سرعت سنجی دوپلری لیزری یک روش قدرتمند برای اندازه گیری دقیق سرعت سیالی در سیالاتی نظیر گازها و مایعات است. ازاین روش همچنین می توان برای بررسی و اندازه گیری قطر ذرات سیال استفاده کرد.
از ویژگی های اساسی این روش می توان به عدم فروبردن ابزار آلات اندازه گیری به درون سیال و همچنین دقت بالای آن اشاره کرد. لیزر مورد استفاده در این روش از سرعت سنجی , لیزرهای هلیوم - نئون و لیزر آرگون می باشد که هر دو از پایداری و کیفیت مطلوبی برخوردار هستند.
در سرعت سنجی داپلری لیزری از یک جفت باریکهٔ لیزری که به وسیله جداکنندهٔ پرتو ( beam Splittre ) از پرتو مرجعی جدا شده اند استفاده می شود بطوری که این دو پرتو تحت زاویهٔ معین و معلومی به درون محیط یا همان سیال مورد نظر تابانده می شوند و در این ناحیه نوارهای تداخلی خطی را تشکیل می دهند که محل تشکیل این نوارها همان ناحیه یا حجم اندازه گیری است. می توان نشان داد که فاصله این نوارهای تداخلی به طول موج دو پرتو و زاویهٔ بین آندو بستگی دارد و لذا به راحتی قابل تطبیق با نوع سیال مورد آزمایش می باشد. ذره ای که از ناحیه یا حجم اندازه گیری عبور می کند با عبور از مقابل نوارهای روشن و تاریک ( فریزهای تداخلی ) باعث تغییر در مقدار روشنایی و شدت نوری که به آشکار ساز نوری میرسد می شوند و در واقع سیگنالی را ایجاد می کنند که فرکانس آن به سرعت ذرات و فاصلهٔ نوارهای تداخلی بستگی دارد. پس می توان با بررسی رابطهٔ فرکانس نور رسیده به آشکار ساز و فاصلهٔ نوارهای تداخلی با سرعت ذرات ، مقدار و جهت این سرعت ها را بدست آورد. در شکل زیر میتوانید نمایی کلی از چیدمان دستگاه سرعت سنجی دوپلری را ببینیم ( 1 ) :
سرعت سنجی به روش دوپلری لیزری برای اولین بار در سال 1964 توسط دو نفر به نام های یه و گومینز ارائه و به کار گرفته شد. مدت کمی بعد از انتشار اولین مقاله ، مقالات متعددی در این زمینه منتشر گردید که چیدمانها و الگوهای متعددی را برای این روش معرفی و پیشنهاد میکردند. با بررسی دقیق تاریخچه پیشرفت LDV درمیابیم که توسعه و ترقی این روش را می توان به 4 دورهٔ عمده تقسیم کرد: اولین دوره که به دورهٔ MUSHROOMING یا پیشرفت سریع معروف است در حدود سال 1970 به پایان رسبد که در این دوره شاهد پیشرفت زیادی در تولید مقالات و روش های به کارگیری آن ها هستیم. دورهٔ دوم که به دورهٔ RATIONALISATION با انطباق با اصول عقلانی معروف است در حدود سال 1973 به پایان رسید و به توجیه و توضیح این روش پرداخت. آقای اف - دارست ( F - DURST ) یکی از شخصیت های بارز این دوره هستند که زحمات زیادی برای پیشرفت این روش کشیدند و جامعه علمی مدیون زحمات ایشان می باشد. سومین دوره که در سال 1972 شروع شد دوره ای است که این روش برای به کارگیری در صنعت و ورود به بازار تجارت آماده میشد. امروز ما در دوره چهارم قرار داریم که این دوره از سال 1976 شروع شد و همچنان ادامه دارد. امروزه برای به کارگیری سیستم های سرعت سنجی دوپلری لیزری نیاز به تخصص ویژه ای در این زمینه نمی باشد و به کارگیری آن به راحتی و سهولت انجام پذیر است. این 45 سال پیشرفت را می توان با تکیه بر رویدادها و رخدادهای بنیادینی در این زمینه توصیف کرد. مطمئناً این پایان راه روش سرعت سنجی دوپلری لیزری نخواهد بود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاز ویژگی های اساسی این روش می توان به عدم فروبردن ابزار آلات اندازه گیری به درون سیال و همچنین دقت بالای آن اشاره کرد. لیزر مورد استفاده در این روش از سرعت سنجی , لیزرهای هلیوم - نئون و لیزر آرگون می باشد که هر دو از پایداری و کیفیت مطلوبی برخوردار هستند.
در سرعت سنجی داپلری لیزری از یک جفت باریکهٔ لیزری که به وسیله جداکنندهٔ پرتو ( beam Splittre ) از پرتو مرجعی جدا شده اند استفاده می شود بطوری که این دو پرتو تحت زاویهٔ معین و معلومی به درون محیط یا همان سیال مورد نظر تابانده می شوند و در این ناحیه نوارهای تداخلی خطی را تشکیل می دهند که محل تشکیل این نوارها همان ناحیه یا حجم اندازه گیری است. می توان نشان داد که فاصله این نوارهای تداخلی به طول موج دو پرتو و زاویهٔ بین آندو بستگی دارد و لذا به راحتی قابل تطبیق با نوع سیال مورد آزمایش می باشد. ذره ای که از ناحیه یا حجم اندازه گیری عبور می کند با عبور از مقابل نوارهای روشن و تاریک ( فریزهای تداخلی ) باعث تغییر در مقدار روشنایی و شدت نوری که به آشکار ساز نوری میرسد می شوند و در واقع سیگنالی را ایجاد می کنند که فرکانس آن به سرعت ذرات و فاصلهٔ نوارهای تداخلی بستگی دارد. پس می توان با بررسی رابطهٔ فرکانس نور رسیده به آشکار ساز و فاصلهٔ نوارهای تداخلی با سرعت ذرات ، مقدار و جهت این سرعت ها را بدست آورد. در شکل زیر میتوانید نمایی کلی از چیدمان دستگاه سرعت سنجی دوپلری را ببینیم ( 1 ) :
سرعت سنجی به روش دوپلری لیزری برای اولین بار در سال 1964 توسط دو نفر به نام های یه و گومینز ارائه و به کار گرفته شد. مدت کمی بعد از انتشار اولین مقاله ، مقالات متعددی در این زمینه منتشر گردید که چیدمانها و الگوهای متعددی را برای این روش معرفی و پیشنهاد میکردند. با بررسی دقیق تاریخچه پیشرفت LDV درمیابیم که توسعه و ترقی این روش را می توان به 4 دورهٔ عمده تقسیم کرد: اولین دوره که به دورهٔ MUSHROOMING یا پیشرفت سریع معروف است در حدود سال 1970 به پایان رسبد که در این دوره شاهد پیشرفت زیادی در تولید مقالات و روش های به کارگیری آن ها هستیم. دورهٔ دوم که به دورهٔ RATIONALISATION با انطباق با اصول عقلانی معروف است در حدود سال 1973 به پایان رسید و به توجیه و توضیح این روش پرداخت. آقای اف - دارست ( F - DURST ) یکی از شخصیت های بارز این دوره هستند که زحمات زیادی برای پیشرفت این روش کشیدند و جامعه علمی مدیون زحمات ایشان می باشد. سومین دوره که در سال 1972 شروع شد دوره ای است که این روش برای به کارگیری در صنعت و ورود به بازار تجارت آماده میشد. امروز ما در دوره چهارم قرار داریم که این دوره از سال 1976 شروع شد و همچنان ادامه دارد. امروزه برای به کارگیری سیستم های سرعت سنجی دوپلری لیزری نیاز به تخصص ویژه ای در این زمینه نمی باشد و به کارگیری آن به راحتی و سهولت انجام پذیر است. این 45 سال پیشرفت را می توان با تکیه بر رویدادها و رخدادهای بنیادینی در این زمینه توصیف کرد. مطمئناً این پایان راه روش سرعت سنجی دوپلری لیزری نخواهد بود.
wiki: سرعت سنجی