سلطانُ الحکما، ابوالقاسم (۱۲۴۵ ـ کرج ۱۳۲۲ ق)
(نام اصلی: ابوالقاسم نایینی) پزشک و مدرس ایرانی. پس از تحصیل در اصفهان و یزد به تهران رفت و در مدرسۀ صدر تدریس کرد. در ۱۲۸۰ق، با سِمَت حکیم باشی گری در وزارت امور خارجه به کار پرداخت و در ۱۲۹۴ ق، مدرس طبِ ایرانی در مدرسۀ دارالفنون شد. ناصرالدین شاه قاجار به او علاقه داشت و در ۱۳۰۲ ق به او لقب سلطان الحکما داد. از آثارش: ناصر الملوک به فارسی در پزشکی که در تهران چاپ شده است؛ تحفۀ ناصری به عربی؛ رسالۀ یوسفیه؛ رسالۀ حمائیه.
(نام اصلی: ابوالقاسم نایینی) پزشک و مدرس ایرانی. پس از تحصیل در اصفهان و یزد به تهران رفت و در مدرسۀ صدر تدریس کرد. در ۱۲۸۰ق، با سِمَت حکیم باشی گری در وزارت امور خارجه به کار پرداخت و در ۱۲۹۴ ق، مدرس طبِ ایرانی در مدرسۀ دارالفنون شد. ناصرالدین شاه قاجار به او علاقه داشت و در ۱۳۰۲ ق به او لقب سلطان الحکما داد. از آثارش: ناصر الملوک به فارسی در پزشکی که در تهران چاپ شده است؛ تحفۀ ناصری به عربی؛ رسالۀ یوسفیه؛ رسالۀ حمائیه.