سَلیم تهرانی، محمدقلی بیگ ( ـ کشمیر ۱۰۵۷ ق)
شاعر ایرانی. پس از ترک زادگاهش مدتی را در شهرهای لاهیجان، اصفهان و شیراز گذراند و سرانجام به گجرات در هند رفت (۱۰۴۱ ق) و در آن جا ملازم اسلام خان، صدراعظم شاه جهان گورکانی، و مداح او و پادشاه شد. در ملازمت اسلام خان به آگره و لاهور سفر کرد و در اواخر عمر در کشمیر گوشه نشین شد. زبان اشعار او ساده و گاه عامیانه است. از آثارش: دیوان اشعار (تهران، ۱۳۴۹ش)؛ مثنوی فلسفی قضا و قدر (تهران، ۱۳۴۱ ش)؛ مثنوی های وصف بهار، وصف کشمیر، وصف لاهیجان، ساده دل، حاتم نامه.
شاعر ایرانی. پس از ترک زادگاهش مدتی را در شهرهای لاهیجان، اصفهان و شیراز گذراند و سرانجام به گجرات در هند رفت (۱۰۴۱ ق) و در آن جا ملازم اسلام خان، صدراعظم شاه جهان گورکانی، و مداح او و پادشاه شد. در ملازمت اسلام خان به آگره و لاهور سفر کرد و در اواخر عمر در کشمیر گوشه نشین شد. زبان اشعار او ساده و گاه عامیانه است. از آثارش: دیوان اشعار (تهران، ۱۳۴۹ش)؛ مثنوی فلسفی قضا و قدر (تهران، ۱۳۴۱ ش)؛ مثنوی های وصف بهار، وصف کشمیر، وصف لاهیجان، ساده دل، حاتم نامه.