سغ. [ س َ ] ( اِ ) پوشش و سقف خانه و گنبد و امثال آن. پوشش خانه. ( رشیدی ) ( برهان ). || نوعی از عمارت طولانی و دراز و آن را به عربی ازج خوانند. ( برهان ). نوع عمارت است درازا و خمیده مانند طاق که به عربی ازج گویند. ( رشیدی ) ( آنندراج ). || شغ. سخ. ( از حاشیه ٔبرهان قاطع چ معین ). شاخ گاو. ( برهان ) : ببازی و خنده گرفتن نشست سغ گاو و دنبال گرگی بدست.
فردوسی.
|| کام. ( یادداشت مؤلف ). اکنون در تهران و بروجرد و کرمانشاه و گلپایگان و اراک ( سلطان آباد ) به معنی قسمت درونی فک اعلا بکار رود. ( از حاشیه برهان قاطع چ معین ).
فرهنگ فارسی
سقف، گنبد، دهان، کام، سقف خانه ( اسم ) سوراخ ثقبه .