سروش اصفهانی، محمّدعلی (اصفهان ۱۲۲۸ـ تهران ۱۲۸۵ق)
(ملقب به: شمس الشعرا) شاعر ایرانی. در تبریز به خدمت ناصرالدین میرزای ولیعهد درآمد و ستایشگر او شد. پس از مرگ محمدشاه قاجار و جلوس ناصرالدین میرزا به تخت شاهی، از تبریز به تهران رفت. پیرو سبک فرخی، ناصرخسرو و منوچهری بود و در تقلید سبک خراسانی مهارت داشت. قصاید فراوانی در مناقب ائمۀ اطهار (ع) دارد. هنگامی که عبداللطیف طسوجی کتاب الف لیلة و لیله را ترجمه می کرد، سروش مأمور شد برای اشعار عربی آن ترجمه هایی انتخاب یا نظم کند. روح ابتکار و ابداع در او بسیار کم بود. از آثارش: شمس المناقب در مدح و منقبت پیامبر و خاندان نبوت؛ اردیبهشت نامه؛ ساقی نامه؛ الهی نامه؛ روضةالانوار در مصیبت واقعۀ کربلا. دیوان شعرش زینت المدایح نام دارد که با نام دیوان کامل سروش به اهتمام محمدجعفر محجوب و با مقدمۀ جلال الدین همایی در ۲ جلد به چاپ رسیده است (تهران، ۱۳۳۹ ـ ۱۳۴ ۰ ش ).
(ملقب به: شمس الشعرا) شاعر ایرانی. در تبریز به خدمت ناصرالدین میرزای ولیعهد درآمد و ستایشگر او شد. پس از مرگ محمدشاه قاجار و جلوس ناصرالدین میرزا به تخت شاهی، از تبریز به تهران رفت. پیرو سبک فرخی، ناصرخسرو و منوچهری بود و در تقلید سبک خراسانی مهارت داشت. قصاید فراوانی در مناقب ائمۀ اطهار (ع) دارد. هنگامی که عبداللطیف طسوجی کتاب الف لیلة و لیله را ترجمه می کرد، سروش مأمور شد برای اشعار عربی آن ترجمه هایی انتخاب یا نظم کند. روح ابتکار و ابداع در او بسیار کم بود. از آثارش: شمس المناقب در مدح و منقبت پیامبر و خاندان نبوت؛ اردیبهشت نامه؛ ساقی نامه؛ الهی نامه؛ روضةالانوار در مصیبت واقعۀ کربلا. دیوان شعرش زینت المدایح نام دارد که با نام دیوان کامل سروش به اهتمام محمدجعفر محجوب و با مقدمۀ جلال الدین همایی در ۲ جلد به چاپ رسیده است (تهران، ۱۳۳۹ ـ ۱۳۴ ۰ ش ).