سفر دوم اچ ام اس بیگل

سفر دوم دریایی اچ ام اس بیگل ( انگلیسی: Second voyage of HMS Beagle ) که از تاریخ ۲۷ دسامبر ۱۸۳۱ تا ۲ اکتبر ۱۸۳۶ به طول انجامید، دومین سفر دریایی اکتشافی کشتی اچ ام اس بیگل بود. فرماندهی این سفر پس از خودکشی ناخدای سفر نخست، به رابرت فیتزروی و سپرده شد. طی این سفر تحقیقاتی، به همراه داشتن فردی قادر بر مطالعات زمین شناسی در اندیشه فیتزروی مفید بنظر آمد و از همین رو به دنبال جذب یک طبیعیدان به منظور همراهی وی برآمد. چارلز داروین ۲۲ ساله که به تازگی فارغ التحصیل شده بود، این فرصت را پذیرفت؛ او امیدوار بود پیش ازینکه کشیش محلی شود بتواند از نواحی استوایی بازدید کند. در طی این سفر، مطالعه کتاب اصول زمین شناسی چارلز لایل تأثیرات زیادی روی داروین گذاشت. با پایان یافتن این سفر اکتشافی، داروین خود را در زمره زمین شناسان و گردآورندگان فسیل گرداند. او همچنین گزارشی مفصل از سفر، تحت عنوان سفر بیگل، را به چاپ رساند که با این کار شهرت گسترده ای در زمینه نویسندگی کسب کرد.
ابتدا به داروین گفته شده بود که مدت سفر دو سال است اما با این حال تقریباً پنج سال به طول انجامید. برای داروین بیشتر این پنج سال به کاوش در خشکی گذشت: در مجموع سه سال و سه ماه در خشکی و ۱۸ ماه مجموع مدت زمان در دریا. در ابتدای سفر، داروین قصد این کرده بود که کتابی پیرامون زمین شناسی بنویسد، و در نظریه پردازی از خودش استعداد نشان می داد. در پونتا آلتا در آرژانتین، کشف مهمی از فسیلی غول پیکر از نوعی پستاندار منقرض شده انجام داد که بعدها با نمونه هایی اندک شناخته شد. او نمونه های گیاهی و جانوری را گردآوری می کرد و مشاهدات را با جزئیات ثبت می کرد. عقیده او، مبنی براینکه گونه های موجود از همان گذشته ثابت و معین بوده و خواهند بود، با اکتشافاتش رو به تضعیف نهاد و زیربنای ایده هایی بود که پس از آن در انگلیس به آن ها دست یافت و او را در ارائه نظریه ای راهنما ساخت که فرگشت طبق انتخاب طبیعی را توضیح می داد.