سرمایش جذبی

سرمایش جذبی یا برودت جذبی به روشی برای تولید سرما گفته می شود که از یک منبع گرما ( تولید شده از تابش خورشید، آب گرم کارخانه ها، شعلهٔ مستقیم ) استفاده می نماید.
از یخچال های جذبی عموماً برای سرمایش مواد غذایی کاروان ها استفاده می گردد. از این روش همچنین می توان برای برودت ساختمان هایی که دارای منابع گرمایی ارزان قیمت هستند نیز استفاده نمود.
استانداردهای برودت جذبی توسط ANSI/AHRI standard 560 - 2000 ارائه شده است. [ ۱]
پایه کارکرد سیستم های سرمایش جذبی و تراکمی یکسان می باشد و هر دو با استفاده از دمای بخار بسیار پایین سرمابر ( مبرد ) کار می کنند، در هر دو نمونه مبرد جهت بخار شدن در فشار معین به اندازه گرمای نهان خود از محیط اطراف ( معمولا از هوا یا آب ) گرما را جذب می نماید و باعث خنک شدن آن می گردد. تفاوت اصلی این دو روش در تبدیل دوباره مبرد ( سرمابر ) گازی به حالت مایع جهت تکرار چرخه تبرید می باشد، سرمایش جذبی از روشی استفاده می نماید که بتواند با استفاده از حرارت این عمل را انجام دهد.
چرخه سرمایش جذبی را می توان به سه مرحله به شرح ذیل تقسیم نمود:
• تبدیل مایع به بخار: سرمابر مایع در یک محیط با فشار نسبی پایین و با جذب حرارت محیط اطراف خود ، خیلی سریع تبدیل به بخار می شود و محیط اطراف را خنک می نماید. به دلیل فشار پایین دمای بخار مبرد در حد مورد نیاز پایین می باشد.
• سرمابر گازی توسط مایعی دیگر جذب می گردد. ( به طور مثال جذب بخار آب توسط لیتیوم بروماید )
• محلول جذب کننده و سرمابر حرارت داده می شود که این عمل سبب بخار و جدا شدن مبرد از جذب کننده می شود. پس از این مرحله سرمابر وارد کندانسور شده و با از دست دادن حرارت خود جهت تکرار چرخه تبرید تبدیل به مایع می گردد.
در چرخه تبرید تراکمی با استفاده از یک انرژی خارجی مانند الکتریسیته فشار مبرد در کمپرسور افزایش می یابد و سبب می شود تا ضمن تبدیل مبرد به حالت مایع، دمای آن نیز جهت تبادل گرمایی در کندانسور بالا رود و پس از پایین آمدن دمای آن با عبور از یک شیر انبساط به محیط کم فشار وارد می شود و با بخار شدن در محیط کم فشار آن را خنک می نماید. مبرد بخار شده جهت تکرار چرخه مجدداً وارد کمپرسور می گردد.
تفاوت دیگر این دو چرخه تبرید در نوع مبرد می باشد در حالی که سیستم های تراکمی با HCFC و CFCها کار می کنند مبرد سیستم های جذبی آمونیاک و آب می باشد.