سفرنامه های ونیزیان در ایران

[ویکی نور] "سفرنامه های ونیزیان در ایران" ترجمه منوچهر امیری است که به زبان فارسی در سال 1349ه.ش نوشته است. این کتاب مشتمل بر شش سفرنامه است که پنج تای آن را چهار تن از سفیران ونیزی و یکی را بازرگانی گمنام، از همان دیار نوشته است.
هر یک از این نمایندگان سیاسی در طی اقامت خود در ایران، فرصت یافتند تا به سیر و سیاحت در شهرهای ایران پرداخته و گزارش های سودمندی از اوضاع سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی این سرزمین گردآورند، و پس از بازگشت به موطن خویش در اروپا، یادداشت های شخصی خود را تحت عنوان «سفرنامه» چاپ و منتشر سازند. این سفرنامه ها در شکل دادن به مکتب «ایران شناسی» در غرب کمک شایانی نمود.
سه سفرنامه اول این کتاب (باربارو، زنو، کنتارینی) درباره ی اوزون حسن و وقایع دوران حیات او اختصاص دارند. کنتارینی و باربارو شرح ماجراهای سفر خویش را در سال های 1476/881 و 1477/882 به پایان می برند و سفرنامه ی زنو با بازگشت او به ونیز در سال 878ه.ق خاتمه می یابد.
نویسندگان سفرنامه های ونیزیان در فاصله ی سال های حکومت اوزون حسن آق قوینلو (882-856ه.ق) تا سال های سلطنت شاه طهماسب صفوی (984-930ه.ق) به ایران آمده اند. انگیزه اصلی مسافرت آنها به جز آجلوللو و بازرگان ونیزی، دلیل سیاسی بود. تا بر اثر اتحاد با ایران، امپراتوری عثمانی را تحت فشار قرار داده و از توسعه و بسط قدرت عثمانیان جلوگیری کنند.
سفرنامه ی باربارو دقیق تر و با ارزش تر از سفرنامه های کاترینو زنو و کنتارینی است. باربارو مردی موشکاف و بصیر بود. او طی سفرهای اول خود به شرق با زبان های ترکی و پارسی آشنایی کافی یافت. سفرنامه ی باربارو مطابق دو سفر او به شرق، به دو بخش تقسیم می شود. ولی تعیین زمان دقیق مسافرت او مشکل است. بخش اول سفرنامه ی او شامل سفر به تانا، تلاش بی نتیجه ی او و همراهانش جهت دست یافتن به گنج را بازگو می کند. بخش دوم این سفرنامه نیز درباره ی ایران است.

[ویکی فقه] سفرنامه های ونیزیان در ایران (کتاب). سفرنامه های ونیزیان در ایران ترجمه منوچهر امیری است که به زبان فارسی در سال ۱۳۴۹ ه. ش نوشته است. این کتاب مشتمل بر شش سفرنامه است که پنج تای آن را چهار تن از سفیران ونیزی و یکی را بازرگانی گمنام، از همان دیار نوشته است.
هر یک از این نمایندگان سیاسی در طی اقامت خود در ایران، فرصت یافتند تا به سیر و سیاحت در شهرهای ایران پرداخته و گزارش های سودمندی از اوضاع سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی این سرزمین گردآورند، و پس از بازگشت به موطن خویش در اروپا، یادداشت های شخصی خود را تحت عنوان «سفرنامه» چاپ و منتشر سازند. این سفرنامه ها در شکل دادن به مکتب «ایران شناسی» در غرب کمک شایانی نمود.سه سفرنامه اول این کتاب (باربارو، زنو، کنتارینی) درباره ی اوزون حسن و وقایع دوران حیات او اختصاص دارند. کنتارینی و باربارو شرح ماجراهای سفر خویش را در سال های ۸۸۱/ ۱۴۷۶ و ۸۸۲/ ۱۴۷۷ به پایان می برند و سفرنامه ی زنو با بازگشت او به ونیز در سال ۸۷۸ ه. ق خاتمه می یابد.نویسندگان سفرنامه های ونیزیان در فاصله ی سال های حکومت اوزون حسن آق قوینلو (۸۸۲- ۸۵۶ ه. ق) تا سال های سلطنت شاه طهماسب صفوی (۹۸۴- ۹۳۰ ه. ق) به ایران آمده اند. انگیزه اصلی مسافرت آنها به جز آجلوللو و بازرگان ونیزی، دلیل سیاسی بود. تا بر اثر اتحاد با ایران، امپراتوری عثمانی را تحت فشار قرار داده و از توسعه و بسط قدرت عثمانیان جلوگیری کنند.
گزارش محتوا
۱. ↑ سفرنامه های ونیزیان در ایران ،باربارو،ص۱۲۵.۲. ↑ سفرنامه های ونیزیان در ایران ،باربارو،ص۱۹۴.۳. ↑ سفرنامه های ونیزیان در ایران ،باربارو،ص۴۶۱.
منبع
...