سرویس هوایی نیروی دریایی بریتانیا ( به انگلیسی: Royal Naval Air Service ) بازوی هوایی نیروی دریایی بریتانیا بود که بین ماه ژوئیه سال ۱۹۱۴ تا آوریل سال ۱۹۱۸، غالبا در جریان جنگ جهانی اول، وجود داشت و سپس با عنوان سپاه هوایی نیروی زمینی بریتانیا ترکیب شد تا نیروی هوایی بریتانیا، نخستین نیروی هوایی مستقل جهان، را تشکیل دهد.
این سرویس با بازوی هوایی ناوگان بریتانیا جایگزین شد.
سرویس هوایی نیروی دریایی بریتانیا در هنگام آغاز جنگ جهانی اول، ۷ کشتی هوایی، ۵۲ هواگرد آب نشین و ۳۹ هواگرد خشکی پایه و مجموعا حدود ۱۴۰ افسر و ۷۰۰ سرباز در اختیار داشت. هیچ یک از کشتی های هوایی این نیرو دارای ساختار صلب نبودند و تنها دو فروند از آن امکان استفاده عملیاتی داشتند. [ ۱]
مأموریت اصلی سرویس هوایی نیروی دریایی بریتانیا دفاع هوایی از بریتانیا مخصوصا در پای رود تیمز، بود. این مأموریت اوایل سال ۱۹۱۶ سپاه هوایی بریتانیا محول گشت. این سرویس در مراحل آغازین جنگ جهانی اول، بمباران هایی را علیه کارگاه های سپلین آلمان در دوسلدورف و فریدریشس هافن و گشت زنی های ضدزیردریایی و ضد سپلین بر فراز دریا صورت داد. کشتی های هوایی این نیرو هنگام عبور نیروهای اعزامی بریتانیا به فرانسه، در حال گشت زنی در کانال مانش بودند. [ ۱]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاین سرویس با بازوی هوایی ناوگان بریتانیا جایگزین شد.
سرویس هوایی نیروی دریایی بریتانیا در هنگام آغاز جنگ جهانی اول، ۷ کشتی هوایی، ۵۲ هواگرد آب نشین و ۳۹ هواگرد خشکی پایه و مجموعا حدود ۱۴۰ افسر و ۷۰۰ سرباز در اختیار داشت. هیچ یک از کشتی های هوایی این نیرو دارای ساختار صلب نبودند و تنها دو فروند از آن امکان استفاده عملیاتی داشتند. [ ۱]
مأموریت اصلی سرویس هوایی نیروی دریایی بریتانیا دفاع هوایی از بریتانیا مخصوصا در پای رود تیمز، بود. این مأموریت اوایل سال ۱۹۱۶ سپاه هوایی بریتانیا محول گشت. این سرویس در مراحل آغازین جنگ جهانی اول، بمباران هایی را علیه کارگاه های سپلین آلمان در دوسلدورف و فریدریشس هافن و گشت زنی های ضدزیردریایی و ضد سپلین بر فراز دریا صورت داد. کشتی های هوایی این نیرو هنگام عبور نیروهای اعزامی بریتانیا به فرانسه، در حال گشت زنی در کانال مانش بودند. [ ۱]
