سقاوی ها یک گروه مسلح در پادشاهی افغانستان از سال ۱۹۲۴ تا ۱۹۳۱ بودند. آن ها به رهبری حبیب الله کلکانی در ژانویه ۱۹۲۹ کنترل کابل را به دست گرفتند و امارت افغانستان را بنیان گذاری کردند. به دنبال چرخش های نظامی در جنگ داخلی افغانستان ( ۱۹۲۹ - ۱۹۲۸ ) ، آن ها در اکتبر ۱۹۲۹ از کابل بیرون رانده شدند. فعالیت سقاویان در سال ۱۹۳۱ پایان یافت.
چون اقدامات اصلاحی امان الله خان با تندرویهایی همراه بود و اساساً با جنبه های فرهنگی و دینی مردم افغانستان سازگاری چندانی نداشت، اسباب نارضایتی عمومی را فراهم نمود و در نهایت به شورش قبایل، مخالفت روحانیان و مردم و سرانجام سقوط او انجامید. در این میان حبیب الله کلکانی، که یک سرباز معمولی در ارتش امان الله شاه بود، عملکردهای امان الله خان را مغایر سنت های دینی و ارزش های مردمی دانسته و با پشتیبانی علما و رهبران نقشبندیه که نفوذ بسیار داشتند، دست به شورش زده و در کلکان خود را فرمانروای افغانستان خواند و با قوای خود روی به کابل نهاد. از این رو، امان الله از مواضع خود دست برداشت و اصلاحات را متوقف کرد. امان الله خان برای نخستین بار در تاریخ کشور زنش را با لباس غیرمعمول به سبک اروپایی روی صحنه آورد و از مردم خواست تا آن شیوهٔ را به عنوان الگو بپذیرند. اما با واکنشهای مردمی مواجه شد.
شورشیان حملهٔ نهایی بر کابل را در شب ۲۴ دی۱۳۰۷ ( خورشیدی ) ( ۱۴ ژانویه ۱۹۲۹ ) آغاز کردند. شاه سلطنت را به برادرش عنایت الله سپرد و خود به قندهار رفت. عنایت الله خان هم سرانجام پس از سه روز پادشاهی با خانواده اش کابل را ترک گفت. از آن سوی حبیب الله مقر سلطنت را متصرف شد و در ۲۸ دی ۱۳۰۷ ( ۱۸ ژانویه ۱۹۲۹ ) بر تخت سلطنت نشست و خود را به امیر حبیب الله مسمی کرد. امان الله کوشید تا به کمک قبایل دوباره خود را به کابل برساند، اما رقابت و خصومت قبایل غلزایی و درانی مانع این کار شد. امان الله شکست خورد و سرانجام از طریق هند به ایتالیا رفت.
امیر حبیب الله خان که خود را «خادم دین رسول الله» می گفت، بر اصلاحات مدرن دموکراتیک امان الله خط بطلان کشید. قوانین مصوب به ویژه قانون اساسی را ملغی ساخت و مالیات و عوارض را غیرشرعی خواند و همه را برچید. در آغاز کار بیشتر مردم به امید ادارهٔ بهتر و اسلامی تر کشور از حبیب الله به خوبی استقبال کردند؛ اما مشکلات اقتصادی و امنیتی کشور به تدریج باعث آشفتگی اوضاع شد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفچون اقدامات اصلاحی امان الله خان با تندرویهایی همراه بود و اساساً با جنبه های فرهنگی و دینی مردم افغانستان سازگاری چندانی نداشت، اسباب نارضایتی عمومی را فراهم نمود و در نهایت به شورش قبایل، مخالفت روحانیان و مردم و سرانجام سقوط او انجامید. در این میان حبیب الله کلکانی، که یک سرباز معمولی در ارتش امان الله شاه بود، عملکردهای امان الله خان را مغایر سنت های دینی و ارزش های مردمی دانسته و با پشتیبانی علما و رهبران نقشبندیه که نفوذ بسیار داشتند، دست به شورش زده و در کلکان خود را فرمانروای افغانستان خواند و با قوای خود روی به کابل نهاد. از این رو، امان الله از مواضع خود دست برداشت و اصلاحات را متوقف کرد. امان الله خان برای نخستین بار در تاریخ کشور زنش را با لباس غیرمعمول به سبک اروپایی روی صحنه آورد و از مردم خواست تا آن شیوهٔ را به عنوان الگو بپذیرند. اما با واکنشهای مردمی مواجه شد.
شورشیان حملهٔ نهایی بر کابل را در شب ۲۴ دی۱۳۰۷ ( خورشیدی ) ( ۱۴ ژانویه ۱۹۲۹ ) آغاز کردند. شاه سلطنت را به برادرش عنایت الله سپرد و خود به قندهار رفت. عنایت الله خان هم سرانجام پس از سه روز پادشاهی با خانواده اش کابل را ترک گفت. از آن سوی حبیب الله مقر سلطنت را متصرف شد و در ۲۸ دی ۱۳۰۷ ( ۱۸ ژانویه ۱۹۲۹ ) بر تخت سلطنت نشست و خود را به امیر حبیب الله مسمی کرد. امان الله کوشید تا به کمک قبایل دوباره خود را به کابل برساند، اما رقابت و خصومت قبایل غلزایی و درانی مانع این کار شد. امان الله شکست خورد و سرانجام از طریق هند به ایتالیا رفت.
امیر حبیب الله خان که خود را «خادم دین رسول الله» می گفت، بر اصلاحات مدرن دموکراتیک امان الله خط بطلان کشید. قوانین مصوب به ویژه قانون اساسی را ملغی ساخت و مالیات و عوارض را غیرشرعی خواند و همه را برچید. در آغاز کار بیشتر مردم به امید ادارهٔ بهتر و اسلامی تر کشور از حبیب الله به خوبی استقبال کردند؛ اما مشکلات اقتصادی و امنیتی کشور به تدریج باعث آشفتگی اوضاع شد.
wiki: سقاوی ها