ابوالفتح سلطان ابراهیم میرزا یا فقیر ابراهیم بن بهرام ( درگذشت ۹۸۴ ه. ق/۱۵۷۷م ) متخلص به «جاهی» فرزند بهرام میرزا و نوه شاه اسماعیل صفوی است.
وی همچنین ایشیک آقاسی باشی، شاعر، نقاش، موسیقی دان، خوشنویس و استاد در بسیاری از فنون بود.
... [مشاهده متن کامل]
او اواخر ذی القعده سال ۹۴۶ ه. ق به دنیا آمد . مادرش، زینب سلطان خانم ( متوفی ۹۷۷ ) ، از خانواده های سرشناس شیروان بود.
ابراهیم میرزا به حسن خلق، کرم، شجاعت، تیزفهمی و بذله گویی شهرت داشت .
ابراهیم میرزا پس از مرگ شاه تهماسب به دستور شاه اسماعیل دوم در ۵ ذی الحجه ۹۸۴ ( ۱۵۷۷ میلادی ) در قزوین به قتل رسید. پیکر او را به دستور شاه اسماعیل تجهیز و تکفین کرده، در آستانه شاهزاده حسین قزوین نزدیک دیگر شاهزادگانی که در همان اوقات به هلاکت رسیده بودند، به خاک سپردند. بعداً جسد ابراهیم میرزا توسط دخترش گوهرشاد بیگم به حرم امام رضا در مشهد منتقل شد.
ابراهیم میرزا علاوه بر تسلط بر علوم متداول آن زمان در موسیقی و نوازندگی نیز استاد بود و این فنون را از مولانا قاسم قانونی موسیقی دان آن عهد فراگرفته بود و چند ساز، به خصوص تنبور را خوب می نواخت. در طراحی و نقاشی هنرمندی شایسته بود و گروهی از نقاشان برجسته نیز از تشویق و تربیت او بهره ور بودند. او همچنین در تیراندازی، شنا، چوگان، قپق اندازی و شطرنج مهارت داشت. وی در سازتراشی، زهگیرتراشی، بهله دوزی، طنبورسازی، صحافی و تذهیب، عکس سازی و رنگ آمیزی و زرگری، حتی در طباخی و پختن انواع نان ها و شیرینی ها استاد بود. در درودگری و خاتمبندی نیز دست داشت. هرگز شراب نمی نوشید، ولی به فلونیا و تریاک اعتیاد داشت.
ابراهیم میرزا به فارسی و ترکی شعر می سرود و نمونه های گوناگون از سروده های او را تذکره نویسان نقل کرده اند. دیوان کامل اشعار او را پس از قتلش، توسط دخترش گوهر شاد خانم گرد آوری شد. نسخه ای نفیس از این دیوان به خط جمال مشهدی از خوشنویسان آن عصر، در کتابخانه کاخ گلستان موجود است که در ۹۸۹ ه. ق یعنی ۵ سال پس از کشته شدن شاعر کتابت شده است.
در میان شاهزادگان ممتاز و به همنشینی با شاعران و ادیبان و هنرمندان علاقه مند بود و کمتر شاهزاده ایی مانند او به جامعیت علوم و هنر و فنون دیده نشده است.
وی همچنین ایشیک آقاسی باشی، شاعر، نقاش، موسیقی دان، خوشنویس و استاد در بسیاری از فنون بود.
... [مشاهده متن کامل]
او اواخر ذی القعده سال ۹۴۶ ه. ق به دنیا آمد . مادرش، زینب سلطان خانم ( متوفی ۹۷۷ ) ، از خانواده های سرشناس شیروان بود.
ابراهیم میرزا به حسن خلق، کرم، شجاعت، تیزفهمی و بذله گویی شهرت داشت .
ابراهیم میرزا پس از مرگ شاه تهماسب به دستور شاه اسماعیل دوم در ۵ ذی الحجه ۹۸۴ ( ۱۵۷۷ میلادی ) در قزوین به قتل رسید. پیکر او را به دستور شاه اسماعیل تجهیز و تکفین کرده، در آستانه شاهزاده حسین قزوین نزدیک دیگر شاهزادگانی که در همان اوقات به هلاکت رسیده بودند، به خاک سپردند. بعداً جسد ابراهیم میرزا توسط دخترش گوهرشاد بیگم به حرم امام رضا در مشهد منتقل شد.
ابراهیم میرزا علاوه بر تسلط بر علوم متداول آن زمان در موسیقی و نوازندگی نیز استاد بود و این فنون را از مولانا قاسم قانونی موسیقی دان آن عهد فراگرفته بود و چند ساز، به خصوص تنبور را خوب می نواخت. در طراحی و نقاشی هنرمندی شایسته بود و گروهی از نقاشان برجسته نیز از تشویق و تربیت او بهره ور بودند. او همچنین در تیراندازی، شنا، چوگان، قپق اندازی و شطرنج مهارت داشت. وی در سازتراشی، زهگیرتراشی، بهله دوزی، طنبورسازی، صحافی و تذهیب، عکس سازی و رنگ آمیزی و زرگری، حتی در طباخی و پختن انواع نان ها و شیرینی ها استاد بود. در درودگری و خاتمبندی نیز دست داشت. هرگز شراب نمی نوشید، ولی به فلونیا و تریاک اعتیاد داشت.
ابراهیم میرزا به فارسی و ترکی شعر می سرود و نمونه های گوناگون از سروده های او را تذکره نویسان نقل کرده اند. دیوان کامل اشعار او را پس از قتلش، توسط دخترش گوهر شاد خانم گرد آوری شد. نسخه ای نفیس از این دیوان به خط جمال مشهدی از خوشنویسان آن عصر، در کتابخانه کاخ گلستان موجود است که در ۹۸۹ ه. ق یعنی ۵ سال پس از کشته شدن شاعر کتابت شده است.
در میان شاهزادگان ممتاز و به همنشینی با شاعران و ادیبان و هنرمندان علاقه مند بود و کمتر شاهزاده ایی مانند او به جامعیت علوم و هنر و فنون دیده نشده است.
