سلطنت دارفور ( عربی: سلطنة الدارفور ) یک ایالت پیش از استعمار در سودان امروزی بود. از سال ۱۶۰۳ تا ۲۴ اکتبر ۱۸۷۴، زمانی که به دست جنگ سالار سودانی ربیع الزبیر افتاد، و دوباره از ۱۸۹۸ تا ۱۹۱۶، زمانی که توسط بریتانیایی ها و مصری ها اشغال شد و در سودان مصر و بریتانیا ادغام شد، وجود داشت. در اوج خود در اواخر قرن هجدهم و اوایل قرن نوزدهم، تمام راه از دارفور در غرب تا کردفان و کرانه های غربی رود نیل سفید در شرق امتداد یافت و به اندازه نیجریه امروزی به آن رسید. [ ۱]
ریشه ها
دارفور عمدتاً از دشت های نیمه خشک تشکیل شده است که نمی توانند جمعیت متراکمی را تحمل کنند. تنها استثنا، منطقه ای در داخل و اطراف کوه های مره است. از پایگاه هایی در این کوه ها بود که یک سری گروه برای کنترل منطقه گسترش یافتند. طبق اسناد مکتوب، داجو و مهاجران قرن چهاردهم ، تونجور اولین قدرت ها در دارفور بودند. انتقال قدرت از داجو به تونجور از طریق ازدواج تسهیل شد.
سرانجام تونجورها شروع به ازدواج در میان مردم خز کردند که سلطان دالی، یک شخصیت مشهور در تاریخ دارفور، که از طرف مادرش یک خز بود، شروع به ازدواج کردند و بنابراین سلسله را به مردمی که بر آن حکومت می کردند نزدیکتر کردند. دالی کشور را به استان ها تقسیم کرد و قانون جزایی ایجاد کرد که تحت عنوان کتاب دالی یا کتاب دالی هنوز حفظ شده است و از برخی جهات با شریعت متفاوت است. نوه او سلیمان ( یا «سلیمان» که معمولاً با نام خز سولون به معنای «عرب» یا «قرمز» مشخص می شود ) از سال ۱۶۰۳ تا ۱۶۳۷ پادشاهی کرد و یک جنگجوی بزرگ و یک مسلمان فداکار بود. سلیمان سولون را بنیانگذار سلسله کیرا و سلطنت دارفور می دانند. در طول قرن هفدهم، سلاطین کایرا سیستم فئودالی هاکورا را وارد دارفور کردند.
نوه سلیمان، احمد بکر ( حدود ۱۶۸۲ - حدود ۱۷۲۲ ) ، اسلام را دین دولت کرد و با تشویق مهاجرت از بورنو و باگیرمی ، رونق کشور را افزایش داد.
جنگ داخلی ( ۱۷۲۲ - ۱۷۸۶ )
مرگ بکر باعث درگیری طولانی مدت بر سر جانشینی شد. بکر در بستر مرگ اظهار داشت که هر یک از پسران بسیار او باید به نوبت حکومت کنند. هنگامی که بر تخت سلطنت نشست، هر یک از پسران او امیدوار بودند که پسر خود را وارث کنند، که منجر به یک جنگ داخلی متناوب شد که تا سال ۱۷۸۵/۱۷۸۶ ( ه. ق. ۱۲۰۰ ) ادامه یافت. به دلیل این اختلافات داخلی، دارفور از اهمیت خود کاسته شد و درگیر جنگ با پادشاهی فنج و سلطنت ودای شد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفریشه ها
دارفور عمدتاً از دشت های نیمه خشک تشکیل شده است که نمی توانند جمعیت متراکمی را تحمل کنند. تنها استثنا، منطقه ای در داخل و اطراف کوه های مره است. از پایگاه هایی در این کوه ها بود که یک سری گروه برای کنترل منطقه گسترش یافتند. طبق اسناد مکتوب، داجو و مهاجران قرن چهاردهم ، تونجور اولین قدرت ها در دارفور بودند. انتقال قدرت از داجو به تونجور از طریق ازدواج تسهیل شد.
سرانجام تونجورها شروع به ازدواج در میان مردم خز کردند که سلطان دالی، یک شخصیت مشهور در تاریخ دارفور، که از طرف مادرش یک خز بود، شروع به ازدواج کردند و بنابراین سلسله را به مردمی که بر آن حکومت می کردند نزدیکتر کردند. دالی کشور را به استان ها تقسیم کرد و قانون جزایی ایجاد کرد که تحت عنوان کتاب دالی یا کتاب دالی هنوز حفظ شده است و از برخی جهات با شریعت متفاوت است. نوه او سلیمان ( یا «سلیمان» که معمولاً با نام خز سولون به معنای «عرب» یا «قرمز» مشخص می شود ) از سال ۱۶۰۳ تا ۱۶۳۷ پادشاهی کرد و یک جنگجوی بزرگ و یک مسلمان فداکار بود. سلیمان سولون را بنیانگذار سلسله کیرا و سلطنت دارفور می دانند. در طول قرن هفدهم، سلاطین کایرا سیستم فئودالی هاکورا را وارد دارفور کردند.
نوه سلیمان، احمد بکر ( حدود ۱۶۸۲ - حدود ۱۷۲۲ ) ، اسلام را دین دولت کرد و با تشویق مهاجرت از بورنو و باگیرمی ، رونق کشور را افزایش داد.
جنگ داخلی ( ۱۷۲۲ - ۱۷۸۶ )
مرگ بکر باعث درگیری طولانی مدت بر سر جانشینی شد. بکر در بستر مرگ اظهار داشت که هر یک از پسران بسیار او باید به نوبت حکومت کنند. هنگامی که بر تخت سلطنت نشست، هر یک از پسران او امیدوار بودند که پسر خود را وارث کنند، که منجر به یک جنگ داخلی متناوب شد که تا سال ۱۷۸۵/۱۷۸۶ ( ه. ق. ۱۲۰۰ ) ادامه یافت. به دلیل این اختلافات داخلی، دارفور از اهمیت خود کاسته شد و درگیر جنگ با پادشاهی فنج و سلطنت ودای شد.
wiki: سلطنت دارفور