سعود بن عبدالعزیز ال سعود

سعود دومین پسر ملک عبدالعزیز و وضا بنت محمد الاوریر بود. مرگ برادر بزرگ تر سعود، شاهزاده ترکی، در سال ۱۹۱۹، سعود را آماده کرد تا جانشین پدرش شود. ملک عبدالعزیز در سال ۱۹۳۳ او را به عنوان ولیعهد عربستان سعودی منصوب کرد. سعود به عنوان فرمانده در فتوحات عبدالعزیز که منجر به تأسیس عربستان سعودی در سال ۱۹۳۲ شد، خدمت کرد. وی از سال ۱۹۲۶ تا ۱۹۳۲ نایب السلطنهٔ نجد بود و در کشورهای همسایه نیز نمایندهٔ پدرش بود. او در اصلاحات مالی عربستان سعودی، تهیهٔ نخستین بودجهٔ دولتی در سال ۱۹۴۸ و تأسیس بانک مرکزی عربستان در سال ۱۹۵۲ نقش داشت. سعود همچنین بر توسعهٔ زیرساختی این کشور نظارت داشت.
سعود پس از درگذشت پدرش در سال ۱۹۵۳، بر تخت پادشاهی نشست و دولت را سازماندهی کرد. سعود به دنبال حفظ روابط دوستانه با ایالات متحده و در عین حال حمایت از سایر کشورهای عربی در درگیری های آن ها علیه اسرائیل بود. در دوران حکومت او، عربستان سعودی در سال ۱۹۶۱ به جنبش عدم تعهد پیوست. ناتوانی سعود در مقابله با بدهی های ملی عربستان، او را وارد جنگ قدرت با برادر ناتنی و ولیعهدش، فیصل کرد.
او از تاریخ ۹ نوامبر ۱۹۵۳ تا ۲ نوامبر ۱۹۶۴ در عربستان سعودی حکومت کرد و با کودتای برادرش ملک فیصل از قدرت برکنار شد. پس از آن، سعود به تبعید رفت و با حمایت برخی از پسرانش تلاش ناموفقی برای پس گرفتن تاج و تخت کرد. او در تاریخ ۲۳ فوریهٔ ۱۹۶۹ در ۶۷ سالگی درگذشت.
تا امروز او تنها پادشاه عربستان سعودی است که زمامداری را از پدر ( ملک عبدالعزیز ) به ارث برده است. وی از شیوهٔ پدرش در توسعهٔ کشور پیروی می کرد.
ملک سعود در ۱۵ ژانویهٔ ۱۹۰۲ در شهر کویت به دنیا آمد. او پسر دوم عبدالعزیز بن عبدالرحمن در خانهٔ جدش عبدالرحمن بن فیصل به دنیا آمد. آن ها در منطقهٔ Sikkat Inazza شهر که خانواده پس از تبعیدشان از ریاض در آنجا اقامت داشتند، زندگی می کردند. هنگامی که پدرش در سال ۱۹۰۲ ریاض را فتح کرد، سعود به همراه مادر و برادرانش به وی پیوستند.