سرناد

سِرِناد[ ۱] ( به انگلیسی: Serenade ) یا سرناته، در موسیقی روشی از آهنگسازی است که به افتخار کسی یا چیزی ساخته می شود. سرناد ها معمولاً آهنگ هایی آرام و سبک هستند. واژه سرناته از واژه ایتالیایی serenata، که خود برگرفته از واژه لاتین serenus است، گرفته شده است. [ ۲]
قدیمی ترین کاربرد سرناد که به شکل غیررسمی تا به امروز زنده مانده است، آهنگی در خوشامدگویی معشوق، دوست، شخص درجه دار یا دیگرانی که باید مورد تقدیر قرار گیردند، اجرا می شد. تصویر عمومی از سرناته نواز عاشقی است که پای پنجره معشوق آهنگی اجرا می کند. سرناد ها آهنگ هایی بودند که برای بعد از ظهر در نظر گرفته می شدند و شبی آرام و دلپذیر را تداعی می کردند. بر خلاف آن آئوباده ها بودند که صبح ها اجرا می شدند. رسم «سرناته کردن» به این روش در موسیقی قرون وسطایی آغاز شد و کلمه "serenade" که معمولاً در انگلیسی به عنوان فعل استفاده می شود مربوط به این رسم است. سرنادی که اجرا می شد به جز اینکه معمولاً توسط یک شخص که سازهای قابل حملی مانند گیتار یا لوت نیز می نواخت، از شکل خاصی پیروی نمی کرد. آثاری از این دست همچنین در آینده نیز ظهور پیدا کردند که عموماً هم به طور خاص به زمان گذشته اشاره داشتند. از جمله این آثار آریاها در یک اپرا ( که نمونه مشهور آن دون جیوانی اثر موتسارت است ) هستند.
در دوره باروک، سرناد یک کانتات نمایشی بود که معمولاً برای دو یا چند خواننده و یک ارکستر نوشته می شد و عصرها در خارج از منزل و با نور مصنوعی اجرا می گشت. [ ۳] برخی از آهنگسازان این دست سرناد آلساندرو استرادلا، آلساندرو اسکارلاتی، یوهان یوزف فاکس ، یوهان متیسون و آنتونیو کالدارا هستند. غالباً این آثار در مقیاس بزرگ با کمترین صحنه آرایی اجرا می شدند و حد میانه ای بین کانتات و اپرا بودند. تفاوت اصلی بین کانتات و سرناد در قرن هفدهم این بود که سرناد در خارج از منزل انجام می شد و بنابراین در اجرای آن می شد از سازهایی استفاده کرد که برای یک اتاق کوچک بسیار پرصدا بودند ( از جمله این سازها ترومپت و طبل بود ) . [ نیازمند منبع]
مهم ترین و رایج ترین نوع سرناد در تاریخ موسیقی آهنگ هایی بودند که برای گروه سازهای متعدد در موومان های چندتایی و عمدتاً در دوره های کلاسیک و رمانتیک ساخته شدند. معمولاً مشخصه این آهنگ ها نسبت به سایر آثار چندموومانی که برای گروه سازهای بزرگ ( مانند سمفونی ) ساخته می شدند، سبک تر بودنشان بود، به گونه ای که تنظیم آهنگ از اهمیت بیشتری نسبت به پرداخت موضوعی یا روایت دراماتیک برخوردار بود. بیشتر این آثار از ایتالیا، آلمان، اتریش و بوهم بودند.

سرناد (شوبرت). سِرِناد ( به آلمانی: Ständchen ) در رِ مینور، نام قطعهٔ چهارم از مجموعهٔ آواز قو ( به آلمانی: Schwanengesang ؛ D. 957 ) اثر فرانتس شوبرت است. متن شعر این آواز سرودهٔ شاعر آلمانی، لودویگ رِلْشْتاب ( به آلمانی: Ludwig Rellstab ) است. تاریخ انتشار این مجموعه آواز ۱۸۲۸ ( میلادی ) ( سال درگذشت آهنگساز ) است.
اصل قطعه برای پیانو و آواز نوشته شده است، اما به دلیل محبوبیت این قطعه تنظیم های گوناگونی برای سازهای مختلف ترتیب داده شده است. از جمله فرانتس لیست آن را برای پیانوی تنها آوانویسی کرد. * همچنین گاه ویولن جای آوازه خوان می نشیند.
صادق هدایت در داستان کوتاه «تجلی» از مجموعهٔ سگ ولگرد به این قطعه اشاره کرده است: «ویولن را با احتیاط برداشت، شروع به زدن کرد. سرناد شوبرت بود. »

سِرِناد (serenade)
قطعۀ موسیقی برای ارکستر مجلسی یا سازهای بادی در چند موومان. این قطعه در اصل برای سرگرمی شبانگاهی ساده و بدون تشریفات ساخته می شد، و نمونۀ آن یک موسیقی کوچک شبانگاهیاثر موتسارت است.