کورسوس هونوروم ( به لاتین: cursus honorum ) به معنای «سلسله افتخارات» می باشد و می توان با تساهل آنرا به «سلسله مناصب» نیز ترجمه کرد؛ این واژه اشاره به سلسلهٔ ترتیبی مناصب دولتی در جمهوری روم و اوایل امپراتوری روم دارد که سیاستمداران جاه طلب آنرا تعقیب می کردند. سلسله مناصب شامل ترکیبی از سِمت های سیاسی و نظامی بود. تصدی هر سِمت دولتی نیازمند رسیدن به یک سن حداقلی بود؛ و نیز وقفه هایی چندساله میان تصدی دو سِمت لازم بودند و هرگونه تکرار یک سمت، توسط قوانین منع شده بود. [ نیازمند منبع]
این قوانین البته آشکاراً تغییر یافته و گاهی نادیده گرفته می شدند. برای نمونه، گایوس ماریوس منصب کنسولی را برای پنج سال متوالی از ۱۰۴ تا ۱۰۰ق. م در دست داشت؛ و با احتساب سال های ۱۰۷ق. م و ۸۶ق. م در مجموع هفت مرتبه به این منصب نایل شده بود. اصلاحات لوسیوس کورنلیوس سولا وقفه ای ده ساله در برابر تصدی مجدد یک منصب را لازم کرد. [ ۱]
اگر سیاستمداری موفق به تصدی یک سِمت در جوانترین سن ممکن می شد، موفقیّت سیاسی ویژه ای به شمار می آمد. برای نمونه، سیسرون به خود بسیار مفتخر بود زیرا که نه تنها یک انسان نوین رومی ( معادل امروزیِ «انسان خودساخته» ) بود و هیچ یک از اجداد وی به منصب کنسولی نرسیده بودند؛ بلکه همچنین در جوانترین سن ممکن ( در آن زمان ۴۲سالگی ) به این سمت منصوب شده بود. [ ۲]
کورسوس هونوروم یا سلسلهٔ مناصب رسماً با ده سال خدمت نظام وظیفه در میان اکوایتس ( سواران ) آغاز می شد ( با تکمیل هفده سالگی ) ؛[ ۳] آنهم معمولاً در ستاد یک ژنرال ( خویشاوند یا دوست خانواده ) . خویشاوندسالاری مورد نکوهش نبود بلکه در حقیقت بخشی از سیستم محسوب می شد. برای آنکه فردی جواز و صلاحیت تصدی یک سِمت سیاسی در آینده را بدست آورَد، این ده سال ظاهراً اجباری بودند؛ امّا در عمل این قانون چندان هم محکم نبود. در خلال این سال های خدمت نظامی و در حوالی بیست سالگی، برخی موفق می شدند سِمت پُرطرفدار تریبون سربازان∗ را نیز عهده دار شود. در پی اصلاحات ماریوس∗ شش تریبون از هر لژیون به عنوان افسران ستاد کل انجام وظیفه کرده و لگاتوس لجیونیس∗ ها را در تصمیم گیری یاری می کردند. تصدی این سِمت معمولاً دو یا سه سال به طول می انجامید. درجات بعدیِ کورسوس هونوروم از طریق انتخابات سالانهٔ مستقیم به دست می آمدند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاین قوانین البته آشکاراً تغییر یافته و گاهی نادیده گرفته می شدند. برای نمونه، گایوس ماریوس منصب کنسولی را برای پنج سال متوالی از ۱۰۴ تا ۱۰۰ق. م در دست داشت؛ و با احتساب سال های ۱۰۷ق. م و ۸۶ق. م در مجموع هفت مرتبه به این منصب نایل شده بود. اصلاحات لوسیوس کورنلیوس سولا وقفه ای ده ساله در برابر تصدی مجدد یک منصب را لازم کرد. [ ۱]
اگر سیاستمداری موفق به تصدی یک سِمت در جوانترین سن ممکن می شد، موفقیّت سیاسی ویژه ای به شمار می آمد. برای نمونه، سیسرون به خود بسیار مفتخر بود زیرا که نه تنها یک انسان نوین رومی ( معادل امروزیِ «انسان خودساخته» ) بود و هیچ یک از اجداد وی به منصب کنسولی نرسیده بودند؛ بلکه همچنین در جوانترین سن ممکن ( در آن زمان ۴۲سالگی ) به این سمت منصوب شده بود. [ ۲]
کورسوس هونوروم یا سلسلهٔ مناصب رسماً با ده سال خدمت نظام وظیفه در میان اکوایتس ( سواران ) آغاز می شد ( با تکمیل هفده سالگی ) ؛[ ۳] آنهم معمولاً در ستاد یک ژنرال ( خویشاوند یا دوست خانواده ) . خویشاوندسالاری مورد نکوهش نبود بلکه در حقیقت بخشی از سیستم محسوب می شد. برای آنکه فردی جواز و صلاحیت تصدی یک سِمت سیاسی در آینده را بدست آورَد، این ده سال ظاهراً اجباری بودند؛ امّا در عمل این قانون چندان هم محکم نبود. در خلال این سال های خدمت نظامی و در حوالی بیست سالگی، برخی موفق می شدند سِمت پُرطرفدار تریبون سربازان∗ را نیز عهده دار شود. در پی اصلاحات ماریوس∗ شش تریبون از هر لژیون به عنوان افسران ستاد کل انجام وظیفه کرده و لگاتوس لجیونیس∗ ها را در تصمیم گیری یاری می کردند. تصدی این سِمت معمولاً دو یا سه سال به طول می انجامید. درجات بعدیِ کورسوس هونوروم از طریق انتخابات سالانهٔ مستقیم به دست می آمدند.
wiki: سلسله مناصب