سرفتنه

لغت نامه دهخدا

سرفتنه. [ س َ ف ِ ن َ / ن ِ ] ( اِ مرکب ) سرغوغا. ( ناظم الاطباء ). مهتر آشوبگران. کسی که درفتنه گری و آشوب از همه پیش افتاده است :
شوخ و میخواره و شبگرد و غزلخوان شده ای
چشم بد دور که سرفتنه خوبان شده ای.
صائب.
شهری است پر ز فتنه و سرفتنه یار من
وه چون کنم به فتنه شهری است کار من.
مغول عبدالوهاب.

پیشنهاد کاربران