سطیح
لغت نامه دهخدا
سطیح. [ س َ ] ( اِخ ) نام قلعه ای از قلاع خیبر. ( غیاث اللغات ) ( آنندراج ).
سطیح. [ س َ ] ( اِخ ) نام کاهنی در عرب جاهلی که در بدن او استخوانی جز استخوان سر نبود و مسایل را از پیش خبر میداد و کلمات خود را مسجع میگفت از گفتار اوست : عالم الخفیه و غافرالخطیئة انک لذوالهدیها لصحیفة الهندیة و الصعدة البهیة فانت خیرالبریة. ( از سبک شناسی ج 2 ص 232 ) : و یکی بود نام او سطیح کاهن که هرچه از وی بپرسیدندی به زجز بگفتی. ( فارسنامه ابن البلخی ص 97 ). رجوع به مجمل التواریخ والقصص ص 229، 230، 232، 236، 237، 268، و البیان والتبیین ج 1 ص 281، 236 شود.
فرهنگ عمید
۲. درازکشیده، ستان خفته.
۳. آن که به علت ضعف یا بیماری به کندی از جا برخیزد.
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید