سِرژ آزاتی سارگسیان ( به ارمنی: Սերժ Ազատի Սարգսյան ) - ( به لاتین: Serzh Azati Sargsyan ) ، ( زاده ۳۰ ژوئن ۱۹۵۴ در استپاناکرت ) رئیس جمهور پیشین ارمنستان است. او همچنین رئیس فدراسیون شطرنج ارمنستان نیز هست. وی همچنین دارای مدال شجاعت «عقاب طلایی» جمهوری آرتساخ می باشد.
... [مشاهده متن کامل]
او در انتخابات ریاست جمهوری ارمنستان ( ۲۰۰۸ ) ، با کسب ۵۳ درصد آرا بر رقبای خود پیروز شد. وی تا سال ۲۰۱۸ قدرت را در دست داشت و در پی اعتراضات مردمی در ۲۳ آوریل ۲۰۱۸ استعفا کرد.
سارگسیان تحصیلات متوسطه خود را در شهر استپاناکرت به پایان رساند و در سال ۱۹۷۱ میلادی به دانشگاه دولتی ایروان راه یافت. او بین سال های ۱۹۷۲ تا ۱۹۷۴ خدمت سربازی خود را در اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی سابق گذارند. سارگسیان در سال ۱۹۷۹ در رشته ( زبان شناسی ) از دانشگاه دولتی ایروان فارغ التحصیل شد؛ و در سال ۱۹۷۵ کار خود را در یک کارخانه سازنده قطعات الکتریکی در ایروان آغاز و تا سال ۱۹۷۹ در آنجا مشغول به کار بود. وی در سال ۱۹۸۳ با همسرش ریتا سارگسیان که معلم موسیقی است ازدواج کرد. این زوجُ صاحب دو دختر هستند.
در سال های پایانی اتحاد جماهیرشوروی و آغاز جنگ خونین قره باغ، سرکیسیان به فرماندهی نیروی مسلح دفاع از قره باغ رسید. در طول سال های بعد، از این مقام، به وزارت دفاع، و وزارت امنیت ملی، ارمنستان رسید. در سال ۲۰۰۷ با مرگ آندرانیک مارگاریان به مقام نخست وزیری رسید و یک سال بعد در ۲۰۰۸ رئیس جمهور ارمنستان شد. او این مقام را برای دو دوره تا سال ۲۰۱۸ حفظ کرد. در دوران ریاست جمهوری سرژ سرکیسیان، روابط اقتصادی ( عضویت در اتحادیه گمرکی اوراسیا ) ، سیاسی، نظامی، و امنیتی ارمنستان با روسیه عمیق تر شد.
در طول سال های زمامداری سارگسیان، نرخ بالای بیکاری، فقر، فساد و نابرابری های اجتماعی باعث مشکلات و نارضایتی های بسیار شد؛ زیرا بیکاری و فقر فراگیر سبب مهاجرت گسترده شهروندان این کشور به خارج از کشور و به ویژه به روسیه شده است. هم اکنون، شمار جمعیت ارامنه در روسیه بیشتر مردم داخل ارمنستان است. از سوی دیگر، بسیاری از روستاهای کشور، از جمعیت خالی شده یا تنها سالخوردگان در آ زندگی می کنند.
در سال ۲۰۱۵ با برگزاری همه پرسی، نظام ریاست جمهوری کشور را به نظام پارلمانی تغییر داد. بر اساس این نظام جدید، نخست وزیر ارمنستان از قدرت بالایی برخوردار خواهد بود و رئیس جمهور مقامی تشریفاتی داشت. او در زمان همه پرسی، به رای دهندگان قول داد که در نظام پارلمانی آینده، هیچگاه خود را کاندید مقام نخست وزیری نکند. اما با پایان دوره دوم ریاست جمهوری در سال ۲۰۱۸، از سوی حزب جمهوری خواه و با حمایت حزب ملی گرای «داشناک سوتون» خود را کاندید مقام نخست وزیری کرد و در انتخابات پیروز شد. این موضوع باعث بروز اعتراض عملی ناراضیان جوان، به حاشیه رانده شدگان شد. او در ابتدا از واگذاری مقام نخست وزیری امتناع کرد. اما با تدام اعتراضات، در ۲۳ آوریل ۲۰۱۸ از این مقام استعفا کرده و در ۸ مه، نیکول پاشینیان ( رهبر مخالفان ) به نخست وزیری رسید.
... [مشاهده متن کامل]
او در انتخابات ریاست جمهوری ارمنستان ( ۲۰۰۸ ) ، با کسب ۵۳ درصد آرا بر رقبای خود پیروز شد. وی تا سال ۲۰۱۸ قدرت را در دست داشت و در پی اعتراضات مردمی در ۲۳ آوریل ۲۰۱۸ استعفا کرد.
سارگسیان تحصیلات متوسطه خود را در شهر استپاناکرت به پایان رساند و در سال ۱۹۷۱ میلادی به دانشگاه دولتی ایروان راه یافت. او بین سال های ۱۹۷۲ تا ۱۹۷۴ خدمت سربازی خود را در اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی سابق گذارند. سارگسیان در سال ۱۹۷۹ در رشته ( زبان شناسی ) از دانشگاه دولتی ایروان فارغ التحصیل شد؛ و در سال ۱۹۷۵ کار خود را در یک کارخانه سازنده قطعات الکتریکی در ایروان آغاز و تا سال ۱۹۷۹ در آنجا مشغول به کار بود. وی در سال ۱۹۸۳ با همسرش ریتا سارگسیان که معلم موسیقی است ازدواج کرد. این زوجُ صاحب دو دختر هستند.
در سال های پایانی اتحاد جماهیرشوروی و آغاز جنگ خونین قره باغ، سرکیسیان به فرماندهی نیروی مسلح دفاع از قره باغ رسید. در طول سال های بعد، از این مقام، به وزارت دفاع، و وزارت امنیت ملی، ارمنستان رسید. در سال ۲۰۰۷ با مرگ آندرانیک مارگاریان به مقام نخست وزیری رسید و یک سال بعد در ۲۰۰۸ رئیس جمهور ارمنستان شد. او این مقام را برای دو دوره تا سال ۲۰۱۸ حفظ کرد. در دوران ریاست جمهوری سرژ سرکیسیان، روابط اقتصادی ( عضویت در اتحادیه گمرکی اوراسیا ) ، سیاسی، نظامی، و امنیتی ارمنستان با روسیه عمیق تر شد.
در طول سال های زمامداری سارگسیان، نرخ بالای بیکاری، فقر، فساد و نابرابری های اجتماعی باعث مشکلات و نارضایتی های بسیار شد؛ زیرا بیکاری و فقر فراگیر سبب مهاجرت گسترده شهروندان این کشور به خارج از کشور و به ویژه به روسیه شده است. هم اکنون، شمار جمعیت ارامنه در روسیه بیشتر مردم داخل ارمنستان است. از سوی دیگر، بسیاری از روستاهای کشور، از جمعیت خالی شده یا تنها سالخوردگان در آ زندگی می کنند.
در سال ۲۰۱۵ با برگزاری همه پرسی، نظام ریاست جمهوری کشور را به نظام پارلمانی تغییر داد. بر اساس این نظام جدید، نخست وزیر ارمنستان از قدرت بالایی برخوردار خواهد بود و رئیس جمهور مقامی تشریفاتی داشت. او در زمان همه پرسی، به رای دهندگان قول داد که در نظام پارلمانی آینده، هیچگاه خود را کاندید مقام نخست وزیری نکند. اما با پایان دوره دوم ریاست جمهوری در سال ۲۰۱۸، از سوی حزب جمهوری خواه و با حمایت حزب ملی گرای «داشناک سوتون» خود را کاندید مقام نخست وزیری کرد و در انتخابات پیروز شد. این موضوع باعث بروز اعتراض عملی ناراضیان جوان، به حاشیه رانده شدگان شد. او در ابتدا از واگذاری مقام نخست وزیری امتناع کرد. اما با تدام اعتراضات، در ۲۳ آوریل ۲۰۱۸ از این مقام استعفا کرده و در ۸ مه، نیکول پاشینیان ( رهبر مخالفان ) به نخست وزیری رسید.
