سرو ناز
/sarvenAz/
فرهنگ اسم ها
معنی: درختی بلند و زینتی، معشوق خوش قد و قامت، سرو نورسته، سروی که شاخه های آن به هر طرف مایل باشد، ( در موسیقی ایرانی ) نام نوایی
برچسب ها: اسم، اسم با س، اسم دختر، اسم فارسی، اسم طبیعت، اسم هنری
لغت نامه دهخدا
فرهنگ فارسی
واژه نامه بختیاریکا
پیشنهاد کاربران
سرو ناز ( در طب سنتی بخاطر میوه اش جوز السرو نامیده می شود ) ( نام علمی: Cupressus sempervirens ) درختی است همیشه سبز از دسته مخروطیان ( Pinophyta ) رده ناژویان ( Pinopsida ) ، راسته کاج سانان ( Pinales ) ، تیره سرویان ( Cupressaceae ) ، سرده سرو ( Cupressus ) .
... [مشاهده متن کامل]
در ایران این درخت را سرو شیراز هم می خوانند.
گونه ای از سرو ناز که مخروطی با گسترش افقی زربین ( Cupressus sempervirens var. horizontalis ) نامیده می شود.
هرچند درخت سرو زیرگونه های بسیاری دارد اما با توجه به شکل ایستاده و راست قامت درخت سرو ناز ( سرو شیراز ) ، می توان گفت که هرکجا در اساطیر و افسانه ها سخن از درخت سرو آمده منظور سروناز است. این درخت همواره نمادی از پایداری، آزادگی، سرسبزی و شادابی بوده و در برابر پلیدی، سرما و خشکی پایداری می کند. سرو در کنار درخت چنار و انار همواره مورد ستایش ایرانیان بوده است.
درخت سرو در ایران باستان درختی مقدس و ستوده شده می باشد. ستایش سرو به پیش از زرتشت و دوره میتراییسم بازمی گردد با این حال ایرانیان در دوره زرتشت و پس از آن نیز برای این درخت جایگاه ویژه قائل بوده اند.
یکی از نامدارترین سروهای اساطیری ایران سرونازی است که گویا به دست زرتشت پیامبر ایران باستان در شهر کاشمر ( یا ترشیز ) استان خراسان کاشته شده بود.
فردوسی در شاهنامه در چندین بیت به این سرو اشاره کرده است:
یکی سرو آزاد بود از بهشت
به پیش دَرِ آذر آن را بِکِشت
نوشتی بر زاد سروِ سهی
که پذیرفت گشتاسب دین بهی
گوا کرد مر سرو آزاد را
چنین گستراند خرد داد را
چو چندی برآمد بر این سالیان
مر آن سرو استبر گشتن میان
چنان گشت آزاد سرو بلند
که بر گرد او برنگشتی کمند.
آوازه این سرو به متوکل عباسی می رسد و او دستور می دهد که این درخت بریده شود زرتشتیان پیشنهاد پرداخت پنج هزار سکه زر به گماشته متوکل می دهند تا از بریده شدن سرو جلوگیری شود اما این کار مؤثر نمی افتد و سرو را می برند.
سروهای نامی دیگر سرو شهرستانک و سرو قدمگاه بوانات فارس و سرو چهار هزار ساله ابرکوه در استان یزد است که کهن ترین درختان ایران ( و یا شاید جاندار ) به شمار می رود.
در دیگر موارد هم درخت سرو و به ویژه سروناز بسیار ستوده شده است. چنانچه در تخت جمشید یا پارسه تصاویری از این درخت بر بدنه بنا کنده کاری شده است.
گویا بر بنیان همان باورهای مهری و زرتشتی که در فرهنگ ایرانی گسترده شده، نیاکانمان نام هایی چون «سروناز» را بر فرزندان خود می نهادند و در هنگام زایش فرزندانشان به جای قربانی کردن جانداران، به نام نوزاد درخت سروی می کاشتند تا سرو آزاد و فرزندشان باهم بزرگ شوند و زندگی سبز و سرنوشتی روشن داشته باشند.
... [مشاهده متن کامل]
در ایران این درخت را سرو شیراز هم می خوانند.
گونه ای از سرو ناز که مخروطی با گسترش افقی زربین ( Cupressus sempervirens var. horizontalis ) نامیده می شود.
هرچند درخت سرو زیرگونه های بسیاری دارد اما با توجه به شکل ایستاده و راست قامت درخت سرو ناز ( سرو شیراز ) ، می توان گفت که هرکجا در اساطیر و افسانه ها سخن از درخت سرو آمده منظور سروناز است. این درخت همواره نمادی از پایداری، آزادگی، سرسبزی و شادابی بوده و در برابر پلیدی، سرما و خشکی پایداری می کند. سرو در کنار درخت چنار و انار همواره مورد ستایش ایرانیان بوده است.
درخت سرو در ایران باستان درختی مقدس و ستوده شده می باشد. ستایش سرو به پیش از زرتشت و دوره میتراییسم بازمی گردد با این حال ایرانیان در دوره زرتشت و پس از آن نیز برای این درخت جایگاه ویژه قائل بوده اند.
یکی از نامدارترین سروهای اساطیری ایران سرونازی است که گویا به دست زرتشت پیامبر ایران باستان در شهر کاشمر ( یا ترشیز ) استان خراسان کاشته شده بود.
فردوسی در شاهنامه در چندین بیت به این سرو اشاره کرده است:
یکی سرو آزاد بود از بهشت
به پیش دَرِ آذر آن را بِکِشت
نوشتی بر زاد سروِ سهی
که پذیرفت گشتاسب دین بهی
گوا کرد مر سرو آزاد را
چنین گستراند خرد داد را
چو چندی برآمد بر این سالیان
مر آن سرو استبر گشتن میان
چنان گشت آزاد سرو بلند
که بر گرد او برنگشتی کمند.
آوازه این سرو به متوکل عباسی می رسد و او دستور می دهد که این درخت بریده شود زرتشتیان پیشنهاد پرداخت پنج هزار سکه زر به گماشته متوکل می دهند تا از بریده شدن سرو جلوگیری شود اما این کار مؤثر نمی افتد و سرو را می برند.
سروهای نامی دیگر سرو شهرستانک و سرو قدمگاه بوانات فارس و سرو چهار هزار ساله ابرکوه در استان یزد است که کهن ترین درختان ایران ( و یا شاید جاندار ) به شمار می رود.
در دیگر موارد هم درخت سرو و به ویژه سروناز بسیار ستوده شده است. چنانچه در تخت جمشید یا پارسه تصاویری از این درخت بر بدنه بنا کنده کاری شده است.
گویا بر بنیان همان باورهای مهری و زرتشتی که در فرهنگ ایرانی گسترده شده، نیاکانمان نام هایی چون «سروناز» را بر فرزندان خود می نهادند و در هنگام زایش فرزندانشان به جای قربانی کردن جانداران، به نام نوزاد درخت سروی می کاشتند تا سرو آزاد و فرزندشان باهم بزرگ شوند و زندگی سبز و سرنوشتی روشن داشته باشند.
سرو که همان درخت سرو است که هرگز نمیمیرد و نماد نامیراییست و ناز به چم عشوه و سروناز به چم رقص درخت سرو در هنگام باد هم میتواند باشد.
درخت سرو که شاخه هایش سر به فلک کشیده است
دختری شادخوش رو
سروناز:دختر آزاد، سروی که همیشه بر جای خواهد ماند.
سرو مظهر زندگیه هیچوقت نمیمیره حتی تو زمستون ( اگر دقت کنید توی آثار قدیمی مثل فرش اصولا تصویر درخت سرو رو میبینید ) واسه همین هروقت از من میپرسن معنی اسمت چیه اول از هرچیزی میگم درخت زندگی. = ) ) )
سروناز یعنی سروی هیچ وقت خشک نمی شود و همیشه پایدار است
سروناز نشانه مقاومت ایستادگی
سروی که هیچ گاه خشک نمود یعنی درخت سرو از اسمم خیلی راضیم
خوش قد و قامت
درختی همیشه سبز و خوش قد و قامت، مظهر ایستادگی و طراوت همیشگی
استعاره از معشوق
استعاره از معشوق
سرو خوش آواره ابرکوه
سروناز: نوعی زیبا از درخت سرو که هیچ وقت خشک نمی شود و جاودان است.
نوعی زیبا از درخت سرو
مشاهده ادامه پیشنهادها (١٠ از ١٤)