سلطان عَلیشاه گُنابادی (بیدخت ۱۲۵۱ـ۱۳۲۷ق)
صوفی، مفسر و فقیه ایرانی. پیشوای سی وچهارم سلسلۀ نعمت اللهیه. در سبزوار نزد حاج ملاهادی سبزواری حکمت و منطق آموخت. حکمت و نجوم و ریاضیات و طب و اسطرلاب و علوم غریبه یاد گرفت. علوم فقهی را نیز نزد شیخ انصاری آموخت و اجازۀ اجتهاد گرفت. در ۱۲۸۰ ق با سعادت علیشاه دیدار کرد و به او پیوست و پس از وفات او، جانشین شد. در ۷۶سالگی، گروهی، ازجمله برخی مریدانش او را کشتند. بزرگ ترین سلسلۀ نعمت اللهیه پس از او نعمت اللهیۀ صالح علیشاهی خوانده شد و تاکنون یکی از فعال ترین سلسله های صوفیانه در ایران است. از آثار اوست: تفسیر بیان السعادة فی مقامات العبادة ( ۱۳۱۴ق)؛ مجمع السعادت، در شرح اصول کافی (۱۳۱۷ ق)؛ سعادتنامه (۱۳۰۸ ق)؛ ذوالفقار در حرمت کشیدن تریاک؛ تهذیب التهذیب در شرح تهذیب المنطق؛ حاشیه بر اسفار.
صوفی، مفسر و فقیه ایرانی. پیشوای سی وچهارم سلسلۀ نعمت اللهیه. در سبزوار نزد حاج ملاهادی سبزواری حکمت و منطق آموخت. حکمت و نجوم و ریاضیات و طب و اسطرلاب و علوم غریبه یاد گرفت. علوم فقهی را نیز نزد شیخ انصاری آموخت و اجازۀ اجتهاد گرفت. در ۱۲۸۰ ق با سعادت علیشاه دیدار کرد و به او پیوست و پس از وفات او، جانشین شد. در ۷۶سالگی، گروهی، ازجمله برخی مریدانش او را کشتند. بزرگ ترین سلسلۀ نعمت اللهیه پس از او نعمت اللهیۀ صالح علیشاهی خوانده شد و تاکنون یکی از فعال ترین سلسله های صوفیانه در ایران است. از آثار اوست: تفسیر بیان السعادة فی مقامات العبادة ( ۱۳۱۴ق)؛ مجمع السعادت، در شرح اصول کافی (۱۳۱۷ ق)؛ سعادتنامه (۱۳۰۸ ق)؛ ذوالفقار در حرمت کشیدن تریاک؛ تهذیب التهذیب در شرح تهذیب المنطق؛ حاشیه بر اسفار.