سرکه فشان. [ س ِ ک َ / ک ِ ف َ / ف ِ ] ( نف مرکب ) سخت در عتاب کردن. ( رشیدی ). کنایه از سخت بیدماغ. ( آنندراج ). || بدگوی طعنه زن. ( آنندراج ). بدگوی و طاعن. ( رشیدی ) : یوسف من گرگ مست باده بکف صبح فام وز دو لب باده رنگ سرکه فشان از عتاب.خاقانی.گهگهی آن شکرنشان سرکه فشان ز لب شدی گرم جگر شدم ز لب سرکه فشان من کجا.خاقانی.