سرمایه انسانی

در اوایل فرض می شد که نظریه ها، زمینه ای را منعکس می کنند که در آن بخش ثانویهٔ اقتصاد نسبت به بخش سوم قادر به تولید زمان در بیشتر کشورهاست؛ که در آن منبع مثلثی، همگن و قابل تعویض به سادگی به عنوان نیروی کار یا کار یکی از سه عوامل تولید است ( دیگر موارد و ارزیابی های تبادل پذیر ـفرض پول و تجهیزات فیزیکی ) . فقط به عنوان این که زمین به عنوان سرمایهٔ طبیعی شناخته می شود و در خود ارزیابی می شود و عوامل انسانی تولید از این تحلیل مکانیکی ساده برای سرمایهٔ انسانی ناشی می شود. در تحلیل مالی فنی مدرن، اصطلاح رشد متعادل و هدف رشد مساوی قابلیت های انسانی و ارزیابی های فیزیکی اطلاق می شود که کالاها و خدمات را تولید می کند.
فرض می شود که کار یا نیروی کار می تواند به سادگی مدل سازی شود؛ در کل این مورد در سال های ۱۹۵۰ به چالش درآمد هنگامی که بخش سوم، خلاقیت را تقاضا می کند، شروع به تولید بیشتر از بخش ثانویه در تولید زمان در بیشتر کشورهای توسعه یافتهٔ جهان می نماید.
بر اساس آن بیشترین توجه بر عواملی است که منجر به موفقیت در برابر شکست می شود که با مدیریت انسانی مرتبط است، نقش رهبری، استعداد و حتی شهرت جستجو شده است. امروزه بیشتر نظریه ها سعی بر تجزیهٔ سرمایهٔ انسانی به یک یا تعداد بیشتر اجزاء برای تحویل دارن که معمولاً ناظر نامیده می شود. شایع ترین سرمایهٔ اجتماعی، مجموع پیوندهای اجتماعی و روابط شناسایی شده است، همراه با تعدادی مترادفات از جمله حسن نیت یا ارزش نام تجاری یا انسجام اجتماعی یا انعطاف پذیری اجتماعی و مفاهیم مرتبط مانند شهرت یا سابقه، به طوری که مجزا از استعدادی است که یک فرد ( از جمله یک ورزشکار به طور منحصربه فردی دارد ) توسعه داده است که نمی تواند برای دیگران بدون توجه به تلاش منتقل شود و جنبه هایی که می تواند انتقال یا تدریس شود: سرمایهٔ آموزشی.
به طور کمتر متداولی، برخی از تحلیل ها ساختارهای خوبی را برای سلامت و سلامت خود، یا عادت های مدیریتی خوب دانش یا سیستم هایی با ساختارهایی که آن ها را مدیریت و تأمین می کنند یا سرمایهٔ فکری تیم ها ـ انعکاس ظرفیت های اجتماعی و ساختاری آموزشی با برخی فرضیات در بارهٔ یگانگی فردی در محتوا و زمینه ای که آن ها کار می کنند. به طور کلی این تحلیل ها تصدیق می کند که بدنه های تدریس فردی، ایده ها و مهارت های آموزش و اثر اجتماعی یا قدرت تشویق متفاوت هستند.