سفر اکتشافی آمونسن به قطب جنوب. سفر اکتشافی آمونسن به قطب جنوب اولین سفر اکتشافی موفق به قطب جنوب جغرافیایی بود که توسط کاشف نروژی روئال آمونسن رهبری گردید. او به همراه ۴ نفر دیگر از همسفرانش در تاریخ ۱۴ دسامبر ۱۹۱۱، پنج هفته پیش از تیم ترا نوا به رهبری رابرت فالکون اسکات بریتانیایی، به قطب جنوب رسید. آمونسن و تیم همراه وی بدون مشکل به پایگاه مبدأ خود بازگشتند و سپس، متوجه شدند که اسکات و ۴ همراه وی در سفر بازگشت، جان خود را از دست داده اند.
نقشهٔ اولیه آمونسن، رسیدن به قطب شمال با استفاده از یک کشتی گیرافتاده در یخ شناور بود. او برای این منظور، کشتی اکتشافی فرام متعلق به فریتیوف نانسن را در اختیار گرفت و پس از آن به جستجوی منابع مالی پرداخت. هنگامی که در سال ۱۹۰۹، فردریک کوک و رابرت پری، به صورت جداگانه ادعا کردند که به قطب شمال رسیده اند، آمونسن، برنامه ریزی برای سفر به قطب شمال را متوقف و به جای آن تصمیم به فتح قطب جنوب گرفت. از آنجایی که آمونسن از حمایت عمومی و حامیان مالی برنامه جدید مطمئن نبود، این هدف را مخفی نگه داشت؛ تا جایی که حتی زمانی که سفر وی در ژوئن ۱۹۱۰ آغاز گردید، همراهان او هنوز در تصور سفر به قطب شمال بودند و تنها زمانی که کشتی فرام بندر مادیرا را ترک کرد، از نقشهٔ اصلی باخبر شدند.
آمونسن پایگاه خود در جنوبگان را در خلیج نهنگ ها و بر روی یخ تاق راس برپا نمود و آن را فرامهیم نام نهاد. بعد از چندین ماه فراهم سازی مقدمات و یک شروع ناموفق که می توانست فاجعه بار باشد، آمونسن و گروه وی سفر خود به مرکز قطب را در اکتبر ۱۹۱۱ آغاز کردند. آن ها در طول مسیر سفر، یخچال طبیعی آکسل هایبرگ را کشف کردند که مسیر اصلی به سمت فلات جنوبگان و در نهایت قطب جنوب بود. تسلط آنان به استفاده از چوب اسکی و تعامل مناسب با سگ های سورتمه از عوامل اصلی پیشرفت سریع و تقریباً بدون اشکال گروه آمونسن به سمت مرکز قطب جنوب بود. دستاوردهای دیگر این سفر شامل نخستین کاوش سرزمین شاه ادوارد هفتم و گشت اقیانوس نگاری گسترده بود.
موفقیت این سفر اکتشافی به شکلی گسترده و فراگیر مورد تحسین قرار گرفت. تنها در بریتانیا بود که این سفر، تحت الشعاع شکست قهرمانانه اسکات قرار گرفت و افکار عمومی بریتانیا نمی توانستند قبول کنند که یک نروژی موفق به فتح قطب جنوب شده باشد هر چند، در سایر نقاط جهان این طور نبود. تصمیم آمونسن برای مخفی نگه داشتن نیت باطنی اش تا آخرین لحظه، توسط برخی مورد انتقاد قرار گرفت. مورخان قطبی اخیر، مهارت و شجاعت گروه آمونسن را کاملاً به رسمیت شناخته اند و پایگاه دائمی تحقیقاتی در قطب جنوب به نام ایستگاه تحقیقاتی اسکات آمونسن نامیده شده که شامل ترکیبی از نام این دو مکتشف قطب جنوب است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفنقشهٔ اولیه آمونسن، رسیدن به قطب شمال با استفاده از یک کشتی گیرافتاده در یخ شناور بود. او برای این منظور، کشتی اکتشافی فرام متعلق به فریتیوف نانسن را در اختیار گرفت و پس از آن به جستجوی منابع مالی پرداخت. هنگامی که در سال ۱۹۰۹، فردریک کوک و رابرت پری، به صورت جداگانه ادعا کردند که به قطب شمال رسیده اند، آمونسن، برنامه ریزی برای سفر به قطب شمال را متوقف و به جای آن تصمیم به فتح قطب جنوب گرفت. از آنجایی که آمونسن از حمایت عمومی و حامیان مالی برنامه جدید مطمئن نبود، این هدف را مخفی نگه داشت؛ تا جایی که حتی زمانی که سفر وی در ژوئن ۱۹۱۰ آغاز گردید، همراهان او هنوز در تصور سفر به قطب شمال بودند و تنها زمانی که کشتی فرام بندر مادیرا را ترک کرد، از نقشهٔ اصلی باخبر شدند.
آمونسن پایگاه خود در جنوبگان را در خلیج نهنگ ها و بر روی یخ تاق راس برپا نمود و آن را فرامهیم نام نهاد. بعد از چندین ماه فراهم سازی مقدمات و یک شروع ناموفق که می توانست فاجعه بار باشد، آمونسن و گروه وی سفر خود به مرکز قطب را در اکتبر ۱۹۱۱ آغاز کردند. آن ها در طول مسیر سفر، یخچال طبیعی آکسل هایبرگ را کشف کردند که مسیر اصلی به سمت فلات جنوبگان و در نهایت قطب جنوب بود. تسلط آنان به استفاده از چوب اسکی و تعامل مناسب با سگ های سورتمه از عوامل اصلی پیشرفت سریع و تقریباً بدون اشکال گروه آمونسن به سمت مرکز قطب جنوب بود. دستاوردهای دیگر این سفر شامل نخستین کاوش سرزمین شاه ادوارد هفتم و گشت اقیانوس نگاری گسترده بود.
موفقیت این سفر اکتشافی به شکلی گسترده و فراگیر مورد تحسین قرار گرفت. تنها در بریتانیا بود که این سفر، تحت الشعاع شکست قهرمانانه اسکات قرار گرفت و افکار عمومی بریتانیا نمی توانستند قبول کنند که یک نروژی موفق به فتح قطب جنوب شده باشد هر چند، در سایر نقاط جهان این طور نبود. تصمیم آمونسن برای مخفی نگه داشتن نیت باطنی اش تا آخرین لحظه، توسط برخی مورد انتقاد قرار گرفت. مورخان قطبی اخیر، مهارت و شجاعت گروه آمونسن را کاملاً به رسمیت شناخته اند و پایگاه دائمی تحقیقاتی در قطب جنوب به نام ایستگاه تحقیقاتی اسکات آمونسن نامیده شده که شامل ترکیبی از نام این دو مکتشف قطب جنوب است.
