سزاریسم ( به انگلیسی: Caesarism ) اصطلاحی است در فلسفهٔ سیاسی که ضمن اشاره به تفکرات جولیوس سزار نمادی از یکه سالاری یا اقتدارگرایی می باشد. این اصطلاح در مواردی برای تحقیر دیگری نیز به کار برده می شود.
... [مشاهده متن کامل]
برای اولین بار در تاریخ مورخ آلمانی یوهان فردریش بومر در سال ۱۸۴۶ برای توصیف دولتی که کلیسا را تحت کنترل خود درآورده بود، از این اصطلاح استفاده کرد. در سال ۱۸۵۰ آگوست رومیو سزاریسم را به عنوان حکومت جنگ سالاران نظامی تعریف کرد. در ۱۸۵۷، اورست براونسون، نویسنده مذهبی، آن را به معنای مطلق گرایی سلطنتی به کار برد. بنجامین دیزرائیلی در مارس ۱۸۷۸ در هنگام جنگ با روسیه زمانی که نیروهای ذخیره بریتانیا را بسیج کرد و نیروهای هندی را به جنگ در مالت فراخواند، به سزاریسم متهم شد. جی کی چسترتون در اثر خود به نام «بدعت گذاران»، یکی از رساترین تقبیحات علیه سزاریسم را انجام داد و آن را «بدترین شکل برده داری» نامید. ماکس وبر جامعه شناس شهیر آلمانی معتقد بود که هر دموکراسی توده ای در جهت سزاریسم پیش می رود. پروفسور گرهارد کاسپر، پروفسور حقوق در تفسیر این حرف می نویسد: «وبر از این واژه برای تأکید بر خصوصیت مردمی بودن انتخابات، تحقیر پارلمان، عدم تحمل قدرت های خودمختار در داخل دولت و ناتوانی در جذب یا عذاب کشیدن از اذهان سیاسی مستقل استفاده کرد. » مشهورترین فردی که خود از سزاریسم حمایت می کرد ناپلئون بناپارت بود که سزار را در دوران حکومت اش در فرانسه تحسین می کرد و از او تقلید می نمود. دیکتاتور فاشیست ایتالیایی، بنیتو موسولینی نیز همواره سزاریسم را می ستود.
... [مشاهده متن کامل]
برای اولین بار در تاریخ مورخ آلمانی یوهان فردریش بومر در سال ۱۸۴۶ برای توصیف دولتی که کلیسا را تحت کنترل خود درآورده بود، از این اصطلاح استفاده کرد. در سال ۱۸۵۰ آگوست رومیو سزاریسم را به عنوان حکومت جنگ سالاران نظامی تعریف کرد. در ۱۸۵۷، اورست براونسون، نویسنده مذهبی، آن را به معنای مطلق گرایی سلطنتی به کار برد. بنجامین دیزرائیلی در مارس ۱۸۷۸ در هنگام جنگ با روسیه زمانی که نیروهای ذخیره بریتانیا را بسیج کرد و نیروهای هندی را به جنگ در مالت فراخواند، به سزاریسم متهم شد. جی کی چسترتون در اثر خود به نام «بدعت گذاران»، یکی از رساترین تقبیحات علیه سزاریسم را انجام داد و آن را «بدترین شکل برده داری» نامید. ماکس وبر جامعه شناس شهیر آلمانی معتقد بود که هر دموکراسی توده ای در جهت سزاریسم پیش می رود. پروفسور گرهارد کاسپر، پروفسور حقوق در تفسیر این حرف می نویسد: «وبر از این واژه برای تأکید بر خصوصیت مردمی بودن انتخابات، تحقیر پارلمان، عدم تحمل قدرت های خودمختار در داخل دولت و ناتوانی در جذب یا عذاب کشیدن از اذهان سیاسی مستقل استفاده کرد. » مشهورترین فردی که خود از سزاریسم حمایت می کرد ناپلئون بناپارت بود که سزار را در دوران حکومت اش در فرانسه تحسین می کرد و از او تقلید می نمود. دیکتاتور فاشیست ایتالیایی، بنیتو موسولینی نیز همواره سزاریسم را می ستود.
