سرکه فشان

لغت نامه دهخدا

سرکه فشان. [ س ِ ک َ / ک ِ ف َ / ف ِ ] ( نف مرکب ) سخت در عتاب کردن. ( رشیدی ). کنایه از سخت بیدماغ. ( آنندراج ). || بدگوی طعنه زن. ( آنندراج ). بدگوی و طاعن. ( رشیدی ) :
یوسف من گرگ مست باده بکف صبح فام
وز دو لب باده رنگ سرکه فشان از عتاب.
خاقانی.
گهگهی آن شکرنشان سرکه فشان ز لب شدی
گرم جگر شدم ز لب سرکه فشان من کجا.
خاقانی.

فرهنگ فارسی

سخت در عتاب کردن کنایه از سخت بیدماغ یا بد گوی . طعنه زن .

پیشنهاد کاربران

بپرس