[ویکی نور] آیت الله حسن سعید به سال 1338ق (1298ش) دیده به جهان گشود. جد وی، میرزا مسیح مجتهد تهرانی استرآبادی (1193- 1263ق) از جمله فقهای بزرگ بود که رهبری قیام مردم تهران در سال 1244ق برضد سیاستمداران روس را به عهده داشت. پدر وی، آیت الله حاج میرزا عبدالله نیز از علمای طراز اول تهران بود.
دوران کودکی و نوجوانی را زیر نظر پدرش گذراند. او با توصیه پدر و بر حسب ذوق درونی و استعداد ذاتی، علوم مقدماتی را در حوزه های علمیه تهران آموخت. در سال 1342ق به قم هجرت کرد و در مکتب آیت الله حائری و حاج شیخ ابوالقاسم کبیر حاضر شد. آن گاه راهی حوزه مقدسه نجف اشرف شد و از محضر علمای این حوزه نیز بهره برد. اساتید وی عبارتنداز: آیات عظام سید محسن حکیم، سید ابوالقاسم خویی و حسین بن علی بن حسین حلی.
در سال 1356ق و پس از رحلت آیت الله حائری، به تهران بازگشت و به اقامه نماز جماعت، تدریس و انجام وظایف دینی، شرعی و اجتماعی پرداخت. با بازگشت به تهران، برای جلوگیری از تبلیغات مسموم که مغزهای جوانان را در زمان رژیم طاغوت به سوی خود جلب می کرد، مدرسه ای در کنار مسجد بنا کرد که از سال 1386ق دوره های تحصیل در آن آغاز شد. او از بهترین مدرسان تهران و قم و اساتیدی چون حاج آقا نقوی و آیت الله سبحانی دعوت کرد تا طلاب جوان و نیروهای دانشگاهی را با مبانی اسلام آشنا کنند.
وی با طلاب و دانشجویان چون پدری دلسوز رفتار می کرد و برای این که جوانان متوجه نیروی پرقدرت خود گردند، مجله ای تحت عنوان «بررسی جوانان درباره مسائل اسلامی» به راه انداخت که خود جوان ها، خصوصا طلاب و دانشجویان، با همکاری برخی اساتید، به نام خود مقاله تهیه می کردند. متأسفانه در شماره ششم آن که آیت الله شهید مطهری نیز مقاله عالمانه ای مرقوم داشته بود، مجله توقیف شد و از آن پس انتشار نیافت.
انتشار وسیع و گسترده مسائل اسلامی به صورت نشریات متعدد و به زبان های مختلف برای کشورهای آسیایی، آفریقایی، اروپایی و خاور دور، از دیگر فعالیت های او در جهت ارائه سیمای تشیّع به جهانیان بود که با استقبال بی حدّ روبرو شد.
وی در زمره عالمان سخت کوش و دانشوران دردشناسی است که عمر با برکت خود را وقف تحصیل علم و معرفت، گسترش دین و دفاع از حریم تشیع کرد. او عطش انسان های تشنه حق را که در اقصی نقاط عالم بودند، به خوبی درک می کرد. با وجود کسالتی که چندین سال متوالی دامنگیرش بود، مشکلات جهان اسلام را به خوبی احساس می کرد.
دوران کودکی و نوجوانی را زیر نظر پدرش گذراند. او با توصیه پدر و بر حسب ذوق درونی و استعداد ذاتی، علوم مقدماتی را در حوزه های علمیه تهران آموخت. در سال 1342ق به قم هجرت کرد و در مکتب آیت الله حائری و حاج شیخ ابوالقاسم کبیر حاضر شد. آن گاه راهی حوزه مقدسه نجف اشرف شد و از محضر علمای این حوزه نیز بهره برد. اساتید وی عبارتنداز: آیات عظام سید محسن حکیم، سید ابوالقاسم خویی و حسین بن علی بن حسین حلی.
در سال 1356ق و پس از رحلت آیت الله حائری، به تهران بازگشت و به اقامه نماز جماعت، تدریس و انجام وظایف دینی، شرعی و اجتماعی پرداخت. با بازگشت به تهران، برای جلوگیری از تبلیغات مسموم که مغزهای جوانان را در زمان رژیم طاغوت به سوی خود جلب می کرد، مدرسه ای در کنار مسجد بنا کرد که از سال 1386ق دوره های تحصیل در آن آغاز شد. او از بهترین مدرسان تهران و قم و اساتیدی چون حاج آقا نقوی و آیت الله سبحانی دعوت کرد تا طلاب جوان و نیروهای دانشگاهی را با مبانی اسلام آشنا کنند.
وی با طلاب و دانشجویان چون پدری دلسوز رفتار می کرد و برای این که جوانان متوجه نیروی پرقدرت خود گردند، مجله ای تحت عنوان «بررسی جوانان درباره مسائل اسلامی» به راه انداخت که خود جوان ها، خصوصا طلاب و دانشجویان، با همکاری برخی اساتید، به نام خود مقاله تهیه می کردند. متأسفانه در شماره ششم آن که آیت الله شهید مطهری نیز مقاله عالمانه ای مرقوم داشته بود، مجله توقیف شد و از آن پس انتشار نیافت.
انتشار وسیع و گسترده مسائل اسلامی به صورت نشریات متعدد و به زبان های مختلف برای کشورهای آسیایی، آفریقایی، اروپایی و خاور دور، از دیگر فعالیت های او در جهت ارائه سیمای تشیّع به جهانیان بود که با استقبال بی حدّ روبرو شد.
وی در زمره عالمان سخت کوش و دانشوران دردشناسی است که عمر با برکت خود را وقف تحصیل علم و معرفت، گسترش دین و دفاع از حریم تشیع کرد. او عطش انسان های تشنه حق را که در اقصی نقاط عالم بودند، به خوبی درک می کرد. با وجود کسالتی که چندین سال متوالی دامنگیرش بود، مشکلات جهان اسلام را به خوبی احساس می کرد.
wikinoor: سعید،_حسن