سفر زیارتی
فرهنگستان زبان و ادب
پیشنهاد کاربران
سفر زیارتی یا زیارت در لغت یعنی دیدار کردن با قصد، و در معنای مذهبی عزیمتی است ( ظاهری یا باطنی ) به اماکن مذهبی که از سوی پیروان یک دین برای به پا داشتن یک آیین یا فریضه دینی انجام می گیرد.
پدیدهٔ سفر زیارتی کمابیش در بیشتر دین های جهان وجود دارد. به شخصی که به زیارت می رود زائر گفته می شود و جمع آن زُوّار است.
... [مشاهده متن کامل]
در کتاب مفردات راغب اصفهانی آمده است: «زور: الزوار اعلی الصدر و زرت فلاناً تلقیته بزوری اَو قَصدت زوره نحو وجهته» یعنی، زور به بالای سینه گویند و فلانی را زیارت کردم، یعنی با بالای سینه ام او را ملاقات کردم، یا این که قصد نمودم بالای سینه او را؛ ( یعنی او را ببینم، چرا که انسان همیشه سر و بالای سینهٔ مخاطب و زائر را زیارت می کند و به پای شخص کاری ندارد ) هنگامی که به سویش توجه نمودم.
احمد بن فارس می گوید: «زائر را از آن جهت زائر می گویند که وقتی به زیارت تو می آید، از غیر تو عدول می گرداند».
زمانی که معبد سلیمان پابرجا بود، اورشلیم مرکز مذهبی یهودیان و محل برگزاری سه جشن زیارتی عید فصح، شاووت و سوکوت بود و بر همه مردان بالغی که می توانستند از معبد دیدن کنند و قربانی کنند واجب بود. پس از ویرانی معبد، دیگر الزام بازدید از اورشلیم و قربانی کردن اعمال نمی شود. این تعهد با بازسازی معبد احیا شد، اما پس از ویرانی آن در سال ۷۰ پس از میلاد، تعهد به زیارت اورشلیم و قربانی کردن دوباره متوقف شد.
دیوار حائل غربی کوه معبد، معروف به دیوار غربی یا دیوار ندبه، قسمت باقی مانده از معبد دوم یهودیان در شهر قدیمی اورشلیم است که مقدس ترین و پر بازدیدترین مکان برای یهودیان است. از سال ۱۹۴۸ تا ۱۹۶۷، زمانی که بیت المقدس شرقی تحت کنترل اردن بود، زیارت این منطقه برای یهودیان ممنوع بود.
مقاصد زیارتی دیگر یهودیان، مقبره های زدیکیم هستند که در سرتاسر فلسطین و سراسر جهان وجود دارند، از جمله: الخلیل. بیت لحم کوه مرون؛ نتیووت؛ اومان، اوکراین؛ سیلیسترا، بلغارستان؛ دامنهور، مصر؛ و بسیاری دیگر.
بسیاری از خاخام ها ادعا می کنند که حتی امروزه پس از تخریب معبد، فریضه ای برای زیارت در روزهای تعطیل وجود دارد.
سفر زیارتی مسیحیان برای اولین بار به مکان های مرتبط با تولد، زندگی، مصلوب شدن و رستاخیز عیسی مسیح انجام شد. جدای از نمونه اولیه اوریگن در قرن سوم، توصیف های باقی مانده از زیارت های مسیحی به سرزمین مقدس مربوط به قرن چهارم میلادی است، زمانی که زیارت توسط پدران کلیسا از جمله سنت جروم تشویق شد و توسط سنت هلنا، مادر کنستانتین کبیر تأسیس شد.
پدیدهٔ سفر زیارتی کمابیش در بیشتر دین های جهان وجود دارد. به شخصی که به زیارت می رود زائر گفته می شود و جمع آن زُوّار است.
... [مشاهده متن کامل]
در کتاب مفردات راغب اصفهانی آمده است: «زور: الزوار اعلی الصدر و زرت فلاناً تلقیته بزوری اَو قَصدت زوره نحو وجهته» یعنی، زور به بالای سینه گویند و فلانی را زیارت کردم، یعنی با بالای سینه ام او را ملاقات کردم، یا این که قصد نمودم بالای سینه او را؛ ( یعنی او را ببینم، چرا که انسان همیشه سر و بالای سینهٔ مخاطب و زائر را زیارت می کند و به پای شخص کاری ندارد ) هنگامی که به سویش توجه نمودم.
احمد بن فارس می گوید: «زائر را از آن جهت زائر می گویند که وقتی به زیارت تو می آید، از غیر تو عدول می گرداند».
زمانی که معبد سلیمان پابرجا بود، اورشلیم مرکز مذهبی یهودیان و محل برگزاری سه جشن زیارتی عید فصح، شاووت و سوکوت بود و بر همه مردان بالغی که می توانستند از معبد دیدن کنند و قربانی کنند واجب بود. پس از ویرانی معبد، دیگر الزام بازدید از اورشلیم و قربانی کردن اعمال نمی شود. این تعهد با بازسازی معبد احیا شد، اما پس از ویرانی آن در سال ۷۰ پس از میلاد، تعهد به زیارت اورشلیم و قربانی کردن دوباره متوقف شد.
دیوار حائل غربی کوه معبد، معروف به دیوار غربی یا دیوار ندبه، قسمت باقی مانده از معبد دوم یهودیان در شهر قدیمی اورشلیم است که مقدس ترین و پر بازدیدترین مکان برای یهودیان است. از سال ۱۹۴۸ تا ۱۹۶۷، زمانی که بیت المقدس شرقی تحت کنترل اردن بود، زیارت این منطقه برای یهودیان ممنوع بود.
مقاصد زیارتی دیگر یهودیان، مقبره های زدیکیم هستند که در سرتاسر فلسطین و سراسر جهان وجود دارند، از جمله: الخلیل. بیت لحم کوه مرون؛ نتیووت؛ اومان، اوکراین؛ سیلیسترا، بلغارستان؛ دامنهور، مصر؛ و بسیاری دیگر.
بسیاری از خاخام ها ادعا می کنند که حتی امروزه پس از تخریب معبد، فریضه ای برای زیارت در روزهای تعطیل وجود دارد.
سفر زیارتی مسیحیان برای اولین بار به مکان های مرتبط با تولد، زندگی، مصلوب شدن و رستاخیز عیسی مسیح انجام شد. جدای از نمونه اولیه اوریگن در قرن سوم، توصیف های باقی مانده از زیارت های مسیحی به سرزمین مقدس مربوط به قرن چهارم میلادی است، زمانی که زیارت توسط پدران کلیسا از جمله سنت جروم تشویق شد و توسط سنت هلنا، مادر کنستانتین کبیر تأسیس شد.
