی های قبلی و بعدی وی وجود ندارد. [ ۱] این اثر تحت الشعاع سمفونی های قدرتمندِ شماره ۳ و شماره ۵ قرار گرفت. اگر چه آهنگسازان بعدی مانند: هکتور برلیوز، فلیکس مندلسون و روبرت شومان این اثر را بسیار تحسین کردند، اما به اندازهٔ سایرِ سمفونی های وی به طور گسترده در بین علاقه مندان موسیقی شناخته نشده است.
بتهوون تابستان ۱۸۰۶ را در املاکِ حامیان خود، «شاهزاده لیچنوفسکی»[ ب] ، در نزدیکی گووگوو گذراند. در سپتامبر، بتهوون و شاهزاده از خانهٔ یکی از دوستان مشترک خود به نام کنت «فرانتس فون اوپِرسدورف»[ پ] دیدن کردند. کُنت یک ارکستر خصوصی در اختیار داشت و آهنگساز با اجرای سمفونی شماره ۲، که چهار سال پیش از آن نوشته شده بود، مورد تقدیر وی قرار گرفت. [ ۲] پس از آن، «اوپِرسدورف» به آهنگساز مبلغ قابل توجهی پیشنهاد داد تا سمفونی جدیدی برای او بنویسد. [ ت]
بتهوون روی آنچه که بعدها سمفونی پنجم نام گرفت مشغول کار بود، و نخستین هدف او شاید تکمیل آن برای سفارش کُنت بود. چند تئوری وجود دارد که اگر چنین بود، پس چرا وی این کار را انجام نداد. به گفته جرج گروو، نیاز مالی، بتهوون را موظف کرد که سمفونی پنجم و پاستورال را به طور مشترک به شاهزاده «لوبْکوویتس» و کنت «آندرئاس رازوموفسکی»[ ث] ارائه دهد. با این حال با آنکه بتهوون دستمزد خود را دریافت کرده بود، ارکستر اجرای اول را انجام نداد. [ ج] بتهوون نت های سمفونی را برای «اوپِرسدورف» نفرستاد و فقط سمفونی را به وی اهدا کرد. [ ۷] [ ۸]
اولین اجرای عمومی در آوریل ۱۸۰۸ در سالن بورگ تئاتر وین برگزار شد. [ ۹] قطعات ارکسترال در مارس ۱۸۰۹ منتشر شد، اما پارتیتور کامل تا سال ۱۸۲۱ انتشار نیافت. [ ۱۰] این نسخهٔ خطی، مدتی متعلق به فلیکس مندلسون بود، و هم اکنون در کتابخانه دولتی برلین قرار دارد و می توان آن را آنلاین مشاهده کرد. [ ۱۱] به عقیدهٔ مفسرین موسیقی، بتهوون در هنگام نوشتن این سمفونی، عاشق کنتس «تِرِزه برونسویک»[ چ] بود و ملودی های عاشقانه در این اثر را با آن مرتبط می دانند. [ ۱۲] به همین دلیل رومن رولان اظهار می دارد که علت اینکه بتهوون سمفونی پنجم را نیمه کاره رها کرد و به ساخت سمفونی چهارم پرداخت، این بود که «یک بار دیگر خوشبختی به روی او لبخند می زد». [ ح] [ ۱۴]

سمفونی شماره ۴ (برامس). سمفونی شماره ۴ در می مینور، اُپوس ۹۸، آخرین اثر سمفونیکِ یوهانس برامس، آهنگساز آلمانی سبک رمانتیک است. برامس در مورزوشلاگ شروع به کار بر روی قطعه نمود. پس از آن در امپراتوری اتریش - مجارستان، در سال ۱۸۸۴، تنها یک سال پس از اتمام سمفونی شماره ۳، تصنیفِ اثر را به پایان رساند. نخستین اجرای این سمفونی در ۲۵ اکتبر ۱۸۸۵ در شهر ماینینگن آلمان و به رهبری خود برامس بود. این قطعه، پیش تر از این در نسخه ای برای اجرا با ۲ پیانو توسط برامس و ایگناز برول در محفلی خصوصی و کوچک، اجرا شده بود. مکس کالبک، دوست نزدیک و زندگی نامه نویس برامس طی گزارشی نوشته که منتقد موسیقی، ادوارد هانسلیک که در آن زمان به عنوان یکی از ورق زنان رپرتوار برای نوازندگان پیانو حاضر بوده است، اظهار داشته که در طول اجرای موومان اول، احساس می کردم مورد ضرب و شتم دو فرد فوق العاده باهوش قرار گرفته ام. [ ۱]
این سمفونی سرشار از اشارات متعدد، به ویژه به آهنگ ها و ملودی های بتهوون است. همچنین، محتمل است که این اثر مصنف، ملهم از نمایشنامه آنتونیوس و کلئوپاترا نیز باشد چرا که برامس در آن زمان در حال بررسی و تحقیق بر روی این اثر بود. [ ۲] موومان اول در فرم سونات است در حالی که دارای برخی از جهت گیری ها و نگرش ویژه برای بسط و توسعه است. به عنوان مثال، هیچ تکراری در اکسپوزیشن وجود ندارد. بنا بر گفتهٔ مالکوم مک دونالد، موسیقی به شدت ارگانیک و به طور مداوم در حال آشکارسازی و رها شدن است. [ ۳]

سمفونی شماره ۴ (بروکنر). سمفونی شماره چهار در می بمل ماژور که با نام رومانتیک معروف شده است، در کنار سمفونی شماره هفت آنتون بروکنر، از محبوب ترین آثار او به شمار می رود. اولین نسخه این اثر در سال ۱۸۷۴ میلادی با چهار موومان[ ۱] خلق شد. بروکنر نسخه دوم این سمفونی را با موومان شرتسو کاملاً جدید در سال ۱۸۷۸ ارائه کرد. در سالهای ۱۸۷۹ و ۱۸۸۰ بروکنر تغییراتی در موومان فیناله یا همان بخش نهایی سمفونی ایجاد کرد. اولین اجرای عمومی این سمفونی که بسیار هم موفقیت آمیز بود، در فوریه سال ۱۸۸۱ توسط ارکستر فیلارمونیک وین در شهر وین با رهبری هانز ریشتر صورت گرفت. [ ۲]
موفقیت اجرای نخست این سمفونی باعث خوشحالی فراوان بروکنر شد، به طوریکه بعد از اجرا، بروکنر یک سکه تالر به ریشتر داد و به او گفت که با این پول یک لیوان آبجو بخرد و به سلامتی بروکنر بنوشد! این رفتار ساده و صمیمی بروکنر، ریشتر را تحت تأثیر قرار داد. [ ۳]
سمفونی شماره چهار تنها سمفونی بروکنر است که دارای عنوان ( رومانتیک ) است. بقیه سمفونی های او فقط با شماره مشخص می شوند. [ ۴]

سمفونی شماره ۴ (شومان). سمفونی شماره ۴ ( انگلیسی: Symphony No. 4 ) در گام ر مینور، اپوس ۱۲۰، تصنیف شده توسط آهنگساز آلمانی رمانتیک، روبرت شومان است که اولین بار در سال ۱۸۴۱ تکمیل شد، هرچند در سال ۱۸۵۱ شومان مجدداً در این سمفونی یک بازبینی و تغییرات کامل انجام داد، و همین نسخه از سمفونی بود که انتشار یافت.
کلارا شومان، بیوهٔ مصنف، بعدها در نخستین صفحهٔ چاپ شدهٔ سمفونی مربوط به سال ۱۸۸۲ به عنوان بخشی از کارهای تکمیل شدهٔ شوهرش گفته بود که سمفونی صرفاً در سال ۱۸۴۱ ترسیم شده و نسخهٔ سال ۱۸۵۱ نسخهٔ هماهنگ شده برای ارکستراسیون است؛ با این حال این موضوع خلاف واقع بوده و یوهان برامس تا حد بسیار زیادی نسخه های قبلی سمفونی را ترجیح می داد که همان نسخه ها با وجود مخالفت شدید کلارا شومان در سال ۱۸۹۱ تجدید چاپ گردید.

سمفونی شماره ۴ (مالر). سمفونی شماره ۴ ( انگلیسی: Symphony No. 4 ) در گام سل ماژور، چهارمین سمفونی از مصنف برجسته گوستاو مالر است که میان سال های ۱۸۹۲ تا ۱۹۰۰، کار تصنیف آن به پایان رسید.

سمفونی شماره ۴ (مندلسون). سمفونی شماره ۴ ( انگلیسی: Symphony No. 4 ) در فُرم لا ماژور، اپوس ۹۰، که معمولاً به نام سمفونی ایتالیایی شناخته می شود، یک سمفونی ارکسترال نوشته شده توسط آهنگساز آلمانی فلیکس مندلسون است، این اثر وی، ریشه در آثار گذشته اش، از جمله سمفونی شماره ۳ یا همان سمفونی اسکاتلندی و همین طور اوورتور هیبرید دارد. سفر اروپایی مندلسون که از تاریخ ۱۸۲۹ تا ۱۸۳۱ به طول انجامید، باعث گردید که فضا و حال و هوای ایتالیا در کالبد این اثر دمیده شود؛ در ایتالیا بود که مندلسون طرح های مقدماتی این اثر را ریخت که هر چند که تکمیل نشده، رهایش کرد. این اثر در برلین و به سال ۱۸۳۳ منتشر شد.