سعیدی، نیّره (تهران ۱۲۹۹ـ پاریس ۱۳۷۰ش)
(نام اصلی: نیرۀ میرفخرایی، متخلّص به نیّر) شاعر، مترجم، روزنامه نگار و نویسندۀ ایرانی. در رشتۀ زبان و ادبیات فرانسه در دانشگاه تهران درس خواند. کار مطبوعاتی اش را در ۱۳۱۸ با نوشتن مقالاتی اجتماعی برای مجلۀ اطلاعات فرهنگی آغاز کرد. در ۱۳۲۳ ش، اولین مجلۀ مصوّر زنانۀ فرهنگی اجتماعی ایران را با نام ماهنامۀ بانو و به سردبیری مرتضی کیوان منتشر کرد که تا ۱۳۲۷ ش چاپ می شد. با ترجمۀ قصه های لافونتن به دریافت جایزۀ یونسکو نائل شد. نخستین زن ایرانی است که به دعوت دولت شوروی (سابق)، به نمایندگی ایران در کنفرانس زنان جهان در مسکو شرکت جست. یک بار به نمایندگی مجلس شورای ملی رسید و چند سال نیز سرپرست برنامۀ بانو، از ابتکارات خود او، در رادیو بود. در پاریس در قبرستان پرلاشز به خاک سپرده شد. ترانۀ من و نقش آینده (تهران، ۱۳۶۹) از مجموعه های شعر اوست و کازانووا، و شطرنج باز هر دو اثر اشتفان تسوایگ از ترجمه های اوست. همسر اولش نصرالله فلسفیِ مورخ بود و همسر بعدی اش محمد سعیدی، نویسنده و مترجم.
(نام اصلی: نیرۀ میرفخرایی، متخلّص به نیّر) شاعر، مترجم، روزنامه نگار و نویسندۀ ایرانی. در رشتۀ زبان و ادبیات فرانسه در دانشگاه تهران درس خواند. کار مطبوعاتی اش را در ۱۳۱۸ با نوشتن مقالاتی اجتماعی برای مجلۀ اطلاعات فرهنگی آغاز کرد. در ۱۳۲۳ ش، اولین مجلۀ مصوّر زنانۀ فرهنگی اجتماعی ایران را با نام ماهنامۀ بانو و به سردبیری مرتضی کیوان منتشر کرد که تا ۱۳۲۷ ش چاپ می شد. با ترجمۀ قصه های لافونتن به دریافت جایزۀ یونسکو نائل شد. نخستین زن ایرانی است که به دعوت دولت شوروی (سابق)، به نمایندگی ایران در کنفرانس زنان جهان در مسکو شرکت جست. یک بار به نمایندگی مجلس شورای ملی رسید و چند سال نیز سرپرست برنامۀ بانو، از ابتکارات خود او، در رادیو بود. در پاریس در قبرستان پرلاشز به خاک سپرده شد. ترانۀ من و نقش آینده (تهران، ۱۳۶۹) از مجموعه های شعر اوست و کازانووا، و شطرنج باز هر دو اثر اشتفان تسوایگ از ترجمه های اوست. همسر اولش نصرالله فلسفیِ مورخ بود و همسر بعدی اش محمد سعیدی، نویسنده و مترجم.