سماروق
فرهنگ فارسی
پیشنهاد کاربران
کلمه سماروق که تحت عنوان قارچ در زبان امروزی قابل استفاده می باشد از دو کلمه سما و روق ایجاد شده است. کلمه سما به مفهوم گرما و انرژی لطیف می باشد مثل سماور یعنی ورز آمدن سما یا کلمه سمند به مفهوم خونگرم و پرانرژی یا سمندر به مفهوم خونسرد یا سماوات به مفهوم آسمان پر انرژی یا کلمه سمن و یاسمن و سمانه که اسم دخترانه به مفهوم دختر پر انرژی می باشد یا سام به مفهوم پسر پر انرژی یا کلمه سرسام حالتی که انسان تب دارد یا کلمه سمسام که به شمشیر گفته می شده و فرآیند تولیدش با مسمار شدن ورق شمشیر یعنی سرخ شدن و گداخته شدن ورق آن و ضربه کوبی جهت فرم دهی و آبدیده شدن آن برای تولید و سخت کاری آن استفاده می شده است. و فراوان از این دست کلمات. و کلمه دیگر که روق می باشد از رقیق بودن و لطیف بودن و گرمای ملایم اشاره دارد. و این کلمه سماروق به زمان و شرایطی اشاره دارد که قارچ در اون حالت به رشد و شکوفایی خودش می رسد. معمولا هم زمانی هست که یک گرمای لطیف با رطوبت ملایمی بعد از بارندگی ایجاد می شود که در اون زمان قارچها به حالت ایده آل رشد و نمو خود می رسند. کلمات هم ریشه با این کلمه؛ سمند سمندر سماوات سام سمسام سامان سماک سمنو سمنگان سمندون سمام سمسار سرسام سمین سمستر سمینار سمانه سامیار اسم اسماعیل اسماع.
... [مشاهده متن کامل]
سَمَند سَماوات به سبک مینایی
سکوت کن، سکوت، ای سام، ای سَمَند سمسام
برو از پی علم، شاه راهه ی نور، سَهَند سمسام
سکوت کن تا جوانی بینداز از نَفس این نفس سرکش
سفینه غزل، نَفس نفیس از جان وجود، دَرکِش
بِنِگَر چند بیت، باز کن چشم دلی با صَبرِ بَصر
نَرود از کَف، عمر گران، مَده آن را به هَدَر
پیاله گیر و نوش کن که عمر عزیز بی بدل است
که تعجیل اجل به ره عمر رهزن عالم بی عمل است
تعجیل کن و جریده رو که سامان وجودت
تا به ابد در این میان مست باده ی ازل است
گر نَفیر مُسَجّع، از غزال تیزپای وجودت
بر روی جَرّه، جریده شود، زیبا غزل است
بزن زانوی ادب، نوش کن سُماک و سَمنو با آدابِ ادب
تا شوی فَرَح دیبا و مُبادی آداب، در این آبادِ ابد
بنشین در صومعه، بگشای دَربِ دِلْ، عِصمت آموز
مسطور، سطر دلی، سَمنگان، در دل و دانش آموز
یا در دیر مغان فارغ از کون و مکان
بنشان نوری روان، سمندون در دل و جان
ساری است سِرِّ نهان، مستور، سیرت اَسرار
گر بگیری تصمیم، مُصَمَّم با جِدیَّت و اِصرار
زشَه تارم اسرار، ساقی کوثر، نور ولایت، حیدر کرار
رخنه در ایمان و نور خدا به رویت گردد آشکار
نور خدا را، رونق آب حیات، در کلاهی پُر تَتَر
اندرون حُجب، آب حیات را صَمغی، مُستَتَر
بُگشای طوطی چشم، اَندَر حَدَقه، پُرکُن قَدَحی
صاف کن جوهرِ تن مُروار، مثال گوهر، اندرصَدَفی
چشمِ دل باز کن و رونق نور و سیرت اسرار ببین
نظر حیدرکرار، کَرمِ ساقی کوثر، طینت افکار ببین
چشم نگهدار و دل قوی دار، مَبَرَش بِچراگاه سمندر
تا شود چشمه ی دل پاک و ستبر سینه مثال سَنگر
دل و دلدار سَمّام و سَماروق، یار و دیارت پردل و یاور
نکنی سِمسار، سَر و سامانِ امانت، نظرگاهِ هر بُزدل کافر
مَکُنَش سرد، سَمند وجود را، مَبَرَش بِسَردگاه سَمَندر
نَدهی دل به دلِ هر بی دلِ کافر، جاسوس، مثل سَمَندر
دل قوی دار ای سمند سمسام، نشوی، مجوس و مسموم سَمَنْدَر
بِکَش افسار هَوَس، نشوی مُوَسْوِسِ این اِبْلیس مُلَبَّس
یا که مَغلوبِ دسیسه، مُلَثْلِثِ این ثالوثِ مُثَلَّث
نَکند سُرخ، چو مِسمار، یا که سرسام، مثل سَماور
تو مبینش مشنو این جعبه جادو، کافرِ خدا نَباور
تو بگیر سَمَنی را سوسن و سنبل در سَمَنِستان
نه که آن سردِ زمین، زمهریری، زَمَنی در زَمَنِستان
بتازان سمند وجودت از پی علم به هر گوشه ی بازآر
مَکُنَشْ سردِ زمین، سَمند سَمین، وجودت مَده آزار
تا تو شوی سمند سمین، سَمّام و سَمِستَر به هر سمینار
علم بیاموز و ره بِنْمای، که مرده، زنده شود زمهر سمسام
سام و سمانه، به هر سمینار، سَمّامُ سَمستر به گرد سَمسام
چه مُسَمّاست سمند وجودت، ای مُسَمّای وجود
چه مُسَمّاست سامیار وجودت، ای سامیار وجود
بده سَر را سَر و سامان، نشوی سرد زمین، مثل سَمندر
بده سر را سر و سامان بشوی مرد سمین مثل قلندر
گر بگیری تصمیم، مُصَمَّم با جِدیَّت و صَمصام
نَشَوَد وسواس، اسماعیل وجودت، سَمَندِ سَمسام
سَمن افشانند عَرشیان، یاسَمن های سَماوات
بگیر عَزم سَماوات، چه مُسَمّاست، سور سَماوات
سامِ سمسام! چو بگیرد سر و سامان را آغازِ سَماع
قُدسیان، سَمن اَفشان، تورا صاحبِ اَسماع در آغوش شَماع
... [مشاهده متن کامل]
سَمَند سَماوات به سبک مینایی
سکوت کن، سکوت، ای سام، ای سَمَند سمسام
برو از پی علم، شاه راهه ی نور، سَهَند سمسام
سکوت کن تا جوانی بینداز از نَفس این نفس سرکش
سفینه غزل، نَفس نفیس از جان وجود، دَرکِش
بِنِگَر چند بیت، باز کن چشم دلی با صَبرِ بَصر
نَرود از کَف، عمر گران، مَده آن را به هَدَر
پیاله گیر و نوش کن که عمر عزیز بی بدل است
که تعجیل اجل به ره عمر رهزن عالم بی عمل است
تعجیل کن و جریده رو که سامان وجودت
تا به ابد در این میان مست باده ی ازل است
گر نَفیر مُسَجّع، از غزال تیزپای وجودت
بر روی جَرّه، جریده شود، زیبا غزل است
بزن زانوی ادب، نوش کن سُماک و سَمنو با آدابِ ادب
تا شوی فَرَح دیبا و مُبادی آداب، در این آبادِ ابد
بنشین در صومعه، بگشای دَربِ دِلْ، عِصمت آموز
مسطور، سطر دلی، سَمنگان، در دل و دانش آموز
یا در دیر مغان فارغ از کون و مکان
بنشان نوری روان، سمندون در دل و جان
ساری است سِرِّ نهان، مستور، سیرت اَسرار
گر بگیری تصمیم، مُصَمَّم با جِدیَّت و اِصرار
زشَه تارم اسرار، ساقی کوثر، نور ولایت، حیدر کرار
رخنه در ایمان و نور خدا به رویت گردد آشکار
نور خدا را، رونق آب حیات، در کلاهی پُر تَتَر
اندرون حُجب، آب حیات را صَمغی، مُستَتَر
بُگشای طوطی چشم، اَندَر حَدَقه، پُرکُن قَدَحی
صاف کن جوهرِ تن مُروار، مثال گوهر، اندرصَدَفی
چشمِ دل باز کن و رونق نور و سیرت اسرار ببین
نظر حیدرکرار، کَرمِ ساقی کوثر، طینت افکار ببین
چشم نگهدار و دل قوی دار، مَبَرَش بِچراگاه سمندر
تا شود چشمه ی دل پاک و ستبر سینه مثال سَنگر
دل و دلدار سَمّام و سَماروق، یار و دیارت پردل و یاور
نکنی سِمسار، سَر و سامانِ امانت، نظرگاهِ هر بُزدل کافر
مَکُنَش سرد، سَمند وجود را، مَبَرَش بِسَردگاه سَمَندر
نَدهی دل به دلِ هر بی دلِ کافر، جاسوس، مثل سَمَندر
دل قوی دار ای سمند سمسام، نشوی، مجوس و مسموم سَمَنْدَر
بِکَش افسار هَوَس، نشوی مُوَسْوِسِ این اِبْلیس مُلَبَّس
یا که مَغلوبِ دسیسه، مُلَثْلِثِ این ثالوثِ مُثَلَّث
نَکند سُرخ، چو مِسمار، یا که سرسام، مثل سَماور
تو مبینش مشنو این جعبه جادو، کافرِ خدا نَباور
تو بگیر سَمَنی را سوسن و سنبل در سَمَنِستان
نه که آن سردِ زمین، زمهریری، زَمَنی در زَمَنِستان
بتازان سمند وجودت از پی علم به هر گوشه ی بازآر
مَکُنَشْ سردِ زمین، سَمند سَمین، وجودت مَده آزار
تا تو شوی سمند سمین، سَمّام و سَمِستَر به هر سمینار
علم بیاموز و ره بِنْمای، که مرده، زنده شود زمهر سمسام
سام و سمانه، به هر سمینار، سَمّامُ سَمستر به گرد سَمسام
چه مُسَمّاست سمند وجودت، ای مُسَمّای وجود
چه مُسَمّاست سامیار وجودت، ای سامیار وجود
بده سَر را سَر و سامان، نشوی سرد زمین، مثل سَمندر
بده سر را سر و سامان بشوی مرد سمین مثل قلندر
گر بگیری تصمیم، مُصَمَّم با جِدیَّت و صَمصام
نَشَوَد وسواس، اسماعیل وجودت، سَمَندِ سَمسام
سَمن افشانند عَرشیان، یاسَمن های سَماوات
بگیر عَزم سَماوات، چه مُسَمّاست، سور سَماوات
سامِ سمسام! چو بگیرد سر و سامان را آغازِ سَماع
قُدسیان، سَمن اَفشان، تورا صاحبِ اَسماع در آغوش شَماع
مردم شهرستان قاینات استان خراسان به قارچ های محلی خودرو ( سماروق ) می گویند . این نوع قارچ صرفا در اوایل فصل بهار یعنی فروردین و اردیبهشت روییده و یافت می شود .
ما خوافی ها هم به قارچ خوراکی تو جنگل و بیابان میگیم سماروق یا به لهجه میشه سمَروق
کلمه ای قائنی است و همان فارچ بیابانیست ک بسیار خوشمزه است و قیمت آن مقداری از گوشت گران تر است.
سماروق همان قارچ و قارچ بیابانی است