سلمان ساوجی، سلمان بن محمّد (ساوه 709ـ همان جا ۷۷۸ ق)
شاعر ایرانی. پدرش از مستوفیان دیوانی بود. در اواخر روزگار ایلخانان به خدمت غیاث الدین محمد وزیر درآمد و مداح او بود. سپس به دربار آل جلایر پیوست و امیر شیخ حسن بزرگ و پسرش سلطان اویس جلایر را ستود. چندی در بغداد و پس از آن در تبریز به سر برد و سرانجام به ساوه بازگشت و گوشۀ انزوا گزید. در قصیده سرایی مهارت داشت و به شیوۀ کمال الدین اسماعیل و ظهیر الدین فاریابی شعر می گفت. مضامین اشعار سلمان بیشتر مباحث فلسفی، اخلاقی و حکمی، فانی بودن دنیا، سلوک انسان از نفسانیات تا معبود، زهد و ترک دنیا و تأکید بر بی آزاری و قناعت است. در غزل نیز دست داشت و زبان غزل های او بسیار شبیه اشعار حافظ است. حافظ وی را «پادشاه ملک سخن» خوانده است. در صنایع بدیعی و عروض تبحر داشت و در سرودن قصیدۀ مصنوع بلند آوازه بود. از آثارش: دیوان (تهران، ۱۳۶۷ ش)؛ مثنوی های عاشقانۀ جمشید و خورشید و فراقنامه که در کلیات سلمان ساوجی به تصحیح عباس علی وفایی چاپ شده است (تهران، ۱۳۷۶ ش). جمشید و خورشید به تصحیح آسموسن و فریدون وهمن به چاپ رسیده است.
شاعر ایرانی. پدرش از مستوفیان دیوانی بود. در اواخر روزگار ایلخانان به خدمت غیاث الدین محمد وزیر درآمد و مداح او بود. سپس به دربار آل جلایر پیوست و امیر شیخ حسن بزرگ و پسرش سلطان اویس جلایر را ستود. چندی در بغداد و پس از آن در تبریز به سر برد و سرانجام به ساوه بازگشت و گوشۀ انزوا گزید. در قصیده سرایی مهارت داشت و به شیوۀ کمال الدین اسماعیل و ظهیر الدین فاریابی شعر می گفت. مضامین اشعار سلمان بیشتر مباحث فلسفی، اخلاقی و حکمی، فانی بودن دنیا، سلوک انسان از نفسانیات تا معبود، زهد و ترک دنیا و تأکید بر بی آزاری و قناعت است. در غزل نیز دست داشت و زبان غزل های او بسیار شبیه اشعار حافظ است. حافظ وی را «پادشاه ملک سخن» خوانده است. در صنایع بدیعی و عروض تبحر داشت و در سرودن قصیدۀ مصنوع بلند آوازه بود. از آثارش: دیوان (تهران، ۱۳۶۷ ش)؛ مثنوی های عاشقانۀ جمشید و خورشید و فراقنامه که در کلیات سلمان ساوجی به تصحیح عباس علی وفایی چاپ شده است (تهران، ۱۳۷۶ ش). جمشید و خورشید به تصحیح آسموسن و فریدون وهمن به چاپ رسیده است.