سلیمان تپه ، زیرز ، مازیر و یا زیرتپه. اولین اثر ملی ایران که به پیشنهاد آندره گدار جهت ثبت در لیست آثار ملی ایران معرفی گردید؛ «مازیر ، زیرتپه ، سلیمان تپه ، زیرز» نام داشت که این تپه باستانی در سرزمین «ایران زمین» یعنی کشور عراق واقع شده است.
... [مشاهده متن کامل]
آدرس: کشور عراق ، اطراف جلگه بین النهرین ، در ناحیه واقع بین آخرین دامنه های کوه و نقطه که رودخانه از نظر محو می شود ( در رود طورسک )
شماره ثبت در فهرست آثار ملی ایران : ۱ تاریخ ثبت ۱۳۱۰/۰۶/۲۴ ه خورشیدی
در توضیحات آندره گدار تپه باستانی«مازیر ، زیرتپه ، سلیمان تپه ، زیرز» تماما پوشیده از تلها و آثار باقی مانده شهرهای مستحکمی است که در زمان قدیم «کوسته ان ها ، کاستی ها» یا بهتر بگویم قوم کاسیها یا کاسیتها برای استقامت در مقابل آسوریها و عیلامیها آنها را بنا نمودند . عمده ترین آنها سلیمان تپه – یا زیر زیرتپه است که به جهت تامین عبور و مرور از آفتاب رو در کنار رودخانه طورسک واقع می باشد ( بر طبق عقیده ژاک دمرگان در کتاب هئیت اعزامی به ایران ، جلد دوم مطالعات جغرافیایی ، صفحه ۲۳۸ ) سلیمان تپه بتمامه متعلق به عهد ایلامیها است ( همان کتاب صفحه ۲۶۷ )
مازیر ، زیرتپه ، سلیمان تپه یا زیرز اولین اثر ثبتی ملی ایران
قوم کاسیها ( کاسیتها ، کاستی ها ، کوسته ان ها ، کاسی ، کاسیان یا کاشو )
به گفته دکتر جمال ودیعی کاسی ها از نژاد آریایی ( یا مخلوط با آریایی ) بوده است در تاریخ باستان به نام کاسیت ها نامیده می شدند , کاسیت ها از شمال ایران , کوههای قفقاز پیش از اقوام ماد و پارس به جنوب غربی ایران مهاجرت کردند.
قوم کاسیت که همزمان با دوره ایلامیها به خاطر هنر مفرغ سازی شان در سراسر دنیا شهره اند ، چندین بار به شهر بابل حمله که در نهایت در سال ۱۷۴۶ ق م پادشاه کاسی موسوم به گانداش به کلی دولت بابل را منقرض و خود به تخت سلطنت نشست ، کاسی ها ( ۵۷۶ سا ل – ۶ قرن ) بر بابل حکومت کردند که در نهایت کاسیان به دست دولت عیلام شکست خورده و به موطن اصلی خود یعنی لرستان باز گشتند. آخرین پادشاه کاسیان اورشی گورماش بوده .
رومن گیرشمن در مورد قوم کاسی چنین می گوید؛ هنر ایران باستان یعنی هنر مفرغ سازی لرستان. او بر این عقیده بود که اوج هنر ایرانیان باستان در هنر برنزهای لرستان می باشد . کلمه یونانی کاس تیروس به معنی قلع فلزی است که از ناحیه کاسیان می آید. بزرگترین طلسم مفرغی از ۲۵ سانتی متر تجاوز نمی کند .
به عقیده محمد سهرابی ( نویسنده کتاب لرستان و تاریخ قوم کاسیت ) لباس شال و ستره ایی که امروزه در میان مردمان لرستان رایج است همان لباسی است که کاسیان می پوشیده اند. به طوری که مینورسکی عقیده دارد که مردم امروز لرستان از نسل قوم کاسیت می باشند.
کاسیها قومی به شدت مذهبی بوده و به دنیای پس از مرگ می اندیشیدند تا آنجا که کارهای روزمره خود را برای فراهم کردن دنیای پس از مرگ تنظیم می کردند. و وسایل شخصی میت را به همراه مرده دفن می کردند. و خدایان متعددی داشتند از جمله کاشو ، شیمالی ، شوکامون ، ریمی ریتا ، هاربه و …
دیاکنوف عقیده دارد ، کاسی ها برای اولین بار اسبها را اهلی کردند و در آن زمان بود که اسب و ارابه جنگی در بین النهرین معمول گردید. و یکی از الهه های آنها به نام میریزیر که اسبی است که بر قربانگاه نشسته است ، را می پرستیدند.
سند ثبت سلیمان ثپه ، زیرز ، مازیر و یا زیر تپه ، اولین اثر ثبت شده در فهرست آثار ملی ایران که در کشور عراق قرار دارد
مفهوم واژه کاسی:
کاس یا کاسیت از مصدر «کاس» که معنی لغوی آن ، کبود چشم ، کال موی و کبودی به رنگ زاغ و آبی است. رومن گیریشمن معتقد است که واژه ( کاشو ) نام خدای بومیان قدیم لرستان بوده است ، به نظر او این واژه ( کاسی تیروس ) یک واژه یونانی است و به معنای فلز ( قلع ) است و آن را از سرزمین کاسیها می آوردند. به هر حال ممکن است که اصطلاح کاس - سی یا کاسپی شامل نژادی وسیع بوده است که فراتر از قوم واحد معروف کاسی بوده باشد و این نام روزگاری به طور عام به همه اقوام مسکون در کوههای زاگرس اطلاق می شده است که در دوره پیش از ورود آریایی ها به ایران در نواحی مذکور به سر برده اند و از آنان به نام اقوام آسیانی در تاریخ یاد شده است.
نام کاسیان چنانکه بعد ها توسط استرابون یاد شده به منزله میراثی است از سکنه بسیار قدیم ناحیه زاگرس میانی و غرب و جنوب غربی ایران.
راولینسون می نویسد که واژه کاسی به شکل کوسایویی بوده و در زمان اسکندر یونانیان به مردم لرستان اطلاق می کردند. به احتمال قرین به یقین کاشو مساوی است با کاش - شو نام خدای قبیله ای قوم مذکور بوده است.
خدای این قوم کاشن، شاید قوم کاسی نام خود را از آن گرفته باشند. کاشن احتمالا تا اواخر دوره هخامنشیان به سرزمین لرستان کنونی گفته می شده است. واژه لرستان نامی بوده است که در دوره های اسلامی بر این ناحیه نهاده شده است. احتمال می رود که نام کاشو یا کاشن را قوم مذبور در چند هزار سال پیش از میلاد به هنگام مهاجرت از شرق و آسیای میانه با خود به همراه آورده باشند.
ما با نام قوم کاسپیان در نواحی چیترال هند و کافرستان افغانستان آشنایی داریم. واژه مذکور شکل جمع کلمه کاسی می باشد. دکتر ( ژور ژکنتنو ) دانشمند و باستانشناس معروف از محلی به نام آریا کاشن در نواحی رود جیحون نام می برد.
مقایسه واژه کاسی و کاسپی:
از گفته ها و نوشته های برخی از دانشمندان به روشنی معلوم می گردد که این دو واژه با هم تفاوت چندانی ندارند جزء اینکه واژه کاسی مفرد و کلمه کاسپین جمع ان است. هرتسفلد می نویسد اگر بنا باشد اسمی به سکنه ایران پیش از اریایی ها داده شود هیچ کلمه ای شایسته تر از واژه کاسپین نیست. ریشه این کلمه را می توانیم در بسیاری از نقاط ایران بیابیم و روشن تر از همه بحر کاسپین ( خزر ) است. بنا بر رای هنری فیلد ریشه کاسی ها همان کاسپین است. بارتلد واژه های کاسیان و کاسپیان را یکی می داند . . .
... [مشاهده متن کامل]
آدرس: کشور عراق ، اطراف جلگه بین النهرین ، در ناحیه واقع بین آخرین دامنه های کوه و نقطه که رودخانه از نظر محو می شود ( در رود طورسک )
شماره ثبت در فهرست آثار ملی ایران : ۱ تاریخ ثبت ۱۳۱۰/۰۶/۲۴ ه خورشیدی
در توضیحات آندره گدار تپه باستانی«مازیر ، زیرتپه ، سلیمان تپه ، زیرز» تماما پوشیده از تلها و آثار باقی مانده شهرهای مستحکمی است که در زمان قدیم «کوسته ان ها ، کاستی ها» یا بهتر بگویم قوم کاسیها یا کاسیتها برای استقامت در مقابل آسوریها و عیلامیها آنها را بنا نمودند . عمده ترین آنها سلیمان تپه – یا زیر زیرتپه است که به جهت تامین عبور و مرور از آفتاب رو در کنار رودخانه طورسک واقع می باشد ( بر طبق عقیده ژاک دمرگان در کتاب هئیت اعزامی به ایران ، جلد دوم مطالعات جغرافیایی ، صفحه ۲۳۸ ) سلیمان تپه بتمامه متعلق به عهد ایلامیها است ( همان کتاب صفحه ۲۶۷ )
مازیر ، زیرتپه ، سلیمان تپه یا زیرز اولین اثر ثبتی ملی ایران
قوم کاسیها ( کاسیتها ، کاستی ها ، کوسته ان ها ، کاسی ، کاسیان یا کاشو )
به گفته دکتر جمال ودیعی کاسی ها از نژاد آریایی ( یا مخلوط با آریایی ) بوده است در تاریخ باستان به نام کاسیت ها نامیده می شدند , کاسیت ها از شمال ایران , کوههای قفقاز پیش از اقوام ماد و پارس به جنوب غربی ایران مهاجرت کردند.
قوم کاسیت که همزمان با دوره ایلامیها به خاطر هنر مفرغ سازی شان در سراسر دنیا شهره اند ، چندین بار به شهر بابل حمله که در نهایت در سال ۱۷۴۶ ق م پادشاه کاسی موسوم به گانداش به کلی دولت بابل را منقرض و خود به تخت سلطنت نشست ، کاسی ها ( ۵۷۶ سا ل – ۶ قرن ) بر بابل حکومت کردند که در نهایت کاسیان به دست دولت عیلام شکست خورده و به موطن اصلی خود یعنی لرستان باز گشتند. آخرین پادشاه کاسیان اورشی گورماش بوده .
رومن گیرشمن در مورد قوم کاسی چنین می گوید؛ هنر ایران باستان یعنی هنر مفرغ سازی لرستان. او بر این عقیده بود که اوج هنر ایرانیان باستان در هنر برنزهای لرستان می باشد . کلمه یونانی کاس تیروس به معنی قلع فلزی است که از ناحیه کاسیان می آید. بزرگترین طلسم مفرغی از ۲۵ سانتی متر تجاوز نمی کند .
به عقیده محمد سهرابی ( نویسنده کتاب لرستان و تاریخ قوم کاسیت ) لباس شال و ستره ایی که امروزه در میان مردمان لرستان رایج است همان لباسی است که کاسیان می پوشیده اند. به طوری که مینورسکی عقیده دارد که مردم امروز لرستان از نسل قوم کاسیت می باشند.
کاسیها قومی به شدت مذهبی بوده و به دنیای پس از مرگ می اندیشیدند تا آنجا که کارهای روزمره خود را برای فراهم کردن دنیای پس از مرگ تنظیم می کردند. و وسایل شخصی میت را به همراه مرده دفن می کردند. و خدایان متعددی داشتند از جمله کاشو ، شیمالی ، شوکامون ، ریمی ریتا ، هاربه و …
دیاکنوف عقیده دارد ، کاسی ها برای اولین بار اسبها را اهلی کردند و در آن زمان بود که اسب و ارابه جنگی در بین النهرین معمول گردید. و یکی از الهه های آنها به نام میریزیر که اسبی است که بر قربانگاه نشسته است ، را می پرستیدند.
سند ثبت سلیمان ثپه ، زیرز ، مازیر و یا زیر تپه ، اولین اثر ثبت شده در فهرست آثار ملی ایران که در کشور عراق قرار دارد
مفهوم واژه کاسی:
کاس یا کاسیت از مصدر «کاس» که معنی لغوی آن ، کبود چشم ، کال موی و کبودی به رنگ زاغ و آبی است. رومن گیریشمن معتقد است که واژه ( کاشو ) نام خدای بومیان قدیم لرستان بوده است ، به نظر او این واژه ( کاسی تیروس ) یک واژه یونانی است و به معنای فلز ( قلع ) است و آن را از سرزمین کاسیها می آوردند. به هر حال ممکن است که اصطلاح کاس - سی یا کاسپی شامل نژادی وسیع بوده است که فراتر از قوم واحد معروف کاسی بوده باشد و این نام روزگاری به طور عام به همه اقوام مسکون در کوههای زاگرس اطلاق می شده است که در دوره پیش از ورود آریایی ها به ایران در نواحی مذکور به سر برده اند و از آنان به نام اقوام آسیانی در تاریخ یاد شده است.
نام کاسیان چنانکه بعد ها توسط استرابون یاد شده به منزله میراثی است از سکنه بسیار قدیم ناحیه زاگرس میانی و غرب و جنوب غربی ایران.
راولینسون می نویسد که واژه کاسی به شکل کوسایویی بوده و در زمان اسکندر یونانیان به مردم لرستان اطلاق می کردند. به احتمال قرین به یقین کاشو مساوی است با کاش - شو نام خدای قبیله ای قوم مذکور بوده است.
خدای این قوم کاشن، شاید قوم کاسی نام خود را از آن گرفته باشند. کاشن احتمالا تا اواخر دوره هخامنشیان به سرزمین لرستان کنونی گفته می شده است. واژه لرستان نامی بوده است که در دوره های اسلامی بر این ناحیه نهاده شده است. احتمال می رود که نام کاشو یا کاشن را قوم مذبور در چند هزار سال پیش از میلاد به هنگام مهاجرت از شرق و آسیای میانه با خود به همراه آورده باشند.
ما با نام قوم کاسپیان در نواحی چیترال هند و کافرستان افغانستان آشنایی داریم. واژه مذکور شکل جمع کلمه کاسی می باشد. دکتر ( ژور ژکنتنو ) دانشمند و باستانشناس معروف از محلی به نام آریا کاشن در نواحی رود جیحون نام می برد.
مقایسه واژه کاسی و کاسپی:
از گفته ها و نوشته های برخی از دانشمندان به روشنی معلوم می گردد که این دو واژه با هم تفاوت چندانی ندارند جزء اینکه واژه کاسی مفرد و کلمه کاسپین جمع ان است. هرتسفلد می نویسد اگر بنا باشد اسمی به سکنه ایران پیش از اریایی ها داده شود هیچ کلمه ای شایسته تر از واژه کاسپین نیست. ریشه این کلمه را می توانیم در بسیاری از نقاط ایران بیابیم و روشن تر از همه بحر کاسپین ( خزر ) است. بنا بر رای هنری فیلد ریشه کاسی ها همان کاسپین است. بارتلد واژه های کاسیان و کاسپیان را یکی می داند . . .