سرویس سلامت ملی ( به انگلیسی:National Health Service ( NHS ) ) ، نام مشترک چهار سیستم تأمین خدمات پزشکی در بریتانیا است. بودجه این سیستم ها برخلاف اکثر کشورها از مالیات بر مردم و نه از طریق حق بیمه درمانی تأمین می شود. [ نیازمند منبع]
چهار زیربخش این سازمان عبارتند از:
• سرویس سلامت ملی انگلستان
• سرویس سلامت ملی اسکاتلند
• سرویس سلامت ملی ولز
• سرویس سلامت ملی ایرلند شمالی
نظام درمانی همگانی در بریتانیا، همه مخارج درمان را پرداخت می کند و مردم ( جز در موارد محدود ) مستقیماً پولی برای خدمات سلامت پرداخت نمی کنند.
نظام درمانی در بریتانیا بسیار قدرتمند است زیرا سلامت شهروندان بر عهده دولت است. منبع مالی دولت بریتانیا، مالیات های دریافتی از مردم و درآمدهای عمومی است، نه حق بیمه پرداختی از سوی مردم؛ بنابراین دولت مجبور است برای مدیریت بودجه و تقاضا، محدودیت هایی اعمال کند و به دو روش، در پرداخت هزینه های درمانی، صرفه جویی می کند. [ ۱]
اول: در این کشور، مردم نمی توانند به دلخواه خودشان به پزشک متخصص مراجعه کنند یا شخصاً درخواست آزمایش خون یا ام آرآی بدهند. هر بیمار باید ابتدا در سطح اول درمان بررسی شود و در صورت صلاح دید پزشک سطح اول، به سطوح بعدی ارجاع شود. به این ترتیب از مصرف بی مورد منابع در سطوح بالاتر جلوگیری می شود. [ ۱]
دوم: برای هر فرد، سقف هزینه تعیین می شود. این سقف هزینه از تقسیم کل بودجه نظام سلامت بر تعداد افراد تحت پوشش به دست می آید. در صورتی که لازم باشد بیش از این مبلغ برای بیمار خرج شود، تیم درمان باید بتواند نشان دهد که خرج بیشتر به سود بیمار است؛ بنابراین تیم درمان به نمایندگی از دولت، این حق و وظیفه را دارد که در مورد روند درمانی بیمار تصمیم بگیرد. برای نمونه، می تواند رای به جداسازی دستگاه های تنفس یا ضربان قلب مصنوعی و مرگ بیمار دهد. به این ترتیب از صرف هزینه بیهوده برای آن بیمار جلوگیری شده و بودجه بهداشتی و درمانی برای کسانی خرج می شود که احتمال زنده ماندن بیشتری دارند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفچهار زیربخش این سازمان عبارتند از:
• سرویس سلامت ملی انگلستان
• سرویس سلامت ملی اسکاتلند
• سرویس سلامت ملی ولز
• سرویس سلامت ملی ایرلند شمالی
نظام درمانی همگانی در بریتانیا، همه مخارج درمان را پرداخت می کند و مردم ( جز در موارد محدود ) مستقیماً پولی برای خدمات سلامت پرداخت نمی کنند.
نظام درمانی در بریتانیا بسیار قدرتمند است زیرا سلامت شهروندان بر عهده دولت است. منبع مالی دولت بریتانیا، مالیات های دریافتی از مردم و درآمدهای عمومی است، نه حق بیمه پرداختی از سوی مردم؛ بنابراین دولت مجبور است برای مدیریت بودجه و تقاضا، محدودیت هایی اعمال کند و به دو روش، در پرداخت هزینه های درمانی، صرفه جویی می کند. [ ۱]
اول: در این کشور، مردم نمی توانند به دلخواه خودشان به پزشک متخصص مراجعه کنند یا شخصاً درخواست آزمایش خون یا ام آرآی بدهند. هر بیمار باید ابتدا در سطح اول درمان بررسی شود و در صورت صلاح دید پزشک سطح اول، به سطوح بعدی ارجاع شود. به این ترتیب از مصرف بی مورد منابع در سطوح بالاتر جلوگیری می شود. [ ۱]
دوم: برای هر فرد، سقف هزینه تعیین می شود. این سقف هزینه از تقسیم کل بودجه نظام سلامت بر تعداد افراد تحت پوشش به دست می آید. در صورتی که لازم باشد بیش از این مبلغ برای بیمار خرج شود، تیم درمان باید بتواند نشان دهد که خرج بیشتر به سود بیمار است؛ بنابراین تیم درمان به نمایندگی از دولت، این حق و وظیفه را دارد که در مورد روند درمانی بیمار تصمیم بگیرد. برای نمونه، می تواند رای به جداسازی دستگاه های تنفس یا ضربان قلب مصنوعی و مرگ بیمار دهد. به این ترتیب از صرف هزینه بیهوده برای آن بیمار جلوگیری شده و بودجه بهداشتی و درمانی برای کسانی خرج می شود که احتمال زنده ماندن بیشتری دارند.
wiki: سرویس سلامت ملی