سید علاءالدین حسین الحسینی مرعشی آملی مشهور به سلطان العلماءآملی و همچنین خلیفه سلطان وزیر اعظم شاه عباس بزرگ، شاه صفی یکم و شاه عباس دوم بود. او یکی از بزرگان خاندان مرعشی و از نوادگان میر قوام الدین مرعشی بود و از عالمان شناخته شده مذهب شیعه است و همچنین صاحب حاشیه بر معالم الاصول می باشند.
... [مشاهده متن کامل]
او در سال ۱۰۰۱ قمری در اصفهان متولد شد. پدر او میرزا رفیع الدین محمد از عالمان و دانشمندان مشهور بود و در کاخ سلطنتی خدمت می کرد. وی از جانب پدر با واسطه ۲۹ تن به علی بن حسین می رساند و از جانب مادرش از سادات شهرستان بود. نصب پدر او از سادات مازندران و خود پدرش از سادات مشهور اصفهان بود که احتمالاً در زمان امیر نظام الدین جد پدرش از آمل به اصفهان آمده بودند. وی با خیرالنساء بیگم مادر شاه عباس نسبت خانوادگی داشته است.
علااءلدین حسین بخشی از تحصیلات خود را در نزد پدرش میرزا رفیع الدین محمد که از علما ودانشمندان آن عصر بود آموخت، همچنین سال ها در محضر ملا محمود اصفهانی و به ویژه میرداماد و بهایی به تحصیل علوم معقول و منقول پرداخت، وی در خدمت شیخ بهایی هم درس ملا خلیل قزوینی بود.
وی پس از سال ها بهره مندی از مکتب بزرگان اصفهان به درجهٔ اجتهاد رسید و در زمرهٔ علمای طراز اول آن عصر اصفهان بود. پدرش در سلطنت شاه عباس اول مدت دو سال مقام صدارت داشته و به دلیل انتساب با خاندان صفوی فرزندش خلیفه سلطان با یکی از دختران شاه عباس به نام جان آغا بیگم ازدواج کرد.
سلطان العما در سال ۱۰۳۳ قمری به وزارت رسید، از این رو وی با پدرش در یک خانه جلوس می کردند و به امور کشور رسیدگی می نمودند. در سال ۱۰۳۸ قمری شاه عباس از دنیا رفت و شاه صفی به پادشاهی رسید و سلطان العلما به مدت دو سال وزیر اعظم شاه صفی بود تا اینکه در ۲۳ رجب ۱۰۴۰ او را از وزارت عزل کرد و چهار پسرش را که نوه های دختری شاه عباس بودند نابینا کرد و به قم تبعید شد.
شاه صفی پس از مدتی وی را به اصفهان فراخواند. وی پس از مدتی اقامت در اصفهان به سفر حج رفت که در همین مدت شاه صفی درگذشت و شاه عباس دوم به سلطنت رسید و پس از قتل میرزا تقی اعتماد الدوله در سال ۱۰۵۵ قمری سلطان العلماء را به نخست وزیری منصوب کرد.
سلطان العلما اواخر دوران وزارت خود را در بهشهر ( اشرف ) گذراند. وی در مدت کوتاهی که شاه عباس دوم پس از فتح قندهار به اشرف سفر کرده بود، بیمار شد و فوت نمود، تاریخ وفاتش برابر ۱۰۶۴ قمری شمرده اند. پیکرش را نیز در نجف به خاک سپردند.
... [مشاهده متن کامل]
او در سال ۱۰۰۱ قمری در اصفهان متولد شد. پدر او میرزا رفیع الدین محمد از عالمان و دانشمندان مشهور بود و در کاخ سلطنتی خدمت می کرد. وی از جانب پدر با واسطه ۲۹ تن به علی بن حسین می رساند و از جانب مادرش از سادات شهرستان بود. نصب پدر او از سادات مازندران و خود پدرش از سادات مشهور اصفهان بود که احتمالاً در زمان امیر نظام الدین جد پدرش از آمل به اصفهان آمده بودند. وی با خیرالنساء بیگم مادر شاه عباس نسبت خانوادگی داشته است.
علااءلدین حسین بخشی از تحصیلات خود را در نزد پدرش میرزا رفیع الدین محمد که از علما ودانشمندان آن عصر بود آموخت، همچنین سال ها در محضر ملا محمود اصفهانی و به ویژه میرداماد و بهایی به تحصیل علوم معقول و منقول پرداخت، وی در خدمت شیخ بهایی هم درس ملا خلیل قزوینی بود.
وی پس از سال ها بهره مندی از مکتب بزرگان اصفهان به درجهٔ اجتهاد رسید و در زمرهٔ علمای طراز اول آن عصر اصفهان بود. پدرش در سلطنت شاه عباس اول مدت دو سال مقام صدارت داشته و به دلیل انتساب با خاندان صفوی فرزندش خلیفه سلطان با یکی از دختران شاه عباس به نام جان آغا بیگم ازدواج کرد.
سلطان العما در سال ۱۰۳۳ قمری به وزارت رسید، از این رو وی با پدرش در یک خانه جلوس می کردند و به امور کشور رسیدگی می نمودند. در سال ۱۰۳۸ قمری شاه عباس از دنیا رفت و شاه صفی به پادشاهی رسید و سلطان العلما به مدت دو سال وزیر اعظم شاه صفی بود تا اینکه در ۲۳ رجب ۱۰۴۰ او را از وزارت عزل کرد و چهار پسرش را که نوه های دختری شاه عباس بودند نابینا کرد و به قم تبعید شد.
شاه صفی پس از مدتی وی را به اصفهان فراخواند. وی پس از مدتی اقامت در اصفهان به سفر حج رفت که در همین مدت شاه صفی درگذشت و شاه عباس دوم به سلطنت رسید و پس از قتل میرزا تقی اعتماد الدوله در سال ۱۰۵۵ قمری سلطان العلماء را به نخست وزیری منصوب کرد.
سلطان العلما اواخر دوران وزارت خود را در بهشهر ( اشرف ) گذراند. وی در مدت کوتاهی که شاه عباس دوم پس از فتح قندهار به اشرف سفر کرده بود، بیمار شد و فوت نمود، تاریخ وفاتش برابر ۱۰۶۴ قمری شمرده اند. پیکرش را نیز در نجف به خاک سپردند.
