ایا گمشده و خیره و سرگشته کسایی
گواژه زده بر تو امل ریمن و محتال.
کسایی.
هیچ دیوانه و سرگشته و مست این نکندلاجرم خسته دلم زین قبل و خسته جگر.
فرخی.
همچو مرغ نیم بسمل مانده ام بیخود و سرگشته تیمار او.
عطار.
چونکه گردی گرد سرگشته شوی خانه را گردنده بینی و آن تویی.
مولوی.
|| وامانده. درمانده. بیچاره : نهنگان که کردند آهنگ اوی
ببودند سرگشته در جنگ اوی.
فردوسی.
تو کامران باش و دشمن توسرگشته و مستمند و بدکام.
فرخی ( دیوان چ عبدالرسولی ص 225 ).
من سرگشته را ز کار جهان تو توانی رهاند بازرهان.
نظامی.
ندیدم زغماز سرگشته ترنگون طالع و بخت برگشته تر.
سعدی.
|| حیران. سرگردان : لاله از خون دیده آغشته
متحیر بماند و سرگشته.
عنصری.
یکی گمره بخت برگشته ام ز گم گشتن راه سرگشته ام.
اسدی.
سرگشته دلی دارم در پای جهان مفگن نارنج به سنگستان مسپار نگه دارش.
خاقانی.
نگه کرد موری در آن غله دیدکه سرگشته هر گوشه ای میدوید.
سعدی.
روی هفتادودو ملت جز بدان درگاه نیست عالمی سرگشته اند اما کسی گمراه نیست.
سعدی.
|| آزرده : بازپرسید ز گیسوی شکن در شکنش
کاین دل غم زده سرگشته گرفتار کجاست.
حافظ.
مردم دیده ما جز به رخت ناظر نیست دل سرگشته ما غیر ترا ذاکر نیست.
حافظ.
|| غلطان. گردان : سرگشته چو گوی شد دل من
تا زلف تو گشت همچو چوگان.
وطواط.
چون تاب جمال تو نیاوردم سرگشته چو چرخ آسیاگشتم.
عطار.
چو در میدان عشق افتادی ای دل بباید بودنت سرگشته چون گوی.
سعدی.
دل چو پرگار بهر سو دورانی میکردو اندر آن دایره سرگشته پابرجا بود.
حافظ.
|| دیوانه : اگر سرگشته ابر آمد چرا پس
نهد زنجیر هر دم بر شمر باد.
سیدحسن غزنوی ( دیوان ص 30 ).
بیشتر بخوانید ...