سعد بن الحارث الانصاری

[ویکی اهل البیت] سعد و ابو الحتوف از شهدای عاقبت به خیر کربلایند. این دو برادر که ازخوارج بودند، با لشکریان عمر سعد ، از کوفه به کربلا آمدند. بعد از ظهر عاشورا، با شنیدن ندای استغاثه امام حسین علیه السلام و صدای گریه کودکان و زنان اهل بیت علیهم السلام، هدایت الهی نصیب آنان گردید، از گمراهی نجات یافته، به یاری حق شتافتند و با دشمنان امام علیه السلام به جنگ برخاستند. این دو، پس از کشتن و مجروح کردن جمعی از افراد دشمن ، خود نیز به شهادت رسیدند.
محقق شوشتری ، پس از نقل پاره ای از مطالب پیش گفته، که مرجوم مامقانی درتنقیح المقال بیان شده ، به نقد آن پرداخته می نویسد:
مؤلف کتاب (مامقانی) سند گفته هایش را نیاورده است . و از این گذشته، همراهی کسی که مذهب خوارج دارد با ابن سعد، نامعقول است. زیرا خوارج، حتی در جنگ با کافران، به ستمگران کمک نمی کردند. تا چه رسد در جنگ با امام حسین علیه السلام. همچنین، کسانی که شعارشان «لاحُکْمَ الَّالِلَّهِ» بوده چگونه ممکن است حسین بن علی علیه السلام را یاری داده باشند، با این که می دانستند او همانند پدرش، تحکیم به کتاب خدا را جایز می شمارد. محقق شوشتری ، در پایان نتیجه می گیرد که وجود چنین اصحابی برای امام حسین علیه السلام نامعلوم است.
ولی توجه به چند نکته قابل ذکر است:
اول آنکه: گرچه مؤلف تنقیح المقال مستنداتش را ذکر نکرده است؛ ولی این به معنای موجودنبودن آن ها نیست.
دوم آنکه: بیرون آمدن خارجی مذهب با ابن سعد، ممکن است نه از روی اختیار و آزادی، بلکه برای رهایی از مجازات حکومت وقت بوده باشد زیرا به گواهی تاریخ، هر کس که به جنگ امام حسین علیه السلام نمی رفت، مجازات هایی بس سنگین، نظیر اعدام در انتظارش بود.
و درباره پیوستن این دو برادر به اردوگاه حسینی و جنگیدن با دشمنان آن حضرت ، نیز می توان بیان داشت که با توجه به حضور نامبردگان در صحنه کربلا و مشاهده مظلومیت اهل بیت علیهم السلام و قساوت های سپاه دشمن، یاری رسانی به امام حسین علیه السلام از سوی آنان ، امری دور از ذهن به نظر نمی رسد . همان گونه که برای «حُر» نیز پیش آمد.